1. Tekort aan historisch bewustzijn

 

Daar zijn vele voorbeelden van te geven:

 

Er wordt vaak gesteld dat Israel de Palestijnen geen eigen staat willen geven
Men is dan blijkbaar niet er mee bekend dat er sinds 1937 al veel delingsplannen zijn geweest en dat deze altijd weer door de Arabieren zijn verworpen:

  • 1937 Verdeelplan van het mandaatgebied Palestina door de Britten,
  • 1947 Joodse acceptatie van het verdeelplan Verenigde Naties,
  • 1967 dringend verzoek aan Jordanie om niet aan te vallen,
  • 1979 aanbod van autonomie in het kader van de Camp David akkoorden,
  • 2000 / 2001 aanbod Barak om in ruil voor vrede een Palestijnse staat te creëren, met vrijwel de volledige Westbank (compensatie elders voor het overige), Gaza en Oost-Jeruzalem.
  • 2003 Road Map to Peace (Routekaart naar Vrede), die uitzicht biedt op een Palestijnse staat indien de terreur wordt aangepakt. Weliswaar ondertekend door de Palestijnen, maar een paar dagen later werd al gezegd dat men de terreur toch niet wou bestrijden.

Dus telkens geweigerd, blijkbaar omdat men geen Joodse staat wil accepteren.
Het waren de Arabieren die steeds voor de oorlog en geweld kozen, in plaats van voor vrede.
De belangrijkste redenen zijn volgens ons dat de dictatoriale Arabische regimes een externe vijand nodig hebben en religieus fanatisme (zo verbiedt de Islamitische leer dat niet-Islamieten grond bezitten die ooit in Islamitische handen is geweest). Voor meer informatie zie: Geschiedenis van Israel.

 

Een Palestijns-Arabische staat wordt als onontbeerlijk beschouwd

Er zijn echter al 21 Arabische staten, met dezelfde taal, cultuur en godsdienst als de Palestijnse Arabieren. En er is al een Arabische staat in wat het mandaatgebied Palestina was, te weten Jordanië. Het idee van een Palestijns volk bestaat pas sinds 1964, toen de PLO werd opgericht. De Joodse staat in Israel begon in 1312 vóór Christus, een Palestijnse staat is er nooit geweest.

 

Er wordt geregeld gesproken over Arabisch Oost-Jeruzalem

Daarbij wordt vergeten dat daar tot 1948 ook veel Joden woonden, die echter bij de etnische zuiveringen in dat jaar door Jordanie zijn verjaagd.

 

Er is vaak gesproken over ‘geweldspiraal’ en ‘cyclus van geweld’

De Palestijnen zijn echter begonnen met het geweld in de vorm van de intifadah en zijn ook degenen die het kunnen stoppen. Israel reageert met tegenacties uit zelfverdediging. Op de dag dat het Palestijnse geweld stopt, stopt direct ook het Israelische. Israel heeft geen enkel belang bij geweld. De Palestijnen helaas wel, die houden zo hun regime in stand.

 

Er wordt geregeld gesproken over de Israelische bezetting

Echter, al ruim tien jaar (sinds de Oslo-akkoorden) woont 98,5% van de Palestijnen in autonoom gebied. Israel is sinds 2005 helemaal vertrokken uit Gaza.

De status van de Westbank, Gaza en Oost-Jeruzalem (en zeker de grenzen) zijn nog nooit internationaal vastgesteld, omdat de Arabieren de betreffende resoluties van de Verenigde Naties steeds verworpen hebben (in 1947 en 1967, Israel heeft ze aanvaard).
Ook de Oslo-akkoorden hebben als basis dat de status pas in een definitief akkoord worden vastgesteld.

Soms leidt het tot ridicule uitspraken, zoals “dat Israel met zijn militaire acties Palestijns gebied bezet”. Echter, volgens diezelfde media waren die daarvoor ook al bezet.

 

Herhaaldelijk wordt gemeld dat de terreur zou stoppen als er geen nederzettingen c.q. terugtrekking van de Westbank zou zijn
Dat is een stelling die nergens op gebaseerd is. De terreur dateert al van 50 jaar voor 1967. In de jaren vijftig waren er meer Israelische doden door terreur dan in de jaren negentig. De oprichting van de PLO was in 1964, toen de Westbank nog bezet was door Jordanie. Toch wilde de Arabische Liga toen een overkoepelende terreurbeweging tegen Israel oprichten.

Ook als er een Palestijnse staat zou zijn vindt 59% van de Palestijnen dat de terreur door moet gaan en 75% van de Palestijnen staat achter de zelfmoordaanslagen: 75% of Palestinians support suicide bombing, majority support terrorism even after statehood.

 

Joden zouden niet thuis horen in Hebron

Echter, Joden hebben 3000 jaar in Hebron gewoond (met uitzondering van de periode 1929-1967, als gevolg van de pogrom in 1929). Hebron is de tweede heilige stad van het Jodendom, vanwege het graf van de aartsvaders. Dat deze stad dan ‘Judenrein’ gemaakt zou moeten worden vinden wij ongehoord, in deze 21e eeuw.

Hamas en Hezbollah enz. zouden voor rede vatbaar zijn en de wapens wel neerleggen als na onderhandelingen aan hun eisen zou worden voldaan

Dat is nonsens, iedereen die hun eigen verklaringen heeft gelezen, zoals het Hamas handvest, weet dat dit niet mogelijk is, volgens hun orthodox islamitisch standpunt mag er geen ‘ongelovige’ staat zijn op ‘Islamitisch gebied’. Joden zijn verderfelijk en dienen met geweld verdreven of gedood te worden. En degenen die hier overheen stappen als ‘propaganda die niet serieus genomen hoeft te worden’ hebben inderdaad een tekort aan historisch bewustzijn, over Hitlers ‘Mein Kampf’ werd hetzelfde gezegd.

Dat de terreur gelijk startte met het nazisme en daar gedeeltelijk zijn oorsprong in vind hoor je echter weer niet. In 2003 is echter van historicus Jef Lambrecht een boek uitgekomen over Arabisch fundamentalisme met de veelzeggende titel: “de zwarte wieg”.
Citaat uit een boekbespreking ervan: “Tot vandaag is het in de Arabische wereld gewoon Adolf Hitler te horen prijzen als een held en staatsman. Het is het gevolg van de in het Westen weinig bekende Arabische sympathie voor het nazisme. ….

De moefti van Jeruzalem was dan ook een actief pleitbezorger van de Endlösung of de uitroeiing van de joden. Hij stond in direct contact met Hitler, schreef een voorwoord in de Arabische vertaling van Mein Kampf waarin hij Hitler ophemelde, richtte in 1943 een eigen SS-divisie van 20.000 moslims uit Bosnië-Hercegovina en Albanië op en zorgde ervoor dat tienduizenden joden niet konden uitwijken naar Palestina, maar gedeporteerd werden naar de concentratiekampen.”

Deze moefti werd door Arafat “zijn grootste voorbeeld” genoemd. Zie ook: De nazi wortels van Arafat.

Integendeel, als een hoogleraar dit wil vermelden in zijn afscheidsrede wordt dat door zijn universiteit verboden.