Toameh: geen vrede in zicht

Lezing van Khaled Abu Toameh, een toonaangevend journalist en commentator voor o.a. The Jerusalem Post, NBC News en de BBC. Hij is een Arabische moslim; de zoon van een Palestijnse moeder en een Arabische-Israëlische vader. Verslag door Likoed Nederland van een lezing gehouden bij het CIDI op 13 juni 2017.

Vredesproces

Er is momenteel geen enkele kans op vrede, want:

Aan Arabische kant is er totaal geen stimulans om tot vrede te komen. Integendeel, Arabieren en Palestijnen krijgen van hun leiders, media, moskeeën enz. overspoelt met een constante stroom van haat tegen Israël. Vrede raakt daardoor juist alleen maar verder uit beeld.
Er zijn geen Arabische leiders die bereid zijn om vrede te willen sluiten of geweld af te zweren.

Dit hangt sterk samen met de Arabische cultuur. Een compromis wordt gezien als capitulatie. Vandaar dat Jasser Arafat zei:

“Ik kan geen compromis sluiten, want dan verraad ik de zaak van 1,5 miljard moslims.”

Daarbij hebben de Arabische leiders zichzelf volkomen klem gezet met hun eigen beloften, zoals dat vluchtelingen zouden moeten ‘terugkeren’. Dat is niet realistisch, maar daar kunnen zij niet meer op terug komen, want dan zouden zij Israël iets tegemoet komen.

Een verdere complicatie is dat er geen enkele leider mandaat heeft om vrede te sluiten. Mahmoud Abbas mag de Gazastrook niet eens in, hij bestuurt alleen de Westbank. Bovendien is hij in het twaalfde jaar van zijn vierjarige ambtstermijn.

Dus zelfs als hij iets zou ondertekenen, is het minder waard dan het papier waar dat op staat.
Terwijl zijn opvolgers terecht kunnen zeggen dat dit niet rechtsgeldig was en zij er zich niet aan gehouden voelen.

Drie Palestijnse staten

Het is de vraag of het ontbreken van een definitief vredesverdrag iets uitmaakt, want feitelijk zijn er al drie Palestijnse staten:

De Gazastrook, waar 100% van de Palestijnen onder zelfbestuur leeft,
De Westbank, waar 97% van de Palestijnen onder zelfbestuur leeft,
Jordanië, dat ook is ontstaan uit het mandaatgebied Palestina.

Waarbij de Palestijnen zelf ook wel beseffen dat het goed is dat Israël als buffer tussen de Gazastrook en de Westbank ligt, anders zou het oorlog zijn – tussen Hamas dat de macht heeft in de Gazastrook en Fatah dat de Westbank bestuurt.

Het is daarbij bepaald ironisch dat Mahmoud Abbas publiekelijk de terugtrekking van het Israëlische leger uit de Westbank eist.
Want Abbas weet zelf heel goed dat als dat zou gebeuren, Hamas het gebied meteen zou overnemen en hij zelf dan aan de eerste de beste lantaarnpaal zou worden opgehangen.

Vanuit Israëlisch perspectief

Israël heeft nu alle soorten oplossingen geprobeerd:

De rechtse oplossing: militair.
De linkse oplossing: grote concessies om vredeswil te tonen.
De centrum oplossing: eenzijdige terugtrekking.

Alle drie de ‘oplossingen’ blijken niet gewerkt te hebben.
Integendeel, er kwam daarna steeds een nieuwe Palestijnse geweldsgolf. Dit kwam mede door de Arabische cultuur, waar toegeeflijkheid altijd wordt uitgelegd als zwakte.

Risico’s nemen kan Israël zich toch al nauwelijks veroorloven, omringd als het is door doodsvijanden (Hamas in Gaza, IS in de Sinai en in Syrië, Hezbollah in Libanon).

Vandaar dat Israëli’s geen experimenten meer willen en bijna allen de huidige situatie – afstand nemen van de Palestijnen – prima vinden.

Vergelijk het met een scheiding na een ongelukkig huwelijk. Maar het blijft lastig, de partijen wonen dicht op elkaar en er is één partij die de ander uit het huis wil verdrijven.

Er is ook weinig dat Israël meer kan doen dan het nu al doet:

De veiligheidssamenwerking op de Westbank. Die werkt goed, omdat Fatah ook weet dat als die er niet zou zijn, Hamas de boel zou overnemen. Zoals in Gaza is gebeurd.
Afschrikking richting Hamas in Gaza. Dat is het enige dat daar werkt, elk teken van zwakte zal geweld oproepen.

Persoonlijke veiligheid

Bijna dagelijks ga ik naar Ramallah en ik bezoek geregeld familie in Tulkarem (twee steden op de Westbank). Daar voel ik mij nooit onveilig. Palestijnen weten dat ik naar waarheid rapporteer en vallen mij daar nooit op aan.

Ik krijg wel veel haatmail, maar die komt voor minstens 99,5% uit het Westen.
Die verwijten mij dat ik niet pro-Palestijns ben. Maar dat ben ik juist wel: ik ben degene die opkomt voor democratie, verkiezingen, mensenrechten en een einde aan haat tussen groepen en de corruptie voor Palestijnen.

Ik schrijf dan terug waarom die mensen niet echt iets voor de Palestijnen doen, bijvoorbeeld demonstreren voor homo- en vrouwenrechten in Gaza of investeren in de Palestijnse economie.
Dan hoor ik niets meer, of dat het allemaal toch aan Israël ligt, bijvoorbeeld dat de haat komt door de nederzettingen. Terwijl de haat en de terreur veel ouder zijn dan de nederzettingen.

Het blijft mij bevreemden dat veel mensen in het Westen standpunten hebben die overeen komen met het moslimextremistische Hamas.

Krankzinnig genoeg voel ik mij dus veiliger op de Westbank dan op Berkeley (extreem-linkse universiteit in Californië).
Maar nergens in het Midden-Oosten voel ik mij als Arabier en moslim zo veilig als in Israël.

Houding media

Dat de meeste media een heel ander beeld schetsen is te verklaren uit het feit dat journalisten:

Denken dat het hun taak is om voor degene te kiezen die zij als underdog beschouwen,
Met kritiek op Israël willen laten zien dat ze progressief zijn.
Niet inzien dat de Palestijnen die ze te spreken krijgen, daarvoor speciaal uitgekozen zijn door hun Palestijnse tolken en begeleiders.

De nieuwe generatie journalisten is zelfs nog erger, die hebben zich helemaal niet in de situatie verdiept en praten alles na van hun voorgangers, zonder zelf iets na te gaan.

Toekomst

De situatie is niet makkelijk te veranderen.
Een ding dat positief zou bijdragen aan de situatie, is dat het Westen eisen gaat stellen aan al het geld dat het aan de Palestijnen geeft. Daar zonder kunnen de Palestijnen niet meer. Je moet daarom de geldstroom niet stoppen, maar wel eisen stellen. Zoals dat de ophitsing tegen Israël moet stoppen.

Uiteindelijk zie ik de toekomst toch optimistisch.

In Israël gebeuren heel mooie dingen; het land is vooroplopend in technologie en het gaat economisch fantastisch.

En de Palestijnen zullen onvermijdelijk ooit opstaan tegen hun beroerde leiders die al hun ellende veroorzaakt hebben.

Maar wanneer dat zal gebeuren – volgende week of over tien jaar – daar kan ik geen zinnig woord over zeggen.

Uiteraard leest u meer over de Palestijnse weerstand tegen vrede in het boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 134: Vrede.

Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.

De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen: