Opinie-artikel van Likoed Nederland op Jonet.nl, 30 juni 2020.
Vanaf 1 juli a.s. gaat Israël mogelijk het Israëlische recht toepassen op een aantal delen van Judea en Samaria (de Westbank). Die vervangt dan de daar nu nog geldende verouderde mix van Ottomaanse, Britse, Jordaanse en militaire wetgeving.
Echter, zoals wel vaker als het over Israël gaat, worden over deze stap allerlei fabels en ficties de wereld in geholpen. Hieronder staan de belangrijkste op een rij, met wat er niet aan klopt.
Het zou een tweestatenoplossing onmogelijk maken
De reden dat de tweestatenoplossing er nog altijd niet is, is omdat sinds 1937 de Arabieren elk voorstel daartoe hebben afgewezen. Zij bleven hopen dat zij Israël geheel zouden kunnen laten verdwijnen.
Sinds het afwijzen van de voorstellen van de toenmalige Amerikaanse president Barack Obama in 2012 weigeren zij überhaupt over een vredesregeling te onderhandelen. Mahmoud Abbas vertelt zelfs trots dat hij weigert de telefoon op te nemen als de Amerikaanse president Trump hem belt. Zijn nieuwe vredesvoorstel voorziet in de oprichting van een Palestijnse staat en een investeringssteun van 50 miljard dollar voor de Palestijnen.
De positie van de Palestijnen blijkt niet sterker te worden door hun voortdurende afwijzing van vrede, maar juist zwakker. Zelfs veel Arabische landen verminderen hun politieke en financiële steun aan de Palestijnen. Zij krijgen genoeg van de Palestijnse slachtofferrol, de verheerlijking van terreur, de corruptie en de bodemloze geldput.
Door iets nieuws te proberen, zou juist de nu al 83 jaar durende impasse doorbroken kunnen worden.
Het zou strijdig zijn met het internationaal recht
Dat is meer een politiek dan een juridisch standpunt. De Verenigde Staten, Israël en veel juristen zien dit anders. De legitieme aanspraken van Israël op het gebied zijn onder meer vastgelegd in:
- Het Mandaat voor Palestina. Dat laatste is in 1922 unaniem door de wereldgemeenschap aangenomen en nog rechtsgeldig.
- Het recht op verkregen gebied in een verdedigingsoorlog,
- Het recht op veilige grenzen voor Israël (volgens VN-Veiligheidsraad resolutie 242).
- De Oslo-akkoorden van 1993, die Israël tot wettige bestuurder hebben gemaakt in de delen van de Westbank waar weinig Arabieren wonen.
- Het VN-verdrag inzake de rechten van inheemse volken (de Joden wonen al ca. 3.300 jaar onafgebroken in het gebied ten westen van de rivier de Jordaan, ca. 2.000 jaar langer dan de Arabieren).
Daarmee is het gebied betwist, zowel Israël als de Palestijnen leggen claims.
Het is dan ook geen ‘annexatie’, zoals het vrijwel overal wordt genoemd. Annexatie heeft betrekking op gebied van een ander land. Echter, de laatste legitieme bestuurder van de Westbank was Groot-Brittannië (1920-1948), die het gebied als mandataris beheerde in opdracht van de Volkerenbond (de voorloper van de VN). Groot-Brittannië diende het gebied voor te bereiden op een ‘Joods Nationaal Tehuis’!
Het mandaatbestuur van de Britten werd gevolgd door een volgens de VN en de Arabische Liga illegale bezetting door Jordanië. Die eindige toen Israël het gebied in 1967 veroverde, nadat het door Jordanië was aangevallen.
Overigens heeft Israël keer op keer zich bereid getoond om wel tot een verdeling te komen. Daardoor heeft 96% van de Palestijnen daar al 25 jaar Palestijns zelfbestuur.
Het zou een eventuele toekomstige Palestijnse staat onmogelijk maken
De levensvatbaarheid hangt niet af van de breedte van een land. Dat laat Israël zien, dat zelf nog geen 15 km. breed is op het smalste punt. Of neem Singapore, heel klein maar zeer succesvol.
Het zal een massale opstand onder Arabieren veroorzaken en een ontregeling van het Midden-Oosten
Hetzelfde werd twee jaar geleden voorspeld met de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem. De voorspelling bleek toen al flauwekul. Nu zijn er zelfs nog minder rellen of demonstraties geweest.
Voor de Palestijnen verandert er immers niets aan hun feitelijke situatie. Bovendien zijn de Palestijnen momenteel bozer op hun eigen leiders. Die hebben van het Palestijns zelfbestuur een enorme puinhoop gemaakt. Het is verworden tot een politiestaat met een enorme corruptie, vriendjespolitiek, milieuvervuiling en ongelijke rechten. Rond de 60% van de Palestijnen wil dat hun president Abbas opstapt.
Hoe bizar Mahmoud Abbas handelt, bleek deze maand bijvoorbeeld toen hij corona-hulpgoederen van de Verenigde Arabische Emiraten weigerde, omdat die het transport daarvan met Israël hadden afgestemd. Het was een trap in het gezicht van een Arabische bondgenoot en van Palestijnen die lijden aan corona.
Tot slot
Laten we hopen dat de Palestijnen eindelijk doorkrijgen dat het blijven koesteren van de haat tegen Israël en Joden een heilloze weg is.
En dat ze na bijna honderd jaar een keer ja zullen zeggen tegen de tweestatenoplossing, de geweldsverheerlijking laten varen en vreedzaam met Joden gaan samenleven.
Update 1 juli:
De in dit artikel gedane bewering dat deze stap nodig was om de impasse bij de Palestijnen te doorbreken, is uitgekomen. Op de dag van de verschijning van dit artikel werd bekend dat de Palestijnen weer over vrede willen praten met Israël (weliswaar met allerlei voorwaarden vooraf). Dat is voor het eerst in 6 jaar.
Update 3 juli:
Voormalig NRC-journalist Salomon Bouman reageerde op Jonet.nl op ons bovenstaande artikel. Hieronder onze reactie:
Op 30 juni jl. verscheen op Jonet.nl ons artikel over de motieven voor het van toepassing verklaren van Israëlische soevereiniteit op de Westbank. Salomon Bouman schreef daarop een tegenartikel. Volgens de titel van zijn artikel zou hij daarin uitleggen waarom die soevereiniteit geen goed idee zou zijn. Dat staat echter nergens in zijn artikel. Dat probeert slechts aan te tonen waarom mijn argumenten niet zouden kloppen.
Gezien zijn rammelende onderbouwing vraagt dat om een weerlegging.
Hieronder volgen de belangrijkste beweringen van Salomon Bouman – die vooral betrekking hebben op de mogelijkheid van een Palestijnse staat – en mijn reactie daarop.
Bouman: Likoed-leiders zouden geen Palestijnse staat willen.
Salomon Bouman beroept zich hiervoor op uitspraken van Menachem Begin en Yitschak Shamir. Dat is net zoiets als de standpunten van Joop den Uyl en Hans Wiegel van destijds bestempelen als het huidige PvdA en VVD-beleid. Want zaken veranderen.
De huidige premier en partijleider van Likoed Benjamin Netanyahu heeft in 2009 en in 2019 duidelijk verklaard bereid te zijn om onderhandelingen te voeren over een Palestijnse staat. Die zou er kunnen komen, mits aan gerechtvaardigde veiligheidseisen van Israël tegemoet wordt gekomen.
Bouman: het VN-delingsplan is van toepassing, niet de Mandaats-bepalingen.
Dit is volkenrechtelijke nonsens. Het VN-delingsplan van 1947 was een juridisch niet-bindend advies, dat pas geldigheid had gekregen als beide partijen het hadden aanvaard.
Zoals bekend aanvaardden de Joden het wel en wezen de Arabieren het af – met veel geweld. Daarmee is het beland in de prullenbak van de geschiedenis.
Wanneer de redenering van Salomon Bouman zou worden gevolgd, zou Israël zich volgens internationaal recht terug moeten trekken naar de grenzen van het delingsplan. Dat beweert vrijwel niemand, op Salomon Bouman en wat extremisten na.
Bouman: Resolutie 242 uit 1967 zou geen grenswijzigingen mogelijk maken.
Volgens de opstellers van de tekst van de resolutie destijds was dit juist uitdrukkelijk wél mogelijk.
Dit omdat Israël volgens Resolutie 242 recht heeft op veilige grenzen, wat de wapenstilstandslijnen van 1949 bepaald niet waren.
Overigens heeft Israël zich na 1967 voor het overgrote deel reeds teruggetrokken uit het tijdens de Zesdaagse oorlog veroverde gebied, te weten uit de Sinaï, de Gazastrook en de grote Arabische bevolkingscentra op de Westbank.
De beloofde vrede heeft Israël daarentegen nooit gekregen van de Palestijnen, die zijn doorgegaan met antisemitische haatzaaierij, raketaanvallen en terreur tegen burgers.
Bouman: de Oslo akkoorden waren bedoeld om tot een Palestijnse staat te komen.
Dat staat niet in de akkoorden. Die hielden in dat er zelfbestuur kwam voor 98% van de Palestijnen in de Gazastrook en op de Westbank.
Bouman: de tot nu toe gedane vredesvoorstellen boden de Palestijnen geen levensvatbare staat.
Dat is een onzinnige bewering. Dan moet Salomon Bouman nog maar eens kijken naar de kaarten van de voorstellen in 1937 en 1947, die de Palestijnen zelfs meer gebied gaven dan zij nu claimen.
Of naar de voorstellen van 2000/2001, waarbij de Palestijnen de Gazastrook zouden krijgen en bijna de hele Westbank.
Maar zelfs die voorstellen werden geweigerd, tot verbijstering van de toenmalige Amerikaanse president Clinton en van prins Bandar, die namens Saoedi-Arabië de onderhandelingen bijwoonde. De prins vond het een onwaarschijnlijk goed aanbod en stelde (terecht) dat de Palestijnen het moesten aannemen, omdat zij nooit meer een beter voorstel zouden krijgen.
De recente ontwikkelingen laten zien dat de tijd niet in het voordeel van de Palestijnen werkt. Israël blijkt sterk genoeg om alle raketaanvallen en terreuraanslagen te overleven.
En een steeds groter deel van de wereld heeft genoeg van de Palestijnse weigeringen om tot een blijvende vrede te komen, de enorme corruptie en de hun verheerlijking van geweld en terreur.