Waarom “nederzettingen” ?

Door Gerd Buurmann. Vertaling: E.J. Bron, 26 januari 2017.

Bijna ieder land en een duidelijke meerderheid van de internationale organisaties wijzen de “nederzettingen” politiek van Israël duidelijk af.
Kan de hele wereld zich vergissen?

Deze vraag stel ik mezelf iedere keer als ik zie hoe duidelijk het wereldwijde front tegen Joodse “kolonisten” is. Zelfs diegenen die anders roepen “Geen mens is illegaal!” maken bij Joodse “kolonisten” een uitzondering. “Illegale Joodse kolonisten” is een begrip waarover geeneens meer vragen worden gesteld. Men is het allemaal met elkaar eens. “Illegale Joodse kolonisten” zijn de grootste belemmering voor vrede. Kan de hele wereld zich vergissen?

Ja, dat kan zij! Vooral als het om Joden gaat, want in dit geval heeft de hele wereld zich al een keer vergist!

Daarom schrijf ik nu een verdediging, in de hoop dat de meerderheid, die er zo verdomd zeker van is dat de Joodse “kolonisten” het probleem zijn, zichzelf in ieder geval af en toe nog afvraagt of ze überhaupt gelijk heeft.

Bij een rechtvaardige analyse hoort een gedifferentieerde beschouwing en bij een gedifferentieerde beschouwing moet men naar beide partijen luisteren. Ik beschrijf daarom nu de kant van de “kolonisten”, in de wetenschap dat de meerderheid niet wil luisteren.

***

Wie er heilig van overtuigd is dat de joodse “kolonisten” het belangrijkste probleem voor vrede in het Midden-Oosten zijn, zou gewoon een keer het woord “joods” moeten doorstrepen en door “islamitisch”, “christelijk” of “Arabisch” vervangen, om zich daarna af te vragen waarom onder al die kolonisten in Judea en Samaria (vertaler: de zogenaamde “Westbank”) alleen de joodse “kolonisten” het probleem zouden zijn.

In de gebieden Judea en Samaria woonden al Joden, voordat er überhaupt christenen en moslims waren. De naam Judea is duidelijk. Daarom spreken diegenen, die Joden daar als illegaal beschouwen, liever van de “Westbank”. Hoe het gebied echter ook genoemd wordt, op dit moment behoort het bij geen enkele nationale staat.

Eens was het gebied van Jordanië, het land dat zich voor meer dan 80% op Palestijns grondgebied bevindt en waar, in tegenstelling tot Israël, Palestijnen niet het volledige staatsburgerschap bezitten.

Daarvoor werd het gebied bestuurd door de Volkenbond.
Daarvoor behoorde het gebied tot het Ottomaanse Rijk, daarvoor tot het Romeinse Rijk en daarvoor, zoals het woord “Judea” laat zien, tot een Joods rijk. Het Joodse volk is het oudste, nu nog bestaande volk in het Midden-Oosten. Joden zijn in principe de oer-inwoners van het Midden-Oosten!

Hoewel de gebieden Judea en Samaria nu bij geen enkele staat horen, wonen daar mensen. Velen wonen in huizen, anderen in tenten. Er wonen daar Arabische, joodse, stateloze en veel andere mensen. Ze wonen allemaal in een gebied dat tot op de dag van vandaag omstreden is, omdat er geen staatsstructuur regeert. Waarom echter zijn alleen de joodse “kolonisten” het probleem?

Nu worden alleen de kolonisten die Joden zijn “illegaal” genoemd! Het probleem dat deze mensen met deze “kolonisten” hebben, is dus hun Joods-zijn!

De radicale Hamas verklaart in zijn handvest de vernietiging van alle Joden tot de plicht van alle moslims! Ook Fatah is overtuigd van deze plicht. Op de dag van de 47e verjaardag van Fatah bevestigde moefti Muhammad Hussein, die door Mahmoud Abbas persoonlijk tot “geestelijk leider van de Palestijnse Autonomie” werd benoemd, de these dat er alleen vrede zou kunnen zijn als alle joden vernietigd worden.

Wie echter vindt en eist dat alle Joden moeten verdwijnen, kan nooit vrede met Joden sluiten.
Wie brult “Joden uit mijn land, mijn stad, mijn buurt!” wil geen vrede met Joden, maar een vrede zonder Joden.

Er bestaan namelijk twee vormen van vrede in het Midden-Oosten: de ene vrede is een vrede met Joden. De andere is een vrede zonder Joden.

De wens van een vrede zonder Joden is overal in de Arabische wereld te vinden. Toen in 2005 de Gazastrook aan het Palestijns bestuur werd overgedragen, werden alle Joden binnen enkele dagen uit de Gazastrook verdreven. In de ochtend van de 12e september verlieten de laatste Joden het gebied via de grensovergang Kissufim. De aftocht werd door Arabieren deels hartstochtelijk met geweerschoten in de lucht en getoeter van lange rijen auto´s gevierd.
De verlaten synagogen werden in brand gestoken. Het kwam tot een ware “Gaza-Kristallnacht”. Gaza sloot een vrede zonder Joden, maar niet met Joden. Daarom vuurde Hamas in de daaropvolgende jaren ook ontelbare raketten op Israël af, met de bedoeling zoveel mogelijk Joden te doden.

Een minister van Hamas vatte de eigen politiek in 2010 met deze woorden samen:

“Joden zijn vreemde bacteriën, ze zijn unieke microben in deze wereld. Moge Allah het smerige volk van de Joden vernietigen, want ze hebben geen religie en geen geweten! Ik veroordeel iedereen die denkt dat een normale relatie met Joden mogelijk zou zijn, iedereen die contact heeft met Joden, iedereen die denkt dat Joden mensen zouden zijn!

Joden zijn geen mensen, ze zijn geen volk. Ze hebben geen religie, geen geweten, geen morele waarden!”

Wie vindt en eist dat Joden moeten verdwijnen, kan nooit vrede met Joden sluiten.

Wie brult “Joden uit mijn land, mijn stad, mijn buurt!” wil geen vrede met Joden, maar een vrede zonder Joden. Joodse “nederzettingen” zijn daarom alleen maar een belemmering voor de vrede voor diegenen die een vrede zonder Joden willen hebben. Voor diegenen echter die een vrede met Joden wil sluiten, is een Joodse `nederzetting` geen probleem, maar de oplossing van een probleem, want alleen in de acceptatie van Joodse “nederzettingen” schuilt de mogelijkheid van het simpele besef dat Joden gewoon buren en medeburgers kunnen zijn.

Joden, die zich vestigen en huizen bouwen, zouden nooit een probleem moeten zijn. Ze zijn het niet in Israël, niet in Amerika en niet in Europa. Ze zouden het ook niet in de landen van het Midden-Oosten moeten zijn.

Overal in de wereld bestaan in diverse landen Joodse “nederzettingen” en wijken.

In Duitsland bestaan joods, islamitisch en christelijk bepaalde wijken. Slechts weinig mensen zien in hen een belemmering van de vrede. Ze worden veelmeer als een culturele verrijking beschouwd en gelden als ondersteuning voor een vreedzaam samenleven, omdat ze in staat zijn verscheidenheid, tolerantie en acceptatie te bevorderen. In Keulen bestaat de overwegend islamitisch bepaalde Keupstraße en in Parijs de Marais in het 3e en 4e arrondissement, een overwegend joods bepaald deel van de stad.
In Israël bestaan veel islamitische wijken en vestigingen. Bijna 205 van alle Israëli´s is moslim. Voor Israël zijn islamitische nederzettingen binnen en buiten Israël geen belemmering van vrede, maar geleefde democratie.

De Arabische regeringen in het Midden-Oosten zouden eveneens Joden als burgers van het land met alle rechten en plichten moeten respecteren, die huizen en nederzettingen mogen bouwen, net zoals iedere andere burger ook, of ze zullen nooit vrede met de Joden kunnen sluiten.

Er bestaan slechts drie mogelijkheden tot vrede:

De islamitische krachten van het Midden-Oosten sluiten een vrede met Joden en accepteren de al duizenden jaren traditionele aanwezigheid van Joden in het gebied.
De Arabische landen realiseren hun doel van een vrede zonder Joden en creëren een “Jodenrein” Midden-Oosten.
Het enige land waarin Joden en moslims gelijke rechten hebben, verovert het hele Midden-Oosten. Dat land heet Israël.

Voor de derde mogelijkheid zet zich nauwelijks iemand in, zelfs niet de huidige Israëlische regering, die desondanks niet zelden van een extreem harde koers wordt beticht. Tot de bekendste mensen die de voorkeur hebben voor deze oplossingsmogelijkheid behoort de schrijver Andrew Klavan:

Voor de tweede mogelijkheid zetten zich op dit moment helaas de beide grote Palestijnse fracties in. Zowel Fatah als Hamas verklaren dat er geen vrede zal komen “zolang we de joden niet vernietigd hebben.”

Ze menen het echt.

De Gazastrook bijvoorbeeld, waar Hamas heerst, is “Jodenrein”. Gaza heeft gerealiseerd wat Hitler niet gelukt is.

Desondanks stelt Hamas eisen aan de aartsvijand Israël. Israël moet water spenderen, medicijnen leveren en eten beschikbaar stellen en het waanzinnige is dat Israël dat nog doet ook. In plaats van dat de wereld Israël echter bewondert en prijst over zoveel menselijkheid, wordt Israël bekritiseert, omdat het land zogenaamd niet genoeg water zou afstaan.

Mijn vraag is echter: Welk land heeft ooit zijn vijanden gevoed? De Israëlische regering vormt daarop een uitzondering! Zij gelooft nog in de mensen in Gaza en kijkt niet werkeloos toe, terwijl Hamas het Arabische volk gijzelt. Als Fatah of Hamas net zo menselijk zouden zijn als de conservatieve Israëlische regering, dan zou het morgen vrede in het Midden-Oosten zijn.

Het Israëlische volk voelt voor zijn Arabische buren, hoe bruut de regeringen ook mogen zijn, want Arabieren en moslims zijn deel van het Israëlische volk! Er wonen meer dan 8 miljoen mensen in Israël.

1,6 miljoen van hen zijn islamitische Arabieren en volgens een actueel onderzoek wil 77% van deze Arabieren nergens liever leven dan in Israël! Israël is voor hen het beste land, zelfs beter dan Duitsland.

De Israëlische Arabieren zijn de enige Arabieren in het Midden-Oosten die een regeringschef hebben die binnen een democratie legitiem werd gekozen.
Mahmoud Abbas werd in 2005 weliswaar gekozen tot president van de Palestijnse Autoriteit, maar zijn regeerperiode eindigde op 9 januari 2009. Sindsdien is hij zonder enige legitimering aan de macht.
Jordanië is een monarchie met de islam als staatsreligie en de sharia als wetgeving. In Syrië heerst oorlog. In januari 2014 sluit het Syrische leger Palestijnen in een kamp in en laat ze daar verhongeren. In Gaza heerst Hamas. Ze werd gekozen, maar na de verkiezingen ruilde ze democratie onmiddellijk in tegen staatsterreur. Sindsdien heerst Hamas in Gaza zonder legitimering. In nauwelijks een ander gebied op aarde worden Palestijnen bruter onderdrukt dan in Gaza.

In Israël zijn de mensen vrij. Als er één regeringschef is die er voor zichzelf aanspraak op kan maken in vrije verkiezingen door een Palestijns volk gekozen te zijn, dan is het de minister-president van Israël!

Israël is het enige land in het Midden-Oosten, waarin het volk zijn regering kan kiezen en vooral niet herkiezen kan. In Israël zijn alle religies gelijkberechtigd. En precies dat stoort de regeringen van het type Hamas. Daarom verklaren ze dat Palestijnen geen Joden mogen zijn.

Ze willen Palestina van de Joden “bevrijden”, zoals de nazi´s ooit het Duitse volk wilden “bevrijden”. Niet toevallig is de groet van Hezbollah en van Hamas de Hitlergroet. Uit deze mens-verachtende ideologie is de confrontatie “Israël – Palestina” afkomstig. Wat is eigenlijk dit Palestina?

Het begrip Palestina komt uit de klassieke oudheid, toen er nog geen islam en geen christendom bestonden. Het Jodendom is daarmee de oudste nu nog gepraktiseerde religie van Palestina. Het begrip “Palestina” is zelfs van Hebreeuwse oorsprong.
De eerste bekende schriftelijke bron over “Palestina” is de Septuaginta. Hier wordt het begrip gebruikt als afleiding van het Hebreeuwse begrip “Pleschet”. Pleschet werd oorspronkelijk de vlakte genoemd die bewoond werd door het volk van de Filistijnen. Het volk van de Filistijnen bestaat niet meer, maar één Filistijn kent ieder kind: Goliath.

Het begrip Palestina is daarmee alleen maar een gebiedsomschrijving en geen volksomschrijving en werd door de Romeinen gebruikt, nadat ze de Joden hadden overwonnen. Zij spraken niet van Judea of Israël, maar van Palestina, om zodoende iedere verbinding tussen het land en het Joodse volk taalkundig te wissen. Er bestond geen zelf geconstitueerd Palestijns volk.

Er bestaat geen Palestijnse taal, geen onafhankelijke Palestijnse cultuur, maar in plaats daarvan wel een hele hoop mensen van de meest verschillende geloofsrichtingen en nationaliteiten, die verenigd worden door de omstandigheid dat ze in een gebied leven dat Palestina genoemd wordt. Het met afstand grootste deel van Palestina ligt in het huidige Jordanië.
Andere gebieden van Palestina zijn de Golan, de Gazastrook, de westelijke Jordaanoever en gebieden van Egypte en Saoedi-Arabië. Slechts een zeer klein deel van Palestina bevindt zich in Israël, maar iedereen die in het gebied Palestina leven, of het nu Jordaniërs, Israëli´s, Arabieren, Joden, christenen of moslims zijn, zijn in principe allemaal Palestijnen!

In de moderne tijd wordt het begrip “Palestina” daarom weer zo algemeen gebruikelijk, omdat daarmee het gebied werd benoemd dat na de Eerste Wereldoorlog door de ondergang van het Ottomaanse Rijk geen heerser had. Palestina was het begrip waarmee de Volkenbond, die vanaf 1922 het gebied bestuurde, het gebied en alle daar levende mensen omschreef, of ze nu christelijk, islamitisch, joods of heidens waren.

Tegenwoordig bestaan er in de regio de meest verschillende landen, maar slechts één land is democratisch: Israël! In 1948 werd Israël door overwegend joodse Palestijnen gesticht. Ze geloofden in de mogelijkheid van een vreedzame democratie in het Midden-Oosten.

In de onafhankelijkheidsverklaring van Israël staat:

“Wij reiken, zoals het goede buren betaamt, in vrede en vriendschap de hand aan alle omringende landen en hun volkeren en nodigen hen uit samen te werken met het soevereine Joodse volk in hun eigen land. De staat Israël is bereid haar deel bij te dragen in een gezamenlijk streven naar vooruitgang van het gehele Midden-Oosten.”

Op de dag dat deze verklaring werd voorgelezen, verklaarden Egypte, Saoedi-Arabië, Jordanië, Libanon, Irak en Syrië het kleine land de vernietigingsoorlog. In het kader van deze tot op de dag van vandaag voortdurende oorlog verlieten 500.000 mensen hun geboortegrond in het geloof in de beloftes van de Arabische naties dat de Arabieren na de vernietiging van Israël als overwinnaars naar de regio zouden kunnen terugkeren. Israël bood echter aan alle mensen binnen de nieuwe grenzen aan te blijven, om zich vrij te ontplooien in democratie en zelfbeschikking, per slot van rekening zouden ze allemaal Palestijnen zijn. 160.000 Arabieren namen het aanbod aan en bleven. Inmiddels is meer dan 20% van alle Israëli´s Arabische burgers, met alle rechten.

Israël is een democratie, waarin iedere kritiek, zelfs de meest domme en brutale, toegestaan is en uitgesproken wordt. Iedere Palestijn kan in Israël vrij zijn mening uiten. Dat is democratie! In Jordanië, Syrië, Gaza, de “Westbank”, echter hebben Palestijnen deze rechten niet. Waarom dus worden deze mensen niet aangemoedigd?

Er bestaat een Al-Nakba. Deze vond echter niet in Israël plaats. Ze vindt dagelijks in Gaza, Syrië, Jordanië en op de “Westbank” plaats. De moordenaars zijn de beulen van Hamas en Fatah.

Veel mensen die zeggen solidair aan de kant van de Palestijnen te staan, zijn in werkelijkheid helemaal niet geïnteresseerd in de Palestijnen. Ze zijn gewoon alleen maar tegen de Joden! Daarom sluiten ze een verbond met de vijanden van de Joden. In de jaren-60 van de 20e eeuw werd door de PLO besloten dat Joden geen Palestijnen kunnen zijn, net zoals de NSDAP enkele jaren daarvoor besloten had dat Joden geen Duitsers kunnen zijn. Het Duitser-begrip van de NSDAP werd verworpen, maar het Palestijnen-begrip geldt tot op de dag van vandaag. Alleen binnen dit Palestijnen-begrip kunnen Joodse “kolonisten” illegaal zijn. Jodenhaters gebruiken daarom graag dit begrip.

Helaas zijn er in het Duitse parlement niet weinig leden te vinden die dit Palestijnen-begrip hebben overgenomen. Ze spreken als vanzelfsprekend van “illegale kolonisten”, net alsof het helemaal geen punt van discussie zou zijn dat Joden in bepaalde gebieden van de wereld niks te zoeken hebben. Ze staan dichterbij een vrede zonder joden dan een vrede met Joden en heel dichtbij de tweede oplossingsmogelijkheid, die ook Hitler’s vredesaanbod aan het Joodse volk was.

Ik maak me sterk voor het eerste oplossingsvoorstel!

De islamitische krachten van het Midden-Oosten sluiten vrede met de Joden en accepteren de duizenden jaren traditionele aanwezigheid van Joden in het gebied.

De islamitische krachten accepteren gewoon dat er Joodse “nederzettingen” zijn en zorgen ervoor dat geen enkele burger bepaalde rechten niet heeft, alleen omdat hij Jood is. Er mag geen “nederzettingen” stop alleen voor Joden zijn! De vernietiging van Israël en de verdrijving van de Joden staan niet ter discussie! Ik zou ook niet met een mens onderhandelen die het niet wil uitsluiten mij of mijn familie te vermoorden! Er kan daarom geen twee-staten-oplossing komen met partijen die oproepen tot de vernietiging en de verdrijving van Joden! We hebben mensen nodig, voor wie de Joodse “kolonisten” niet meer en niet minder een probleem zijn dan alle andere kolonisten ook!

Joodse “nederzettingen” zin alleen een vredesbelemmering voor diegenen die een vrede zonder Joden wil.

Voor een vrede met Joden zijn Joodse “nederzettingen” een garantie voor de mogelijkheid van een vrede.

Als er zelfs linkse krakers zijn die spreken van “illegale Joodse kolonisten”, als dus mensen, die daadwerkelijk iets bezetten, Joden ervan beschuldigen bezetters te zijn, alleen omdat ze willen leven en bouwen waar Joden al langer leven en bouwen dan alle andere volkeren, dan is er iets goed rot!

Lees meer over de nederzettingen in het recent verschenen tweede druk van ‘150 Palestijnse fabels’.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.