Door Julie Nathan. Ingekorte vertaling: Likoed Nederland, 11 november 2018.
Er bestaan veel misverstanden over Jodendom en zionisme, en het verband daar tussen.
Soms uit onwetendheid, maar er bestaat ook veel opzettelijke verwarring en verkeerde voorstellingen, met het oog op verschillende politieke agenda’s.
De standaard uitspraak van anti-Israël activisten is dat Jodendom en zionisme los staande begrippen zijn.
Dit is een misschien handig, maar volledig vals en kunstmatig onderscheid. Het is een hulpmiddel tegen de waarneming dat veel antizionisten in werkelijkheid antisemieten in vermomming zijn.
Door te proberen het zionisme te scheiden van het Jodendom, proberen antizionisten anderen (of zelfs zichzelf) te misleiden. Zo trachten zij aannemelijk te maken dat zij het Joodse volk of de joodse religie niet haten, maar “alleen maar” de enige staat ter wereld te haten met een Joodse meerderheid.
Zowel volk als geloofsgemeenschap
Zionisme is de nationale beweging voor het recht op zelfbeschikking van het Joodse volk. Het heeft als doel het heroprichten va neen staat in het thuisland van het Joodse volk, onder Joden bekend als Erets Jisraeel (het land Israël). Het is niet gebaseerd op bepaalde grenzen of op de verwijdering van niet-joden.
Sinds de heroprichting van de Joodse staat in 1948 ondersteunt het zionisme het voortbestaan van de staat Israël. Het woord “Zion” – genoemd naar de berg Zion in het hart van Jeruzalem – is afkomstig uit de Bijbel en is een symbolische verwijzing naar heel Jeruzalem, de hoofdstad van de eerdere Joodse staten in het land.
Hoewel het zionisme als een modern idee wordt gezien, is het in werkelijkheid ontzettend oud. De huidige zionistische beweging is de nieuwe, praktische manifestatie van de millennia-oude georganiseerde politieke aanwezigheid van het Joodse volk in het land.
Het Jodendom wordt meestal gezien als de religie van het Joodse volk. Het Jodendom is echter veel meer dan een religie. Het is een cultuur die het volledige spectrum omvat van het leven van het Joodse volk, de identiteit als natie en volk, het rechtssysteem, religie, cultuur, gebruiken, taal, literatuur, geschiedenis, waarden, idealen en een visie van een toekomst van vrede en gerechtigheid voor de hele mensheid.
Deze dubbele identiteit als zowel nationale als geloofsgemeenschap kan worden herleid tot het allereerste begin van het Joodse volk. In de Bijbel worden de Joden consequent aangeduid als een natie en als een volk. De hedendaagse denkwijze, die een scherp onderscheid maakt tussen religie, cultuur en nationaliteit, vindt het moeilijk om de aard van de joodse identiteit te vatten.
Toen tijdens de Franse Revolutie van 1789 aan de orde kwam of ook aan Joden burgerrechten zouden moeten worden verleend, werd dat gedaan op basis van de onjoodse opvatting van Joden als alleen een religieuze gemeenschap.
Hedendaagse anti-zionisten gebruiken dit om te ontkennen dat Joden ook een volk en natie zijn. Met de onwetendheid en arrogantie die racisme kenmerkt, beweren ze zo feitelijk een beter begrip te hebben van wat het betekent om joods te zijn dan het Joodse volk zelf.
Sterke en voortdurende band met het land
Joden zijn inheems in Israël. De Hebreeuwse taal, wetten, tradities, cultuur en gebruiken van het Joodse volk zijn Midden-Oosters, niet Europees. De Joodse tradities vinden hun oorsprong in Israël. Joden hebben het land Israël meer dan 3500 jaar onafgebroken bewoond.
De enige plek waar Joden een staat hebben gehad, is in Israël. Ondanks dat de meerderheid van de Joden die bijna tweeduizend jaar buiten hun land woonden – maar vooral in nabijgelegen landen – gaf het Joodse volk nooit de hoop en de droom op om naar huis terug te keren. Velen keerden inderdaad terug gedurende de millennia, vooral naar Jeruzalem, Hebron, Sefad en Tiberias.
Ook buiten de Bijbel bestaat er een overvloed aan geschiedschrijving en archeologisch bewijs die laten zien dat een er een volk leefde en een staat bestond met de naam “Israël” in het Heilige Land vanaf het begin van de IJzertijd, meer dan 3.200 jaar geleden.
De Arabische invasie en bezetting van het Midden-Oosten en Noord-Afrika in de zevende eeuw deden niets af aan de band van de inheemse volkeren – zoals Berbers, Assyriërs, Kopten, Joden, Koerden, Jezidi’s en anderen – met het land van hun voorouders.
De diepe en voortdurende verbinding van Joden met het Land van Israël is zichtbaar zowel in nationale als in religieuze aspecten. In de Joodse religieuze en culturele traditie, in de Bijbelse en rabbijnse teksten, staat Israël centraal voor het Joodse volk. Sommige Joodse voorschriften zijn zelfs alleen van toepassing in Israël.
Bovendien liggen alle heilige plaatsen van het Joodse volk – zoals Jeruzalem, Hebron, Sefad en andere – in Israël. Joden keren zich altijd naar Jeruzalem bij hun gebeden. Eén lied dat de intensieve band samenvat luidt: “Volgend jaar in Jeruzalem”, dat jaarlijks gezongen wordt. Het gaat over de wens om op een dag naar huis terug te keren.
Joden onder islamitische heerschappij
Gezien het voorgaande was het logisch dat de Joden in ballingschap tegelijkertijd een Joodse nationale beweging voor zelfbeschikking (het zionisme) ontwikkelden met het nationalisme van andere volkeren.
Ook is het niet verassend, gezien de discriminatie en vervolging van joden in de 1400 jaar geschiedenis van de islam, dat Joden zich aan de islamitische heerschappij wilden onttrekken. Onder de islam werden joden (en christenen) nooit behandeld als gelijken. Hoewel joden in moslimlanden in het algemeen beter behandeld werden dan Joden in Europa, kregen ze niettemin vaak te maken met gedwongen bekeringen, het afpakken van kinderen (tot in de twintigste eeuw) en perioden met bloedbaden.
Er waren wel eens periodes van relatieve tolerantie met soms zelfs een versoepeling van de beperkende en discriminerende wetten, maar deze perioden waren maar kort.
Er kan geen werkelijke Joodse zelfbeschikking zijn onder islamitische heerschappij.
Verschillende historische voorbeelden tonen dat aan.
De heiligste plaats in het Jodendom is de Tempelberg. Daarop bouwden moslims de Rotskoepel en tot op de dag van vandaag is het Joden verboden om daar te bidden. Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, die breed als “gematigd” wordt aangeduid, verklaarde echter in september 2015 over de Tempelberg dat Joden: “het recht niet hebben om die met hun smerige voeten te verontreinigen”.
De tweede heiligste plaats in het Jodendom is de Grot van Machpela in Hebron, waar de meeste aartsvaders en aartsmoeders van het Joodse volk begraven liggen. Islamitische heersers verboden de Joden het gebouw te betreden. Joden mochten slechts tot de zevende trede van de trap voor het gebouw komen. Dit verbod werd pas na 700 jaar afgeschaft. In 1967 kreeg Israël het bestuur over Hebron en stond Joden weer toe om te kunnen bidden op hun tweede heiligste plek.
Gedurende vele eeuwen werd de Joodse gemeenschap blootgesteld aan bedreigingen en afpersing door moslims. Als de Joden geen jaarlijkse hoeveelheid “beschermingsgeld” betaalden voor het graf van Rachel, in de buurt van Bethlehem, dreigden moslimleiders de Joodse site te vernietigen. Zelfs vandaag wordt een andere Joodse site, het graf van Jozef, nabij Nablus, regelmatig blootgesteld aan brandstichting door lokale moslims.
Pas met het herstel van een zelfstandige Joodse staat kunnen Joden weer hun gezamenlijke toekomst bepalen, vrij leven als Joden, onder hun eigen regering, met hun moedertaal als landstaal, hun Joodse feestdagen vrij vieren en vooral zichzelf verdedigen tegen agressie.
Alleen door zelfbeschikking zijn de Joden bevrijd van de onderdrukking, vernedering en vervolging waaraan zij in de loop van de eeuwen werden onderworpen in de christelijke en islamitische wereld.
Jodendom zonder zionisme?
Het zionisme kan niet worden beschouwd als iets dat buiten het Jodendom staat of iets anders is. Zionisme maakt deel uit van het Jodendom.
Kritiek op het beleid of acties van de Israëlische regering of van welke regering dan ook, maakt deel uit van het recht van de vrijheid van meningsuiting. Echter, mensen die Israël onophoudelijk en onevenredig bekritiseren – vaak vol overdrijvingen en verkeerde voorstellingen van zaken – geven blijk van vooroordelen.
Die mensen die nog verder gaan door het bestaansrecht van Israël te ontkennen, zijn helemaal racistisch bezig.
Zij ontzeggen namelijk het Joodse volk een recht dat zij bij een ander volk nooit zouden doen: het recht op zelfbeschikking in hun thuisland.
Uiteraard leest u meer over het zionisme in de tweede druk van ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 150: Zionisme en zelfbeschikking.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.
De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
