4. ‘Evenwichtigheid’

Er is een neiging van mensen die in het veilige Westen leven om de twee kanten van elke zaak evenwichtig te willen zien (‘waar twee kijven hebben twee schuld’).

Dat Israel een democratie is die vecht voor haar voortbestaan in een regio van haat, agressie en dictaturen wordt dan genegeerd.

Ook het feit dat Israel keer op keer bereid is geweest om grote concessies te doen voor echte vrede wordt genegeerd (zie boven aan het begin de drie cruciale data: 1947, 1967, 2000. Israel heeft bijvoorbeeld ook al twee maal de Sinaï terug gegeven).

Als voorbeeld kan hier dienen dat het vaak wordt voorgesteld alsof extremisten aan beide kanten het debat beheersen. Uit opiniepeilingen blijkt echter dat hooguit enkele procenten van de Israelis voor geweld tegen Arabieren is, terwijl een meerderheid van de Palestijnen achter zelfmoordaanslagen staat. De incidentele Joodse terrorist wordt bestraft (bijvoorbeeld: Kolonist krijgt vier maal levenslang voor moord op Palestijnen.

De Palestijnse terroristen daarentegen worden vereerd, financieel beloond en gelden als voorbeeld voor de jeugd: Palestinian television again airs clip encouraging children to become martyrs.

 

Underdog

Of nog sterker; de Palestijnen als underdog willen zien. Dat negeert het feit dat enkele miljoenen Joden op dat kleine stukje Israel zich omringt weten door honderden miljoenen vijandige Arabieren, in wiens (staats)pers als gevolg van politieke en religieuze motieven haat en antisemitisme standaard is (zie de vele Engelse vertalingen daarvan op onze site, Nederlandse teksten daarover: Alle Joden zijn apen en varkens, Hitler onschuldig – Trouw.

Ook wordt door alle berichtgeving over het geweld in Israel het aspect onderbelicht dat Israel verder een gewoon modern land is, met inwoners als elke Westers land; ze zitten graag op een terras op het strand zitten, biertje in de hand, ze willen gewoon lekker werken, vakantie vieren en hun kinderen naar een goede school sturen. Die willen geen oorlog. Het is slecht voor de economie, en ook daar ziet niemand hun kinderen graag sterven. Maar helaas is het geweld noodzakelijk als verdediging.

Jodenhaat

U hooft daarom ook weinig over de Jodenhaat waarmee de Arabische wereld verzadigd is.

Een voorbeeld hiervan is wat Ayaan Hirsi Ali schrijft in ‘Mijn vrijheid’, over haar jeugd in Saoedi-Arabië (een land waar Joden geen voet mogen zetten): “In Saoedi-Arabië werd alles wat slecht was, veroorzaakt door joden. Als de airconditioning kapotging of er geen water meer uit de kraan kwam, gaven de Saoedische buurvrouwen daar de joden de schuld van. Hun kinderen moesten bidden voor de gezondheid van hun ouders en de vernietiging van de joden. Toen we na verloop van tijd naar school gingen, klaagden onze leraren eindeloos over alle duivelse dingen die de joden al jegens moslims hadden gedaan en nog van plan waren te doen.”

Heel veel meer voorbeelden staan in de rubriek ‘Clips van de Palestijnse televisie’