JNI.media. Vertaling: Likoed Nederland, 10 augustus 2017.
Gadi Taub is een regelmatige columnist in het extreem-linkse Israëlische dagblad Ha’aretz. Hij legde in een artikel uit waarom de beëindiging van de Israëlische ‘bezetting’ van een deel of geheel van Judea en Samaria niet realistisch is voor de Palestijnse president Mahmoud Abbas en ieder PLO-leider die hem opvolgt.
Taub citeert een bevriende Palestijnse journalist die hem vroeg: “Waarom denk je dat we jullie zullen toelaten om het gebied te verlaten? Wie gaat er dan voor ons zorgen?”
Taub, die senior docent is van de School of Public Policy en de faculteit Communicatie van de Hebreeuwse Universiteit, stelt de vraag: waarom zou Abbas een vredesverdrag met Israël willen ondertekenen in ruil voor een staat op basis van de grenzen van 1967? Er wordt gezegd dat hij zo zijn volk kan bevrijden van de Israëlische militaire controle en een eigen onafhankelijke nationale maatschappij kan inrichten.
Maar dat verklaart niet waarom zelfs met de grote onderhandelingsruimte die er was bij de vredesbesprekingen in de afgelopen 23 jaar, er een permanente boobytrap was die ervoor zorgt dat vrede met Israël een doodvonnis betekent voor de Palestijnse leiders die het ondertekenen.
Dat is het opgeven van het Arabische recht op terugkeer naar de Joodse staat.
Het recht van terugkeer is de grondslag van het Palestijnse politiek bewustzijn, haar reden van bestaan, het centrale doel waarvoor de PLO werd opgericht in 1964. Het is de reden waarom hun vluchtelingenprobleem het enige is in de menselijke geschiedenis dat nog niet is opgelost, inmiddels compleet met drie generaties van Arabieren uit het mandaatgebied Palestina nog steeds leven van de bijstandsuitkeringen van de VN. Het is ook het enige samenbindende element voor een verder tribale Arabische samenleving, die zich in een eeuw verzamelde in dat deel van de wereld, vanuit vele plaatsen van herkomst in het Midden-Oosten.
Nu, dat is dus een catch-22: zij kunnen geen Palestijnse staat krijgen zonder het opgeven van hun ‘recht op terugkeer’ en zij kunnen geen Palestijnse staat accepteren zonder dat ‘recht op terugkeer’.
Het tweede grote obstakel vormt de mensenrechten, die de basis vormen van de campagne van links tegen de Israëlische ‘bezetting’.
Maar het feit ligt er dat het zowat onmogelijk is om een onafhankelijke Palestijnse staat te regeren zonder een sterke geheime en gewone politie zou zijn. Dat is zoals de Palestijnse Autoriteit nu al regeert.
Afwijkende meningen kunnen niet worden toegestaan, niet omdat Abbas van nature een tiran is, maar omdat de laatste keer dat de Palestijnse Autoriteit begrip had voor mensenrechten, Hamas de aanhangers daarvan van de daken van Gaza gooiden en het bewind in de Gazastrook overnamen. Als Hamas-activisten ook in Ramallah, Jenin en Sichem actief zouden mogen zijn, zou de nieuwe staat Hamasstan worden nog voor de eerste dag van de onafhankelijkheid.
Dus, er is nog een catch-22: de enige manier om een zekere mate van mensenrechten te hebben voor de Arabieren in Judea en Samaria is door te vertrouwen op het Israëlische leger om Hamas te neutraliseren. Een vrij Palestina zonder Israëlisch leger zal of de mensenrechten laten verdwijnen of zelf verdwijnen.
Het derde obstakel dat Taub beschrijft is eigenlijk humoristisch: de Palestijnse Autoriteit kan het zich niet veroorloven om een onafhankelijke staat binnen de grenzen van 1967 te worden, omdat door een dergelijk verdrag Israël de politieke last van de ‘bezetting’ zou kwijt raken.
Zo zou Israël verlost worden van haar status van wereldwijde paria en in korte tijd een nieuwe status krijgen als wereldmacht; economisch, diplomatiek, en – niet te vergeten – militair.
Denk er eens over na: hoe lang zou het duren voordat de Palestijnse staat wordt gedegradeerd tot een staat enkel op papier, gelegen naast een Israëlische reus die veel groter en sterker is op wereld niveau?
Hoe lang zou het duren voordat de Palestijnen aan hun leiders toegang zouden eisen tot al die melk en honing?
Hoe verfrissend is het om een dergelijke originele visie te lezen van een linkse columnist in een linkse krant.
Het laat zien waarom een onafhankelijke Palestijnse staat er niet is: omdat een dergelijke staat juist slechter voor de Arabieren zou zijn – inclusief de PLO – dan de ‘bezetting’.
Uiteraard leest u meer over waarom Palestijnen geen vrede sluiten in het boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 134: Vrede.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.
De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
