Opinie-artikel van Likoed Nederland op NieuwRechts, 16 februari 2024.
U kent de steeds terugkomende beschuldigingen van de pro-Palestijnen richting Israël: het is een koloniale staat die zich schuldig maakt aan genocide en het heeft bovendien een apartheidsregime.
Waarom juist deze aantijgingen? Omdat dit in de wereld van woke en links de zwaarst mogelijke beschuldigingen zijn.
Maar zijn ze ook terecht? Aantoonbaar: nee. Terwijl deze aantijgingen juist wel van toepassing zijn op de Palestijnen.
Om te beginnen de beschuldiging van kolonialisme. In een volgend artikel komen de beschuldigingen genocide en Apartheid aan de orde.
Joodse bewoning
Het verwijt van kolonialisme aan Israël is totaal onzinnig. Joden hebben meer dan drieduizend jaar in het land gewoond.
Jeruzalem was al de Joodse hoofdstad toen Amsterdam nog tweeduizend jaar een moeras zou blijven.
De Joden ontlenen hun naam aan Judea, het gebied rond Jeruzalem.
Het klopt dat de Romeinen veel Joden verdreven hebben. Er is echter overvloedig archeologisch en ander historisch bewijs dat desondanks Joden er drieduizend jaar onafgebroken gewoond hebben.
Ook de Koran bevestigd dat het land van de Joden is.
Eén voorbeeld uit de geschiedschrijving: in 1696 schreef de Nederlandse hoogleraar geografie Adriaan Reland een boek over zijn studiereis naar het gebied. Hij constateerde dat het land dunbevolkt was. Ook was er geen enkele stad van Arabische oorsprong. De (kleine) steden stamden nog uit de Joodse of Romeinse tijd en werden vooral bewoond door Joden en christenen, zo ook Jeruzalem. De moslims die hij aantrof waren vooral rondreizende bedoeïenen, zonder vaste verblijfplaats.
Eeuwenlang trokken er ook nieuwe Joden naar het land, vaak ondersteund met giften van andere Joden. Door de barre levensomstandigheden groeide de bevolking echter niet – net zomin als andere bevolkingsgroepen.
Arabische verovering
De Arabische veroveraars kwamen pas rond het jaar 650, ongeveer 2.000 jaar na de Joden.
Zoals de naam aangeeft kwamen zij uit (Saoedi) Arabië. Deze Arabieren onderdrukten eeuwenlang de oorspronkelijke bewoners: niet alleen de Joden, maar bijvoorbeeld ook de Berbers, de Kopten en de Jezidi’s.
Dit schreef bijvoorbeeld Karl Marx over de Joden in Jeruzalem, in 1854:
“De moslims maken de dienst uit, in alle aspecten. Niets is te vergelijken met de ellende en het lijden van de Joden in Jeruzalem. Ze worden door de moslims constant gediscrimineerd en onderdrukt.”
De Joodse immigratie die ongeveer honderdvijftig jaar geleden op gang kwam zorgde voor een economische opbloei van het gebied. Joden legden de moerassen droog en zorgden er zo voor dat de malaria die veel doden veroorzakende verdween. Er kwamen infrastructuur en culturele en medische voorzieningen. En er was behoefte aan goedkope arbeid.
Om al deze redenen stroomden er Arabieren uit de verre omtrek toe. Dat is zichtbaar in de achternamen van de meeste Palestijnen. Bijvoorbeeld de achternamen Abbas, Arafat en Barghouti wijzen op een buitenlandse herkomst.
Dekolonisatie
Het Joodse volk woont na ruim drieduizend jaar nog in zijn oorspronkelijke gebied. Dat kan waarschijnlijk geen ander volk nazeggen.
Het internationale recht van het Joodse volk op zelfbeschikking in zijn historische thuisland is bekrachtigd door besluiten van de Volkerenbond in 1922 (unaniem!) en de Verenigde Naties in 1947. Ook een dergelijke stevige verankering in het internationaal recht kunnen weinig volken aantonen.
En inderdaad kreeg na tweeduizend jaar buitenlandse overheersing en onderdrukking het Joodse volk er in 1948 zijn zelfstandigheid terug.
De stichting van de staat Israël is daarmee de indrukwekkendste dekolonisatie uit de geschiedenis.
