9. Pro-Arabisch tendens

De tendens van de Europese politiek om een pro-Arabisch standpunt in te nemen wordt veroorzaakt door:

  1. Economische belangen: handel en olie-toevoer.
  2. De grote Arabische minderheden (voorkomen van onrust, proberen stemmen te winnen).
  3. Angst voor terreur.
  4. Tot slot speelt het verlangen van Europa om – in het kader van de eenwording – een eigen, afwijkend standpunt in te nemen van de Amerikanen.
    Zie het artikel van onze voorzitter die dat van nabij heeft meegemaakt: Europa bedankt.

Doodzwijgen

Arabische misstanden worden hierom vrijwel doodgezwegen. Een aantal voorbeelden:

  • In de Arabische media (allemaal onder staatscontrole) is een enorme haatcampagne aan de gang tegen ongelovigen in het algemeen en Joden in het bijzonder. Ondanks onze bovenstaande analyse blijft het ons verbazen dat de media daar zelden melding van maken (zie wederom de vele voorbeelden op onze site, bijvoorbeeld de Syrische minister van Defensie die zegt: “als elke Arabier een Jood doodt is het probleem snel opgelost.”).
  • Wie heeft in Nederland gehoord dat de Amerikaanse journalist Daniel Pearl onmiddellijk de keel doorgesneden werd toen hij erkende Joods te zijn? (Er is een videoband van.)
  • De media spreken er nog regelmatig schande van dat Sharon over de Tempelberg heeft gelopen, een heilige plaats voor zowel Moslims als Joden. De totale verwoesting van een Joodse heilige plaats en het bouwen van een moskee op die plek wordt niet eens gemeld (de tombe van Jozef nabij Nabloes).
  • En zelfs over de bezetting door honderden gewapende Moslims van een van de twee meest heilige plaatsen van het Christendom werd zonder verontwaardiging geschreven. (Probeert u zich even de krantenkoppen en media-aandacht voor te stellen als tweehonderd gewapende Joden of Christenen de moskee van Mekka zouden bezetten?)
  • Sowieso wordt in de media de onderdrukking van Christenen in de Arabische wereld vrijwel genegeerd. Wie kent de moeizame positie van Christenen in Gaza of Bethlehem?

Zie: Positie christenen in Bethlehem onhoudbaar en Christenen in het Midden-Oosten.

Het lijden van de Palestijnen is ook niet interessant meer als Israel er niet bij betrokken is.
Zie: Palestinians in the Arab World: Why the Silence?

Democratie en mensenrechten in Arabische landen?

Nog een ander punt: helaas hebben de Arabische regimes de vijandschap tegen Israel en Joden (externe vijand) nodig om zich te handhaven. Waarom zijn democratie en mensenrechten in China wel een punt in de media en in Egypte bijvoorbeeld niet? Feitelijk is het zelfs beledigend voor Arabieren, het gaat er van uit dat democratie in een Arabisch land toch niet mogelijk is.

Bij Israel meten met twee maten

Feitelijk is de enorme aandacht voor het Arabisch-Israelische conflict in zichzelf ook een uiting hiervan. Gemeten in het aantal slachtoffers sinds 1950 komt het echter slechts op de 49e plaats (zie: Arab-Israeli fatalities rank 49th.

In Darfur zijn zijn in slechts enkele jaren tientallen-voudig veel meer dodelijke slachtoffers gevallen.

Nog een voorbeeld is de dubbele standaard. Ook in bijvoorbeeld Irak en Afghanistan hebben Westerse legers onopzettelijk onschuldige burgers gedood, doordat de strijders zich tussen burgers verschuilen.
Dat laatste is een oorlogsmisdaad, te weten het gebruik van menselijke schilden.

Alleen door het Nederlandse leger blijken er 110 Afghaanse burgers gedood zijn, zoals RTL Nieuws heeft achterhaald. Het totale aantal ligt uiteraard veel groter, want ook Duitse, Britse en Amerikaanse legereenheden zijn er actief.

Vergelijk dat eens met de 295 burgerdoden van de laatste Gaza oorlog. Echter, voor de geallieerden geen talloze VN onderzoeken of veroordelingen.