Door Brabosh, naar een artikel van Jeff Jacoby, 8 juni 2016.
Wie wil er een tweestaten oplossing?
President Obama, ja natuurlijk, zoals hij duidelijk maakte toen hij Israëlische premier Benjamin Netanjahoe op het Witte Huis verwelkomde.
Eveneens pro was de voormalige president George W. Bush, die reeds in 2002 begon te pleiten voor de oprichting van een Palestijnse staat en dat bleef doen tot aan zijn laatste dagen in functie.
Het nationale platform van de Amerikaanse Democratische Partij stond achter een twee-staten-oplossing, het Republikeinse platform eveneens.
De VN-Veiligheidsraad bevestigde unaniem haar steun.
De Europese Unie steunt bij voorkeur deze oplossing, zodanig zelfs dat Javier Solana, de EU-minister voor Buitenlandse Zaken Israël ervoor waarschuwde dat de betrekkingen met Europa “helemaal anders zullen worden” mocht het de tweestatenoptie willen laten vallen.
Paus Benedictus VI riep op tot de stichting van een Palestijnse staat tijdens zijn recent bezoek aan het Heilige Land, waarmee hij zich – minstens op dit punt toch – op dezelfde golflengte plaatste met de redacties van The New York Times, The Boston Globe, The Washington Post en The Los Angeles Times.
En wat dat betreft tegelijk ook de meeste Israëli’s. Uit peilingen blijkt dat een meerderheid van de Israëliërs publieke steun geeft aan de tweestatenoplossing.
Prominente aanhangers waren ook de drie voorgangers van Netanjahoe – de voormalige premiers Ehud Olmert, Ariel Sharon en Ehud Barak evenals oud-president Shimon Peres.
Alles lijkt erop dat de consensus overweldigend is. Zoals Henri Guaino, een voormalig adviseur van de Franse president Nicolas Sarkozy, het eerder aan reporters verkondigde:
“Iedereen wenst vrede. De hele wereld wil een Palestijnse staat.”
Maar het zal niet gaan gebeuren…
Internationale consensus of niet, de 2-statenoplossing is een hersenschim. Vrede wordt niet bereikt door de toekenning aan de Palestijnen van soevereiniteit, omdat de Palestijnse soevereiniteit nooit het doel is geweest van de Arabieren.
Keer op keer, werd een tweestatenoplossing voorgesteld. Keer op keer, hebben de Arabieren ze verworpen.
In 1936, toen Palestina nog onder het Brits bestuur stond, werd een koninklijke commissie onder leiding van Lord Peel gestuurd om het gestaag toenemende Arabische geweld te onderzoeken. Na een uitvoerig onderzoek, kwam de Peel Commissie tot de conclusie dat:
“Een onbedwingbaar conflict is ontstaan tussen twee nationale gemeenschappen binnen de nauwe grenzen van een klein land.
Tweedeling biedt een kans van duurzame vrede. Geen ander plan werkt.”
Maar de Arabische leiders, die meer bezig waren met het voorkomen van Joodse soevereiniteit in Palestina dan met het bereiken van een staat voor zichzelf, wuifden met de hand het plan weg. De belangrijkste Palestijnse leider, Haj Amin al-Hoesseini, ondersteunde actief het naziregime in Duitsland. In ruil daarvoor, schreef Hoesseini in zijn memoires dat Hitler hem de volgende belofte had gedaan:
“de vrije hand voor de uitroeiing tot de laatste Jood uit Palestina en de Arabische wereld.”
De tweestatenoplossing van 1947
In 1947 werd het 2-statenvoorstel opnieuw aangeboden aan de Palestijnen. Opnieuw gooiden zij het met diepe verachting van zich af.
Net zoals de Peel Commissie voordien in 1937, constateerden de Verenigde Naties dat enkel een splitsing van het land in aan elkaar grenzende landen, een Arabische en een Joodse, een einde kan stellen aan het conflict. Op 29 november 1947 werd door de Algemene Vergadering van de VN het voorstel besproken en bij stemming van 33 pro en 13 tegen, resolutie 181 over het tweedelingsplan voor Palestina op basis van de bevolking aangenomen.
Hadden de Arabieren het VN-besluit aanvaard, dan zou de Palestijnse staat, wat toch ‘de hele wereld wenst’ vandaag haar 61ste bestaan hebben gevierd.
In plaats daarvan heeft de Arabisch Liga gezworen de Joodse soevereiniteit te blokkeren door het voeren van “een oorlog van uitroeiing en een gedenkwaardig bloedbad.”
Opnieuw en telkens weer opnieuw werd dit patroon herhaald. Na de schitterende overwinning in de Zesdaagse Oorlog van 1967, bood Israël de uitwisseling van land dat het had veroverd in ruil aan voor permanente vrede met zijn buren. Van hun topmeeting in Khartoem kwam het beruchte antwoord van de Arabieren:
“Geen vrede met Israël, geen onderhandelingen met Israël, geen erkenning van Israël.”
In Camp David in 2000 bood Ehud Barak de Palestijnen vrijwel alles aan wat ze beweerden te zoeken – een soevereine staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, 97 procent van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, tientallen miljarden dollars als ‘compensatie’ voor de benarde situatie van Palestijnse vluchtelingen.
Yasser Arafat weigerde het aanbod en lanceerde de bloedigste golf van terrorisme in de Israëlische geschiedenis.
Vervolgens bood Israël’s premier Ehud Olmert in de loop van 2008 de Palestijnen ongeveer 94% van de Westelijke Jordaanoever.
Een aantal blokken van nederzettingen die Israël kost wat kost wilde behouden, zouden gecompenseerd worden door een landruil.
In ruil voor het aanhechten van land op de Westelijke Jordaanoever bij Israël, zouden de Palestijnen een strook land krijgen in de Negev woestijn grenzend aan de Gazastrook. De Gazastrook zou via een tunnel of een viaduct verbonden worden met de Westelijke Jordaanoever. De kortste route tussen de beide gebieden in het zuiden van Israël zou dan ongeveer 45 kilometer zijn.
“De Arabische buurten in Jeruzalem zouden dan aan de Palestijnen toekomen en in die gebieden zouden zij dan de hoofdstad van hun staat kunnen vestigen.”
Noch Israël, noch de Palestijnen zouden de soevereiniteit verkrijgen over het “Heilige Bassin” – een term waarmee gewoonlijk naar de buurten rondom de Oude Stad van Jeruzalem wordt verwezen en waar zich de meeste zwaar gecontesteerde Joodse en islamitische heilige plaatsen bevinden. Dit gebied zou gezamenlijk worden beheerd door Saoedi-Arabië, Jordanië, de Palestijnen, de Verenigde Staten en Israël.
Ehud Olmert zei dat in het kader van het vredesplan dat een paar duizend Palestijnse vluchtelingen zouden kunnen terugkeren naar Israël, maar dan wel op basis van de erkenning van de “humanitaire kant” van het probleem, in plaats van het “recht op terugkeer” waarop de Palestijnen al zo lang op aandringen.
Palestijnen die rond de tijd van de oprichting van de Joodse staat in 1948 uit Israël zijn gevlucht of gedwongen werden te vluchten zouden hun recht om terug te keren verspelen, hoewel Olmert een beperkt aantal – en hij noemde het cijfer tot 50.000 – zou aanvaarden in het kader van een gezinshereniging programma . “Ik ging een lange weg – verder dan eender welke regering in Israël ooit zou gaan,” zei hij in een interview van oktober 2009.
Ook dat plan voor een tweestatenoplossing werd verworpen door Mahmoud Abbas.
Tot op vandaag staat in de handvesten van Hamas en Al Fatah, de twee belangrijkste Palestijnse facties, de oproep van de vernietiging van Israël gebeiteld.
“De hele wereld” kan vrede wensen en een Palestijnse staat, maar zolang de Palestijnen iets helemaal anders willen, zolang dat niet verandert, bestaat er ook geen tweestatenoplossing.
Feit: Als die internationaal werd voorgesteld, werd die altijd geweigerd door de Arabieren – ook toen die in 1937 voor het eerst werd voorgesteld en de Joden slechts een ministaatje zouden krijgen.
- Klik om meer artikelen te lezen met de trefwoorden: Palestijnse staat en tweestatenoplossing.
U leest meer over de geschiedenis van de tweestatenoplossing in het recent verschenen boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 116: Tweestatenoplossing.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies en is het meest verkochte (politieke) boek over Israël op Bol.com.
Het is in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
