Een zionistische Palestijn vertelt

Interview door Nadiya Al-Noor, een islamitische student in New York, voorstander van vrede tussen Israël en de Palestijnen.
Zij interviewde Hussein (een pseudoniem), een jonge islamitische zionist in de Westbank. Vertaling: Likoed Nederland, 20 april 2017.

Nadiya: Waar ben je opgegroeid? Hoe zag het leven eruit? Wat hebben ze je geleerd over Israël?

Hussein: Ik ben geboren in Nablus en daar ben ik opgegroeid. Deze stad ligt in het noorden van de Westbank. Ik groeide op in een grote stad, waar de mensen zich modern noemen. Zij zeggen dat zij van het leven houden. Echter er is hier geen vrijheid, geen rechten – we volgen simpelweg de Palestijnse gewoonten.

Toen ik begon met school was er net een oorlog aan de gang. We begonnen onze dag op school met het lezen van al-Fatiha en vervolgens zongen we Palestijnse liedjes. Die liedjes gingen over oorlog en over het verdedigen van het Palestijnse land, want er waren Palestijnen omgekomen vanwege Israël.
Er was een sfeer van alleen maar oorlog, haat en strijd, terwijl wij maar kinderen waren.
We wisten niets daarvan, ik begreep het niet.

Ze onderwezen ons, toen op school en nu op de universiteit, dat Israël alle mensen wil doden en dat wij tegen Israël moeten vechten en alle Joden moeten doden. Dan zal de wereld in vrede leven, zonder Israël.

De leraren leerden ons dat wij Palestijnen zijn en dat Israël onze vaders en grootvaders heeft gedood en ons gedwongen heeft om te vertrekken uit Jaffa, Haifa, etc.
Alles in onze school was belangrijk voor Palestina. We zongen Palestijnse liederen, niet omdat we hen geloofden, maar omdat we kinderen waren. We waren kinderen. En het allerbelangrijkste voor ons was zingen.

Alle verhalen gingen er over dat Israëli’s slechte mensen zijn en hoe zij Palestijnen doden. Op de scholen en in de moskeeën leerden wij deze dingen.
Vanaf mijn zesde tot mijn tiende oud leerden zij ons deze dingen.

Nadiya: Wanneer ben je geworden zionist en waarom?

Hussein: Toen ik 11 of 12 jaar oud was, begon het dat ik niet langer geloofde wat ze ons leerden. Ik ging soms niet meer naar de moskee. Ik ging voetballen tijdens het gebed in de moskee. Ik begon mij te realiseren dat ik er niet van houd om mensen pijn te doen. Israëli’s doen mij geen pijn. Ik heb hen dat ook nooit zien doen.
Sommige mensen vernielden hun eigen huizen en gaven dan Israël de schuld. Zij gingen naar journalisten en schreeuwden: “Kijk, Israël heeft ons huis vernietigd!” En dan gaf de Palestijnse regering hen veel geld om hun huis weer op te bouwen. Met dat geld konden zij dan wel vijf huizen bouwen in plaats van één. Ik moest er om lachen – ze deden dat alleen voor het geld. Iedereen die dat deed werd inderdaad rijk.

Ik begon mij af te vragen waarom zij Israël de schuld gaven. In dezelfde periode gingen veel Israëli’s dood als gevolg van Palestijnse aanslagen. Deze dingen overtuigden mij om Israël en het Joodse volk te respecteren.
Omdat ik de waarheid zelf met mijn eigen ogen heb gezien.

Toen ik een jaar of 13 of 14 jaar was, stopte ik met naar de moskee te gaan, begon Engels te leren en ging nadenken om weg te gaan van de Westbank.
Ik realiseerde mij dat het onmogelijk was om weg te gaan, want het is heel duur. Vervolgens stopte ik met de Koran te geloven. Ik begon de Thora te lezen en te leren over het Jodendom. Ik werd een Zionist toen ik zag wat een geweldig land Israël is voor moslims en christenen. Ik werd een Zionist toen ik 15 jaar oud was.

Ik probeerde contact te krijgen met Joden. Het was erg gevaarlijk om Joden toe te voegen aan mijn Facebook, maar Facebook was de enige manier die ik kende om contact te maken met mensen uit de hele wereld.
Ik maakte een nieuwe Facebook-account met een Joodse naam en begon Joden toe te voegen. Maar veel van hen geloofden mij niet; dat ik een Palestijn en een moslim ben, die zich wil bekeren tot het Jodendom.

Nadiya: Wat zou er gebeuren als de Palestijnen zouden weten dat je een zionist bent?

Hussein: Ik heb veel ‘spionnen’ door Palestijnen gedood zien worden, omdat zij voor Israël zouden werken. Maar de meesten waren helemaal geen spionnen; ze werden alleen maar gedood omdat er iemand was die een hekel aan hen had, die noemde hem dan een spion en doodde hem.
Het was net een dierentuin en het is nog steeds een dierentuin.

Als de Palestijnen het zouden ontdekken, zouden ze mij vermoorden. Dat is wat er zou gebeuren.
Soennitische moslims wordt geleerd om te geloven in haat en in moord en om overal te vechten.

Nadiya: Wat geloof je nu? Wat hoop je en wat voor dromen heb je voor de toekomst?

Hussein: Ik geloof in het Jodendom. Het is echt een geweldige godsdienst. Mijn hoop en droom is om te vertrekken, om te verhuizen naar Israël of de Verenigde Staten. Ik weet dat het onmogelijk is, want het is erg duur. Maar ik zal op zoek blijven naar een manier om te vertrekken, door een studiebeurs of iets anders. Als het mogelijk is, wil ik in het Israëlische leger gaan om Israël te beschermen. Ik heb hulp nodig om hier weg te komen. Ik kan niet langer blijven.

Nadiya: Denk je dat er hoop is op vrede?

Hussein: Er zal nooit vrede komen met soennitische moslims.
Geloof mij, ik woon twintig jaar tussen soennitische moslims. Hun hele leven bestaat uit bidden en het leren om het Joodse volk en Israël te haten.
Ik hoop te kunnen vertrekken van de Westbank. Ik wil alleen nog omgaan met mensen die vrede willen, liefde en met respect met elkaar omgaan.

Nawoord van Nadiya: Wat ik van deze Palestijnse man vernam is zeer ontmoedigend, maar het doet de ogen open gaan. Persoonlijk hoop ik nog wel op vrede. Als sjiitische moslim kan ik niet vanuit het standpunt van soennieten spreken, maar weet ik dat er een enorm antisemitisme probleem is, in zowel soennitische en sjiitische moslimgemeenschappen.
Om serieus vrede te kunnen bereiken, moeten wij moslims onze houding ten opzichte van joden flink veranderen.

Ik ben veel dank verschuldigd aan Hussein om in te stemmen met dit interview. Moge Allah hem zegenen en hem de kracht schenken om zijn zo vurig gewenste doelen te bereiken.

Uiteraard leest u meer over hoe de Palestijnen omgaan met ‘collaborateurs’ in het boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 18: Collaborateurs.

Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.

De tweede druk van de Nederlandse editie en de net verschenen eerste druk van de Engelstalige editie zijn in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen: