Door professor Hillel Frisch. Vertaling: Brabosh, 6 augustus 2017.
Eén van de meest voorkomende mythes over Gaza is dat het wentelt in armoede en voor altijd op de rand van een humanitaire crisis staat als gevolg van de Israëlische en Egyptische blokkade.
Maar indicatoren, zoals de levensverwachting, de groei van de invoer en de vraag naar elektriciteit suggereren dat de Gazaanse levensstandaard stijgt, niet afneemt. Als er inderdaad een echte humanitaire crisis zou zijn, zou de oplossing eenvoudig zijn: ontwapen Hamas en leidt de aanzienlijke uitgaven aan het terrorisme om naar de verbetering van het welzijn van Gaza’s inwoners.
Het internet en sociale media hebben de creatie, snelle verspreiding en bestendiging van mythen gemaakt tot een kenmerk van het politieke leven. Een van de meest voorkomende mythes is dat dat Gaza zou wentelen in armoede en voor altijd op de rand van een humanitaire crisis balanceert als gevolg van de Israëlische en Egyptische blokkade.
Er is geen gebrek aan overtuigend bewijs om deze mythe weg te wimpelen. Zo is bijvoorbeeld de levensverwachting sterk gecorreleerd met het goede leven. Japan, Singapore en Noorwegen voeren de lijst van levensverwachting aan in de wereld. Aan de onderkant van de lijst bengelen landen zoals in de sub-Sahara Afrika en Zuidoost-Azië, bijvoorbeeld Bangladesh.
De mythe-makers willen dat je denkt dat Gaza ook aan de onderkant van de lijst staan, maar is dat niet. Integendeel, zelfs.
De levensverwachting in Gaza van 74 jaar piekt zowel boven het wereldgemiddelde (68 in 2010) en het gemiddelde in de Arabische landen. Dit betekent dat meer dan 3,8 miljard mensen korter leven en het waarschijnlijk veel zwaarder heeft dan de inwoners van Gaza.
Het verschil in levensverwachting tussen Gaza en diegenen die onderaan de lijst bungelen is in feite vrij onthutsend. De levensverwachting in Angola, Sierra Leone, Somalië, Ivoorkust en andere landen varieert van 50,1 tot 55 jaar, volgens de Wereld Gezondheids Organisatie. Indien Gaza op de lijst stond zou het wellicht op de 86ste plaats staan van de 189 landen. Dat zou het plaatsen naast Paraguay en Samoa, die nauwelijks beelden van bittere armoede kunnen laten zien. Maar waarom toevlucht nemen tot de feiten?
Misschien zou men kunnen stellen dat de levensverwachting in Gaza een gril van het lot is. Of misschien zal teruglopen als gevolg van de opgelegde blokkade van Gaza.
De blokkade werd opgelegd omdat Hamas, de moorddadige terroristische organisatie is die tien jaar geleden Gaza veroverde, zich specialiseerde in het bombarderen van bussen vol Israëlische burgers, raketten afvuurt vanuit ziekenhuizen (zoals de Rode Halve Maan van Verenigde Arabische Emiraten Hamas beschuldigde van dat te doen), en aanvallen lanceert tegen de Israëlische buurten van de burgerbevolking.
Reality check: de levensverwachting in Gaza is niet afgenomen en de blokkade bestaat niet meer.
Voor de korte inperking van goederen naar Gaza uit Israël in 2007, reden maandelijks 10.400 vrachtauto’s beladen met goederen naar Gaza vanuit Israël (deze cijfers zijn afkomstig uit OCHA, het bittere anti-Israëlische VN-agentschap). In 2016 staken maandelijks 14.460 vrachtwagens met producten de grens over vanuit Israël naar, een stijging van 34,6 % ten opzichte van vóór de instelling van de zogenaamde blokkade. Dit betekent dat de koopkracht van Gazanen niet is afgenomen (rekening houdend met de demografische groei).
Zelfs de elektriciteitscrisis in Gaza wijst op een verhoogde en toenemende levensstandaard. De crisis is mede het gevolg van het verschil tussen aanvoer en toenemende vraag. Volgens Mohammed Abu Amarayn, de woordvoerder van de Energy Commission Gaza, is er een behoefte aan 450 MW elektriciteit – ver boven het maximum van 280 MW dat Israël, een lokaal energievoorzieningsstation, en Egypte gezamenlijk leveren.
OCHA heeft de piekvraag in Gaza in 2010 geschat op 280 MW. Dit betekent dat wanneer Abu Amarayn het juist heeft, de vraag naar elektriciteit in Gaza in amper zes jaren met 60 % is toegenomen!
Economen maken vaak gebruik van de vraag naar energie als een indicatie voor de economische groei, in de afwezigheid van nauwkeurige macro-economische gegevens, zoals in het geval van Gaza. Toenemende vraag naar elektriciteit suggereert welvaart, niet een humanitaire crisis.
Dus waarom is deze mythe zo wijdverspreid? Het antwoord ligt bij degenen die er belang bij hebben tot het bestendigen ervan. Verreweg de belangrijkste onder deze is Hamas.
De terroristische groep heft belastingen op alle inkomende goederen om met de opbrengsten de salarissen te betalen van haar 30.000 terroristen en de bureaucratie die hen voedt, maar ook voor training, de productie van raketten en het graven van aanvalstunnels naar Israël. De begroting ondersteunt nog 20.000 anderen op de openbare loonlijst die Hamas heeft ingehuurd sinds 2007 – meestal leraren die jihadisme prediken in openbare scholen Gaza. Hamas hoopt dat de beweringen van een humanitaire crisis meer hulp zullen brengen, meer vraag naar goederen, en een grotere stroom van goederen, die het allemaal zal belasten tot haar eigen voordeel.
Hamas is niet de enige schuldige. De internationale “humanitaire” hulp-industrie heeft een duidelijk belang in het bestendigen van de mythe.
In enkele plaatsen in de wereld kunnen uitgezonden hulpkrachten gedijen in een kosmopolitische bijenkorf, zoals wonen in Tel Aviv, genieten van een symfonisch concert van wereldklasse, musea, en het nachtleven, en pendelen naar de vermeende getroffen gebieden. In Zimbabwe, zit je vast in Zimbabwe. Opkomen voor de humanitaire crisis in Gaza maakt je tot kampioen qua persoonlijke levensstijl ten koste van de Oost-Afrikaanse landen die de hulp veel wanhopiger nodig hebben dan in Gaza.
Zelfs indien de vermeende humanitaire crisis zich toch zou ontwikkelen, is de oplossing eenvoudig. Volgens de begroting en de uitgaven voor het fiscale jaar 2013 vrijgegeven door de laatste officiële Hamas-regering in 2014, ging slechts 2 % van de totale uitgaven van 348 miljoen dollars ging naar ontwikkeling en slechts 11,2 % naar sociale bijdragen (vergeleken met 25% in Egypte, dat een vergelijkbaar socio-economisch profiel heeft).
De rivaliserende Palestijnse Autoriteit schat dat meer dan tweederde van de Hamas uitgaven ging naar de terreur industrie.
Het antwoord op een humanitaire crisis zou voor de wereldgemeenschap zijn om de krachten te bundelen met de Palestijnse Autoriteit, Israël en tegenwoordig het grootste deel van de inwoners van Gaza om Hamas te dwingen om zijn militaire infrastructuur te ontmantelen en het geld te besteden aan het welzijn van mensen in plaats van aan het terrorisme.
Het ergste dat kan worden gedaan is om de humanitaire hulp te verhogen vooraleer eerst Hamas wordt ontwapend, zoals veel Israëlische functionarissen en dwaze politici suggereren. De kar voor het paard spannen kan alleen averechts werken. Het zal leiden tot meer terrorisme, meer raketten en meer tunnels naar Israël, die op haar beurt zal leiden tot een massieve Israëlische reactie waarvoor de bevolking van Gaza de rekening zal betalen, net zoals de laatste drie periodes van het conflict in het afgelopen decennium.
Humanitair zijn betekent simpel en puur gezegd: ontwapen Hamas.
Uiteraard leest u meer over wat de blokkade van Gaza echt inhoudt in de tweede druk van het boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 32: Gaza blokkade.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.
De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
