Honderd jaar Balfour-verklaring

Verklaring van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken. Vertaling: Likoed Nederland, 2 november 2017.

Vandaag 2 november 2017 bestaat de Balfour-verklaring 100 jaar.

Dit was een historische verklaring die de Britse regering heeft uitgegeven om steun te betuigen aan de oprichting van een nationaal huis voor het Joodse volk in het land Israël.
Lord Arthur James Balfour, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, schreef de historische brief namens de Britse regering aan Lord Lionel Walter Rothschild, een prominent leider van de Joodse gemeenschap van Groot-Brittannië.

In de Verklaring erkende en ondersteunde de Britse regering:

“Het onvervreemdbare recht van het Joodse volk voor zelfbeschikking in hun historische thuisland, het land Israël.”

(De Verklaring verwijst naar het land Israël als “Palestina”, aangezien dit destijds de gebruikelijke geografische benaming van het gebied was, zonder politieke of etnische connotatie. Iedereen die daar woonde, heette Palestijns, zowel Joden als Arabieren).

De huidige Britse premier Theresa May heeft de Balfour-verklaring een van de belangrijkste verklaringen in de geschiedenis genoemd. Inmiddels heeft de Britse regering onlangs verklaard dat:

“Het de juiste en morele beslissing was om een thuisland voor het Joodse volk mogelijk te maken, in het land waar zij zo een sterke historische en religieuze band mee heeft, met name tegen de achtergrond van eeuwen van vervolging.”

Balfour verwoordde de internationale steun voor Joodse soevereiniteit

Groot-Brittannië stond allerminst alleen hierin.

Er was een grote internationale overeenstemming ter ondersteuning van het zionisme; de wens van het Joodse volk om hun onafhankelijkheid en soevereiniteit in het land Israël te herstellen.

Vóór de verstrekking van de verklaring had Groot-Brittannië dit gecoördineerd met haar bondgenoten:

Op 4 juni 1917, maanden voor de Balfour-verklaring, had de Franse regering een brief geschreven door de minister van Buitenlandse Zaken, Jules Cambon, die de zionistische zaak ondersteunde:

“Het zou een van rechtvaardigheid en herstel zijn om te helpen – met de bescherming van de geallieerde mogendheden – bij de wedergeboorte van de Joodse nationaliteit in dat land waaruit het volk Israël zo vele eeuwen geleden werd verbannen.”
In oktober 1917 vertelde de Amerikaanse president Woodrow Wilson aan de Britten dat hij hun plan voor een verklaring ten gunste van de beweging voor de zelfbeschikking van het de Joodse volk goedgekeurde. Dit heeft hij in augustus 1918 publiekelijk gezegd.
Hij baseerde zijn beleid op het nieuwe principe dat hij ingevoerde voor internationale betrekkingen: het recht van volkeren op zelfbeschikking.
In mei 1918 beloofde de Italiaanse regering om de oprichting van een joods nationaal tehuis te bevorderen.
Aziatische mogendheden volgden daarop.

Terwijl Groot-Brittannië dus in overleg met andere landen heeft gehandeld, is de Balfour-verklaring toch uniek. Dat komt omdat het onderdeel is geworden van het Mandaat van 1922, in opdracht van de Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties (lees hier meer daarover).

De beslissing van de Volkerenbond was een belangrijke mijlpaal: het gaf de officiële erkenning van de internationale gemeenschap aan de Joodse nationale beweging. Deze leidde tot de onafhankelijkheid van Israël op 14 mei 1948 en tot Israëls toelating tot de VN als 59e lid op 11 mei 1949.
Een wens van bijna 2000 jaar van het Joodse volk werd vervuld met het herstel van hun huis en soevereiniteit in Israël.

100 jaar Arabische verwerping

De Balfour-verklaring erkende niet alleen de onvervreemdbare rechten van het Joodse volk maar ook dat: “er niets zal gebeuren dat de civiele en religieuze rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina zou kunnen schaden.” De Balfour-verklaring dus dat de rechten van Joden de rechten en vrijheden van de Arabieren niet beperkte.

De zionistische droom ging altijd uit van respect en vreedzaam samenleving met alle mensen in de regio, waaronder de Palestijnse Arabieren.
Deze visie is het duidelijkst beschreven in de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring. Hierin staat dat alle burgers gelijke rechten hebben, ongeacht ras, religie of geslacht. Tegenwoordig bestaat ongeveer 20% van de bevolking van Israël uit Arabische burgers, die genieten van volledige rechten en vrijheden en dienen in prominente posities, zoals juridisch, politiek, medisch en andere terrein.

Het Joodse leiderschap ten tijde van de Balfour-verklaring probeerde – net als tegenwoordig – samen te werken met hun Arabische buren.
Chaim Weizmann (die de Wereld Zionistische Organisatie vertegenwoordigde) en Emir Feisal (een van de meest prominente Arabische leiders) hebben in 1919 een akkoord getekend om samen te werken aan de ambities van zowel de Joden als de Arabieren van de regio. Helaas duurde dit precedent niet lang. In de loop van de 20ste eeuw hebben extremistische Arabische leiders de Joodse rechten afgewezen en een wereldbeeld van afwijzing aangemoedigd. Dit hield in dat het land alleen aan hen behoorde. Zij moedigden gewelddadige aanvallen op de Joodse bevolking aan.

Deze afwijzing van de legitieme en internationaal onderschreven en erkende aanspraak van het Joodse volk op een nationaal geboorteland in het Heilige Land is de basis – het ijkpunt – van het Arabisch-Israëlisch conflict.
Deze afwijzing vormt de rode draad in alle oorlog, gruweldaden, diplomatieke handelingen en terreuraanslagen die door de Arabieren tussen 1917 en vandaag werd gepleegd.

Zelfs nu blijven de Palestijnen naar achteren kijken, proberen zaken terug te draaien en blijven de door de wereld aanvaarde rechtvaardige claims van de Joden te betwijfelen en aan te vechten. Dit doen zij in plaats van vooruit te kijken zich op een toekomst van vrede te richten en te bewerkstelligen.

Zo heeft de Palestijnse president Mahmoud Abbas tijdens de top van de Arabische Liga van juli 2016 aangekondigd dat hij voornemens is Groot-Brittannië aan te klagen voor de Balfour-verklaring.
Zijn afwijzing van de Balfour-verklaring – en die van andere Palestijnse leiders – weerspiegelt hun consistente ontkenning van de rechten van het Joodse volk in hun geboorteland. (Zie de video hieronder voor het bewijs).

Hierdoor raakt de vrede steeds verder uit zicht.

Dit heftige verzet tegen de Balfour-verklaring was en is geworteld in het antihistorische standpunt dat de Joden vreemdelingen zijn, in de valse suggestie dat zij geen binding hebben met het land en dat er geen recht is om daar te leven als een volk. Deze houding van Arabische afwijzing kenmerkt het Arabisch-Israëlische conflict tot op de dag van vandaag.

In een recent voorbeeld van hoe deze afwijzing zich uit: de Palestijnse diplomatieke vertegenwoordiging in Colombia citeerde op 19 oktober 2017 Yasser Arafat met:

“Ons doel is de vernietiging van Israël.
Wij willen geen vrede, we willen oorlog en overwinning.”

De toekomst

In 1917 erkende de Britse regering een historische waarheid.
De Arabische wereld startte een 100 jaar durende campagne om die waarheid te ontkennen en te vernietigen.

Israël als de natiestaat van het Joodse volk is dankbaar voor de ondersteuning van haar recht op zelfbeschikking zoals vastgesteld in de Balfour-verklaring.
Tegelijkertijd blijft het haar handen uitstrekken naar haar Palestijnse en Arabische buren voor vrede en samenwerking. Zij blijft erop aandringen om eindelijk de rechtmatigheid van Israëls lidmaatschap van de familie van staten te erkennen.

Alleen zo zal de vrede – die wij allemaal verlangen – tot stand kunnen komen.

Hierboven: het bewijs dat de Palestijnen het recht van de Joden op zelfbeschikking afwijzen – en daarmee dus de tweestatenoplossing en vrede.
Hieronder: de geschiedenis van de Balfour-verklaring.

Uiteraard leest u meer over de overeenkomsten van terroristen in de tweede druk van ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 79: Moslimfundamentalisme.

Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.

De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen: