Jihad terreur: niet alleen tegen Joden

Door Giulio Meotti, een Italiaanse journalist. 17 juli 2016.

Vrijdagnacht zijn er minstens 84 mensen vermoord, en nog tientallen slachtoffers gewond geraakt, door een islamitische terrorist van Tunesische afkomst in de Franse stad Nice.

De terrorist reed met een vrachtwagen van 19 ton een grote menigte in. De menigte was de bestorming van Bastille aan het vieren, de nationale feestdag van Frankrijk. Met deze aanslag reed hij mannen, vrouwen, en kinderen omver op een afstand van twee kilometer, op straat en op de stoep.

Op 2 juli zijn er negen Italiaanse burgers geslacht door islamisten tijdens de aanslag in een restaurant in Dhaka, Bangladesh. Ze werden gemarteld en vermoord met ‘enorm scherpe messen’ die gebruikt werden door lachende terroristen, die het leven spaarden van mensen die de Koran konden citeren. Inmiddels bijna een jaar hebben de arme Bengalezen te maken gehad met gelijksoortige schokkende bloedbaden.
Maar die slachtoffers waren geen rijke niet-islamitische buitenlanders – het waren anonieme islamitische bloggers, die beschuldigd werden van ‘godslastering’ en uitgemoord zijn met ‘scherpe messen’ – vijf slachtoffers in 2015 en een rechtenstudent in 2016, daarnaast nog een hindoe-priester die in mootjes is gehakt.

In Syrië en Irak gaat het er hetzelfde aan toe, waar de beulen van de Islamitische Staat als eersten veel westerse journalisten als doelwit hadden, later christenen in Mosoel wegdreven en vermoordden, waarna ze uitkwamen in Parijs om westerse burgers uit te roeien.

Twee weken geleden werd een 13-jarig Israëlisch meisje doodgestoken in haar slaap. Net zoals in Bangladesh gebruikte de Palestijns-Arabische terrorist een mes om Hallel Jaffa Ariel te vermoorden. Dit is geen simpele moord; het is een slachting van een kind.

Italiaanse nieuwsbladen hebben haar echter beroofd van haar identiteit. Il Corriere della Sera, het op één na grootste nieuwsblad van Italië, schreef: “Westoever: 13-jarige Amerikaanse vermoord.”

Toen er vorige maand vier Israëliërs zijn vermoord in het restaurant Max Brenner in Tel Aviv, heeft de hele buitenlandse media zich ‘vergist’ in hun titels.

Van Le Monde tot Libération, de hele Franse pers gebruikte het woord “schietpartij” in plaats van terrorisme.

CNN bracht verslag uit over ’terroristen,’ letterlijk tussen aanhalingstekens. La Repubblica, het grootste nieuwsblad in Italië, noemde de Palestijns-Arabische terroristen ‘agressors’.

Wat betekenen deze vervormde titels?

Het betekent dat wij in het westen heel naïef geloven dat er twee soorten terreur bestaan: ‘internationale terreur’ die westerlingen in Nice, Parijs, Dhaka, Raqqa of Tunesië als doelwit heeft; en ‘nationaal terreur,’ tussen Arabieren en Israël, waarbij de Israëlische joden zich terug zouden moeten trekken en zichzelf over moeten geven.

Ook is er ‘gezichtloze terreur.’

Zoals in Orlando, waar een Afghaans-Amerikaanse moslim 50 Amerikanen heeft afgeslacht en iedereen, zoals altijd in Amerika, weigerde de ‘islam’ te benoemen.

Het is een soort reactie uit de geruststelling: ‘wie die de krokodil voert, hoopt dat hij als laatste gegeten wordt’, volgens Winston Churchill.

Het probleem is dat of je nou pacifistisch bent of een oorlogsstoker, homo- of heteroseksueel, atheïst of christen, een godslasteraar of vroom, Frans of Irakees, jihadistische terreur doet niet aan discriminatie. Allemaal zijn we doelwitten: islamitisch terreur is genocidaal.

Behalve de makkelijke slogans als ‘Je Suis Charlie,’ hebben heel weinig mensen in het westen medeleven getoond met de Franse cartoonisten van Charlie Hebdo. De meeste Europeanen vonden dat die journalisten problemen aan het uitlokken waren, en die dus ook kregen.
Of nog erger, zoals de redacteur van Financial Times zei, dat ze ‘dom’ waren.
Maar na 7 januari kwam 13 november.

Tegen die tijd gaf niemand nog de cartoonisten die Mohammed hebben afgebeeld de schuld van de terroristische aanslagen in Parijs.

Terwijl de Islamitische Staat honderden Jezidi-meisjes tot slavernij dreef en verkrachtte, waren onze gedurfde westerse feministen heel druk bezig met hun strijd voor een referendum voor het homohuwelijk. Het interesseerde ze duidelijk niet wat het lot zou zijn van hun Jezidi en Koerdische ‘zusters.’ Die slachtoffers werden weggestopt in het verafgelegen en exotische oosten, samen met de vermoorde seculiere bloggers in Bangladesh.

Het is vandaag de dag tijd om het beroemde gedicht van Martin Niemöller omhoog te halen, een Duits-christelijke pastoor die 7 jaar gevangen zat in een concentratiekamp van het Duitse naziregime:

Toen de nazi’s de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.

Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.

Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen vakbondslid.

Toen ze de Joden opsloten, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen Jood.

Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer, die nog protesteren kon.

Dit geldt ook voor ons. Wanneer islamitische terroristen bloggers met een islamitische afkomst als doelwit hebben, of Jezidi’s – die tot slaven worden gedreven, afgeranseld worden, en verkracht of vermoord worden – en Israëlische meisjes zou het ons moeten interesseren hier in het Westen.
Islamisten gebruiken hen om hun messen te slijpen voordat zij ons komen halen.

Als we ons vandaag niet laten horen, zullen we morgen gestraft worden voor onze gemakzucht.

De Fransen moeten deze les helaas wel heel snel leren: De Franse zender France 24 interviewde een terreur expert die het islamitisch terrorisme inderdaad benoemde en er op wees hoe Israël al vaak getroffen is door Palestijnse aanslagen met voertuigen.

U leest meer over de achtergronden van terreur in het recent verschenen boek ‘150 Palestijnse fabels’, bijvoorbeeld in fabel 110: Terreur en fabel 146: Zelfmoordterroristen.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies, wordt unaniem geprezen door lezers en is het bestverkopende boek over Israël op Bol.com.