Door Aaron David Miller. Ingekorte vertaling: Likoed Nederland, 13 september 2019.
Hoe heeft hij dat gedaan? Er zijn vele theorieën: hij is een briljante politicus, hij is gewetenloos; hij heeft geen geloofwaardige tegenstander gehad die zijn politieke vaardigheden of premier-eigenschappen bezat; hij had geluk met een rechtse golf die Likoed in 31 van de laatste 42 jaar aan de macht heeft gehouden.
Al deze verklaringen zijn waar en belangrijk. Maar er is één kritische toevoeging, zonder welke Netanyahu nooit zo lang zou hebben overleefd.
Hoe politiek ongemakkelijk en pijnlijk het ook is voor zijn critici (waaronder ikzelf) om toe te geven, moeten wij wel toegeven dat hij op veel terreinen een zeer effectieve premier is geweest.
Hij heeft relatieve economische stabiliteit en groei gebracht, veiligheid en een buitengewone uitbreiding van de diplomatieke relaties – en dat in een tijd van enorme regionale en internationale instabiliteit.
Van alle kwesties die van belang zijn voor Israëlische kiezers, is veiligheid het grootste belang – zowel de daadwerkelijke veiligheid als (net zo belangrijk) hun gevoel van veiligheid.
Netanyahu is “mister security” in de hoofden van veel kiezers.
Het afgelopen decennium met Netanyahu aan de macht, van 2009 tot 2019, was een van de rustigste in de geschiedenis van Israël.
Er was geen grote Arabisch-Israëlische oorlog. Vergelijk dat met het eerste decennium van de 21ste eeuw, waarin de tweede Intifada van 2000-2005 meer dan 1.000 Israëli’s het leven kostte en er een grote oorlog was in Libanon in 2006.
De obsessie van Netanyahu om de nucleaire overeenkomst van Iran te stoppen en zo Israël te bevrijden van de dreiging schaduw van een Iraanse atoombom gaf hem politiek aanzien. Het toonde ook zijn politieke macht, want het gaf aan hoe goed zijn relatie is met de Amerikaanse president Donald Trump.
Als het gaat om vrede met de Palestijnen, heeft Netanyahu een opmerkelijke consistentie en politiek inzicht getoond. Hij deed dit door zich af te zetten tegen en te profiteren van de mislukkingen van zijn voorgangers.
Hij verzette zich tegen de mislukte Oslo-onderhandelingen; tegen het aanbod van premier Ehud Barak om vrede te sluiten met Arafat en Syrië in 2000 en hij voorspelde dat de eenzijdige terugtrekking van premier Ariel Sharon uit Gaza in 2005 een mislukking zou worden.
Netanyahu heeft het beeld ingeprent van een verdeelde en incompetente Palestijnse nationale beweging. Die bestaat enerzijds uit een zwakke Palestijnse Autoriteit die salarissen geeft aan terroristen en anderzijds uit een vijandige Hamas dat een bondgenoot van Iran is.
Hij heeft de Israëli’s ervan weten te overtuigen dat, hoe onzeker en problematisch de huidige situatie ook is, deze veel minder gevaarlijk is dan een Palestijnse staat. Die zou gebaseerd zijn op basis van wat – zelfs de als duif bekend staande – voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban ‘Auschwitz-grenzen’ noemde.
Het ‘vredeskamp’ heeft steeds gewaarschuwd dat zonder vrede met de Palestijnen het resultaat slechts voortdurende oorlog en een paria-status voor Israël zou zijn.
Echter Israël is juist minder geïsoleerd geworden, in plaats van meer geïsoleerd. En dat is bewerkstelligd in een periode met enkele van de meest rechtse regeringen in de Israëlische geschiedenis, zonder voortgang in het vredesproces.
Onder leiding van Netanyahu heeft Israël zijn banden met Latijns-Amerika verbreed. Netanyahu heeft inmiddels ook warme relaties met leiders in Midden- en Oost-Europa. De relaties met veel landen in Afrika zijn drastisch verbeterd.
Netanyahu heeft een officieel staatsbezoek gebracht aan Oman en ook de andere Arabische Golf-staten zijn minder vijandig geworden dan zij ooit waren.
Bovendien heeft Netanyahu met veel succes zijn persoonlijke relaties met belangrijke wereldleiders onderhouden en verbreed. Israël heeft nu betere betrekkingen met alle leiders van de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad dan ooit. Zijn vele ontmoetingen met Poetin hebben voor beide leiders positief uitgepakt – wat Netanyahu prestige en beleidsvoordelen opleverde, vooral in Syrië.
Belangrijk voor Israëliërs is ook of hun premier een goede relatie onderhoudt met de VS. Dat gaat Bibi prima af.
In een echte democratie is tien jaar ononderbroken regeren niet eenvoudig. Het vereist meer dan alleen geluk en slimme politiek; het vereist competentie en vaardigheid.
Ja, je kunt van hem houden of hem haten, maar die eigenschappen heeft Netanyahu in overvloed.
Boven en onder: verkiezingsfilmpjes van de Likoed uit de vorige campagne en de huidige campagne.
