Ingezonden brief van Likoed Nederland in het NRC (niet geplaatst), 20 juni 2017.
Donderdag 12 juni stond er in het NRC een artikel van NRC-correspondent Derk Walters, dit keer samen met een co-auteur, Dirk-Jan Visser.
Dat er nu twee mensen een artikel voor het NRC schreven heeft er helaas niet voor gezorgd dat dit artikel zonder fouten is.
Integendeel zelfs: weer was het artikel een waar foutenfestival.
Zo schrijven Derk en Dirk-Jan dat het Palestijnse dorpje Salama bij Tel Aviv “etnisch gezuiverd werd in 1948 door zionistische milities”. Dit is niet waar. Er is in en om Tel Aviv zelfs nauwelijks gevochten, omdat Arabische soldaten zich meester maakten van alle soldij en het toen wel mooi vonden en er vandoor gingen. Toen het Arabische deel van de bevolking dat door kreeg, sloeg die vrijwel geheel op de vlucht (professor E. Karsh: ‘Palestine betrayed’, pag. 152-159, Yale University Press).
Dat geldt ook voor Salama, persbureau Associated Press rapporteerde destijds dat “er geen schot werd gelost” en dat “de straten en huizen verlaten waren toen de Joden arriveerden”. Er was dus geen sprake van etnische zuivering. Arabieren die niet gevlucht waren overkwam trouwens niets en werden Israëlisch staatsburger (nu ruim 20% van de Israelische bevolking).
Dit is volslagen nep-geschiedenis – tot u gebracht door de NRC.
Tevens schrijven zij dat nazaten van Palestijnse vluchtelingen momenteel Israël niet in zouden mogen.
Dit is ook niet waar, dagelijks gaan ruim honderdduizend Palestijnen naar Israël om te werken.
Ook krijgen tweehonderdduizend Palestijnen per jaar complexe medische behandelingen in Israël. Nog weer vele anderen reizen naar Israël voor moskee- of familiebezoek of als toerist.
De reden dat de geïnterviewde Palestijn Israël niet in mag, zal gelegen zijn in het feit dat – zoals hij zelf trots vertelt – hij Israëli’s geregeld bekogelt met molotovcocktails. Geen enkel land laat notoire geweldplegers binnen. Nederland doet dat bijvoorbeeld ook niet met bekende voetbalhooligans.
Helemaal bizar wordt het wanneer de auteurs beweren dat “volgens het internationaal recht alle Palestijnse vluchtelingen van 1948 en hun nakomelingen – intussen zo’n vijf miljoen – het recht hebben om terug te keren naar waar ze vandaan komen, in het tegenwoordige Israël”.
Het is een volstrekt onzinnige bewering, zoals iedereen eenvoudig kan nagaan. Want geen enkele vluchteling ter wereld heeft een dergelijk recht, en zeker niet de nakomelingen van vluchtelingen. Of kent u Vietnamese, Servische, Molukse vluchtelingen – laat staan nazaten daarvan – die zich op een dergelijk internationaal recht beroepen?
Dat het zo duidelijk een Palestijnse propagandafabel is, kan iedereen eenvoudig en snel verifiëren, maar dat hebben de journalisten van de NRC niet gedaan.
Waar komt deze bewering vandaan? Palestijnen verwijzen hiervoor naar VN-resolutie 194 uit 1948 van de Verenigde Naties, die aanbeveelt dat vluchtelingen “die in vrede met hun buren willen leven” terug zouden moeten kunnen keren. Voor vluchtelingen die niet terug kunnen of willen keren, wordt aanbevolen dat die gecompenseerd worden voor hun verloren bezittingen.
Dit houdt in de verste verte geen ‘recht op terugkeer’ in.
In de eerste plaats is het een resolutie van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Dat zijn per definitie slechts aanbevelingen; ze hebben geen enkele juridische rechtskracht.
In de tweede plaats is er tot op heden heel weinig gebleken van Palestijnse vluchtelingen die in vrede met hun Joodse buren willen leven, zoals de in het artikel geïnterviewde Palestijn ook over zichzelf vertelt.
In de derde plaats betreft de resolutie net zo goed de Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen.
Het zou mooi zijn als alle vluchtelingen (of hun nakomelingen) gecompenseerd zouden worden voor hun verloren bezittingen. De resolutie geldt ook voor de Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen, die groter in aantal waren en ongeveer het dubbele in waarde aan bezittingen verloren hebben als de Palestijnse vluchtelingen.
Denk aan hun bezit aan particuliere grond, een oppervlakte vier keer zo groot als Israël! Over landjepik gesproken.
In de vierde plaats heeft de VN-resolutie betrekking op de vluchtelingen van de oorlog in 1948, als gevolg van de aanval van Arabische landen op Israël. Daar zijn een zeventig jaar later nog weinig van in leven.
Overigens stemden de Arabische landen destijds allemaal tegen die VN-resolutie 194. Want die zou als een erkenning van Israël uitgelegd kunnen worden.
Terwijl er in hun ogen echter slechts één mogelijke oplossing was voor de vluchtelingen: de vernietiging van Israël en het de zee indrijven van de Joden.
Geconcludeerd kan dus worden dat de NRC en Derk Walters blijven voortgaan met het papegaaien van Palestijnse propagandafabels en het brengen van nepnieuws, in plaats van met serieuze journalistiek.
Israël kan hij binnenkort toch niet binnen, als gevolg van de door hem gepleegde valsheid in geschrifte bij de verlenging van zijn verblijfsvergunning. Hij mag in zijn handjes knijpen dat hij zelf wel een recht van terugkeer heeft – bij de NRC.
En de NRC mag ook blij zijn met zijn terugkeer; de berichtgeving over Israël kan alleen maar flink verbeteren – door deze correspondent daar niet meer te hebben.
Klik hier voor meer in het dossier NRC:
Deze slijpsteen kan uw geest ernstige schade toebrengen.
Uiteraard leest u meer over het niet-bestaande recht op terugkeer in het boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 103: Recht op terugkeer.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.
De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
