Artikel van Likoed Nederland in de rubriek ‘medialeugens’, 8 mei 2016.
Op de website van Nu.nl staat een achtergrondfilmpje over het Arabisch-Israëlische conflict, vol beweringen die van A tot Z niet kloppen.
Likoed Nederland vond ruim 25 gevallen van eenzijdigheid en/of onjuistheid in het van oorsprong Amerikaanse filmpje van 10 minuten.
Likoed Nederland heeft Nu.nl daarom om verwijdering gevraagd en de onderbouwing daarvoor geleverd, vaak voorzien met objectieve bronnen (zie hieronder).
Daartoe bleek de redactie van Nu.nl niet bereid, omdat de redactie het filmpje “een goed overzicht vindt geven”.
Het laat nogmaals zien hoe slechte pro-Palestijnse journalistiek gemeengoed zijn geworden in de media. Heel triest dat de Nederlandse media elkaar napraten zonder nog na te gaan hoe de werkelijkheid in elkaar zit.
Niet voor niets staat de volgende uitspraak van John F. Kennedy op de achterflap van het boek van Likoed Nederland ‘150 Palestijnse fabels’:
“De grote vijand van de waarheid is meestal niet de leugen, opzettelijk, bedrieglijk en oneerlijk, maar de mythe, vasthoudend, overtuigend en onrealistisch. Vaak houden we vast aan de clichés van onze voorgangers. We toetsen alle feiten op een aantal voorgekauwde interpretaties.
We hebben vaak een mening zonder ergens over na te denken.”
Dit is echter niet besteed aan de redactie van Nu.nl. Uit haar reactie blijkt dat zij vooral kijkt of van beide partijen evenveel kritiek komt en het niet of minder van belang vindt of reacties terecht zijn:
“Wij krijgen rond dit conflict van beide kanten, net als alle andere Nederlandse media, al jaren kritiek.
Uw beweging zit duidelijk aan één kant van het conflict en wij hebben helaas geen tijd en interesse om hierover discussie te voeren.”
De trieste stand van de Nederlandse journalistiek: items blindelings kopiëren, zonder verifiëren of nadenken.
De weerlegging die Likoed Nederland aan Nu.nl toezond:
“Het is een mythe dat dit conflict op religie gebaseerd is.” (minuut 0:10)
Het conflict is nota bene begonnen door de belangrijkste islamitische geestelijke in het gebied, die de eerste
Palestijnse leider werd: Al-Hoesseini, de grootmoefti van Jeruzalem. Hij maakte radio-uitzendingen waarin hij de moslims opdroeg: “Dood de joden waar je ze ook maar vinden kunt. Dit behaagt Allah, de geschiedenis en de godsdienst.”
Tegenwoordig is volgens een opiniepeiling 73% van de Palestijnen het eens met de islamitische traditie dat het een islamitische plicht is om de Joden uit te roeien.
“Joden konden in het algemeen in vrede leven.” (minuut 0:33)
Dat is alleen als je de vele slachtpartijen en de onderdrukking en discriminatie niet mee telt.
Zie Wikipedia.
“Begin negentiende eeuw gingen de Arabieren zich Palestijnen voelen.” (minuut 0:42)
Dit is onzin, Arabieren gebruikten toen nooit de term Palestijnen, want zo noemden de Joden zich destijds.
De Arabieren in Palestina noemden zich daarom Zuid-Syriërs, om hun verbondenheid met Syrië uit te drukken.
Pas in de jaren zestig van de 20e eeuw gingen de Arabieren zich Palestijnen noemen.
“Er ontstond een beweging die zei dat Joden niet alleen een religie maar ook een volk was.” (minuut 0:50)
Wie ook maar iets van de Joodse geschiedenis en traditie weet, weet dat Joden dit altijd al gevonden hebben.
Net als vele niet-Joden trouwens. Weer een eigen land in Israël hield de Joden al 2.000 jaar bezig.
“Door de Holocaust ontstond er wereldwijde steun voor een Joodse staat.” (minuut 1:50)
De wereldgemeenschap had die steun als 25 jaar eerder, in 1922 in de Volkerenbond (unaniem!) vastgelegd in het besluit tot het Mandaat voor Palestina.
Zie Wikipedia.
“Europese Joden trokken nu naar het gebied.” (minuut 1:10)
Twintig eeuwen lang al vertrokken Joden naar het gebied, en de trek was nooit alleen uit Europa.
De meerderheid van de Israëli’s heeft daardoor voorouders uit de Arabische landen.
Wat niet wordt vermeld, is dat de Joodse immigratie nog meer Arabische immigratie aantrok, vanwege de werkgelegenheid en de goede voorzieningen die de Joden creëerden. De Italiaanse wetenschapper
Sergio Della Pergola concludeert in zijn demografische studie ‘Israele e Palestina: la forza dei numeri’ dan ook:
“Zoals de demografische data aantonen, woonden de meeste moslims in het jaar 1948, toen de joodse staat Israël werd gesticht, minder dan 60 jaar in het Britse Mandaatgebied.”
“De Britten noemden het gebied ‘het Britse Mandaat voor Palestina’.” (minuut 1:20)
Onjuist, zo noemde de Volkerenbond het gebied, toen het dit in 1922 unaniem toewees als tehuis voor het Joodse volk. De Britten werden aangewezen als tijdelijk mandataris (beheerder).
Zie Wikipedia.
“Beide partijen pleegden geweld in de jaren dertig.”(minuut 1:34)
Er was veel Arabisch geweld en slechts incidenteel Joods geweld, uit zelfverdediging daartegen.
Weggelaten wordt de oorsprong van het Arabisch geweld in twee opkomende bewegingen die populair werden onder Arabieren, het moslimfundamentalisme en het nazisme.
De eerste Palestijnse leider, de grootmoefti van Jeruzalem Al-Hoesseini, was een groot aanhanger van
beide en was in de Tweede Wereldoorlog een verschrikkelijke oorlogsmisdadiger. Deze twee anti-Joodse ideologieën zetten aan tot het conflict. Nazi-Duitsland steunde het Arabische geweld in de jaren dertig met geld en wapens.
De terreurbendes van de grootmoefti vermoordden niet alleen vele Joden, maar ook duizenden Palestijnen die wel voor vreedzaam samenleven met de Joden waren.
“Joodse milities pleegden geweld tegen het Britse bewind.” (minuut 1:44)
Dit klopt chronologisch niet, het Joodse verzet begon pas veel later. In de jaren dertig kwam het geweld tegen de Britten vrijwel uitsluitend van de Arabieren.
“In 1947 was er een voorstel voor een Arabische staat, met de naam Palestina.” (minuut 2:07)
Zie hiervoor, de Arabieren noemden zich nog geen Palestijnen. De Joden heetten toen nog Palestijnen, die zelfs nog overwogen hebben om hun staat Palestina te noemen. Het werd uiteindelijk Israël.
Er was dus geen voorstel voor een staat met de naam Palestina, dat is klinkklare nonsens.
De latere oprichter van de PLO Ahmed Al-Shukairy, in 1956 vice secretaris-generaal van de Arabische Liga, sprak toen de VN-veiligheidsraad toe met de woorden:
“Het is algemeen bekend dat Palestina niets anders is dan Zuid-Syrië.”
De Arabieren waren dan ook tegen een nieuwe Arabische staat, zoals voorgesteld door de VN. Zij vonden dat het gebied weer bij Syrië moest gaan horen, net als in het Ottomaanse Rijk.
Ten tweede wordt hier weggelaten dat de Arabieren in 1948 al een staat kregen (Jordanië) op 80% van het grondgebied van het mandaatgebied Palestina, dat door de Volkerenbond in 1922 unaniem was toegewezen aan het Joodse volk.
“De Arabieren zagen het als kolonialisme.” (minuut 2:31)
Vrijwel alleen de Arabische landen zagen het zo. Bijna de hele rest van de wereld stemde voor een Joodse staat op grond van het vanzelfsprekende recht van het Joodse volk op zelfbeschikking in gebieden waar Joden de meerderheid vormden. Hieronder waren ook bijna alle andere net gedekoloniseerde landen. Dit wordt echter niet vermeld.
“De Arabieren wilden één staat in Palestina in plaats van twee staten.” (minuut 2:40)
Nee, zie hiervoor, de Arabieren wilden helemaal geen Palestijnse staat. Zij wilden slechts de oprichting van een Joodse staat met alle geweld verhinderen en spraken over het plegen van een tweede Holocaust, slechts drie jaar na de vorige.
In de woorden destijds van de voorzitter van de Arabische, Azzam Pasja:
“Het zal een oorlog zijn van uitroeiing en van reusachtige slachting, waarover gesproken zal worden zoals over de Mongoolse bloedbaden en de kruistochten.”
Een Palestijnse staat zou er zeker nooit komen: de Arabische landen hadden afgesproken dat zij veroverd gebied mochten houden en er dus nooit een Palestijnse staat zou komen. En zo gebeurde. Egypte behield Gaza en Jordanië annexeerde de Westbank.
“Israël veroverde meer dan in het VN plan, waaronder westelijk Jeruzalem en andere gebieden die deel zouden uitmaken van Palestina.” (minuut 2:45)
Onjuist, Jeruzalem zou in het VN plan onder VN bestuur blijven in de eerste tien jaar van het plan. Daarna zou de bevolking in een referendum mogen beslissen bij welk gebied het wilde horen. Aangezien Jeruzalem toen al een ruime Joodse meerderheid had, zou dit dus Israël geweest zijn.
“Israël kreeg ruimere grenzen dan in het VN plan.” (minuut 2:50)
Weggelaten wordt dat de grenzen in het VN plan slechts een aanbeveling waren, gebaseerd op de bevolkingsverdeling in 1947. Maar die veranderden dramatisch door de grote aantallen vluchtelingen aan beide kanten. Daarnaast heeft volgens het oorlogsrecht de aangevallen partij recht op compensatie in de vorm van grond.
Trouwens, het hele gebied ten Westen en ten Oosten van de Jordaan was de Joden toegezegd door de Volkerenbond in 1922. Omdat de Arabieren het (niet-bindende) plan van de VN in 1947 afwezen, bleef het besluit van 1922 rechtsgeldig.
“De Israëli’s verdreven grote aantallen Palestijnen.”(minuut 2:59)
De meeste (90%) van de Arabieren vluchtten uit eigen beweging.
Zie bijvoorbeeld: ‘Palestine betrayed’ (uitgegeven door het Kings College van de Universiteit van Londen, 2011).
De Arabieren die bleven overkwam niets en zij en hun nakomelingen maken nu 20% van de Israëlische bevolking uit.
De Joden werden juist wel voor 100% verdreven uit Arabisch veroverd gebied, Gaza, Westbank en Oost-Jeruzalem. Dat wordt echter niet vermeld.
Net als het feit niet vermeld wordt dat er een groter aantal Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen was dan Arabische vluchtelingen.
“Egypte beheerste Gaza en Jordanië de Westbank.” (minuut 3:15)
Niet vermeld wordt dat door de weigering van Egypte en Jordanië er geen Palestijns-Arabische staat ontstond in die gebieden, zoals voorgesteld door de VN in 1947. Zoals hiervoor al vermeld, Jordanië wilde de Westbank voor zichzelf en annexeerde die. De bewoners van de Westbank kregen de Jordaanse nationaliteit. Er was geen enkele Arabische beweging in of buiten de Westbank die pleitte voor een Palestijns-Arabische staat op de Westbank.
“Israël beheerste al het gebied met uitzondering van Gaza en de Westbank. Dit was het begin van het decennialange Arabisch-Israëlische conflict.” (minuut 3:20)
Nee, het begin lag bij de Arabische weigering van Joodse zelfbeschikking en daarmee van de tweestatenoplossing in 1947, zoals eerder vermeld.
Tot op de dag van vandaag weigeren de meeste Arabische landen en de Palestijnse leiders nog altijd om een Joodse staat te accepteren, in welke vorm of omvang dan ook.
“In 1967 was er nog een oorlog.” (minuut 3:35)
Niet vermeld wordt dat die wederom voortkwam uit de wens om Israël te vernietigen en de Joden te doden.
De president van Egypte Gamel Abdel Nasser, zei vlak voor de oorlog:
“Ons basisdoel is de vernietiging van Israël. De Arabische volken willen vechten. … Onze daad zal de wereld verbazen. Ze zullen zien dat de Arabieren klaar staan voor oorlog. … Wij erkennen het bestaan van Israël niet. … Het is al oorlog sinds 1948.”
“Vanaf 1967 moest Israël de Palestijnen gaan regeren, waar zij decennialang tegen gevochten hadden.” (minuut 3:54)
Bedoeld wordt de eindeloze Palestijnse terreur tegen Israëlische burgers. Dat wordt echter niet vermeld.
“De meeste Arabische landen sloten vrede met Israël.” (minuut 4:29)
Alleen Egypte en Jordanië sloten vrede, met de rest van de Arabische landen en Iran is Israël nog officieel in oorlog.
“Israël controleerde de Westbank en Gaza, en dat was het begin van het Israëlisch-Palestijnse conflict.” (minuut 4:37)
Een totaal ridicule bewering; de Arabische terreur tegen Joden was al 50 jaar eerder begonnen.
“De PLO zei later dat het een verdeling van het land wel zou accepteren.” (minuut 5:12)
Onjuist of tenminste volstrekt onvolledig, want dat was alleen met de bedoeling om vandaar uit Israël alsnog te kunnen vernietigen.
Tot op de dag van vandaag staat in het Handvest van de PLO dat Israël vernietigd moet worden.
Bij de redenen waarom Joden op de Westbank en in Oost-Jeruzalem gingen wonen (minuut 5:36), staat niet de belangrijkste: dat de Joden terugkeerden naar woonplaatsen waaruit zij eerder waren verdreven, zoals Oost-Jeruzalem, Hebron en Gush Etzion (streek ten zuiden van Jeruzalem).
“De Palestijnen worden daardoor verdreven.” (minuut 5:58)
Het gaat of om voorheen onbewoond gebied (zoals de beelden uit het filmpje laten zien!) of om huizen die voor 1948 Joods bezit waren, maar waaruit de bewoners toen waren verdreven.
“Het maakte een Palestijnse staat steeds moeilijker.” (minuut 6:13)
In 2008 nog bood de toenmalige premier Olmert een Palestijnse staat aan op 100% van het grondgebied van Gaza en de Westbank. Desondanks werd het echter afgewezen. De Arabische afwijzingen sinds 1937 van alle voorgestelde tweestatenoplossingen is waardoor een Palestijnse staat er nog niet is en waarom de ooit massale steun daarvoor aan Israëlische kant steeds verder afbrokkelt.
Het Palestijnse geweld wordt op één lijn gesteld met de moord op Rabin en als oorzaak van het voortduren van het conflict. (minuut 7:54)
Hoe kan de moord van honderden onschuldigen gelijk worden gesteld met de moord op één persoon?
“Na het Camp David overleg: Palestijnen gaan geloven dat er geen vrede komt.” (minuut 8:09)
Er wordt niet bij gezegd dat dit door eigen Palestijns handelen komt, omdat hun leider (destijds Arafat) opnieuw de tweestatenoplossing afwees. En om dat te verhullen de Palestijnen aanzette tot weer een Intifada.
“De Palestijnen hebben het gevoel dat zij voor altijd onder een bezetting leven.” (minuut 8:45)
Hoe kan dat als inmiddels 98% van de Palestijnen zelfbestuur heeft, 100% in Gaza en 96% in de Westbank?
De Palestijnen hebben nu hun eigen regeringen, buitenlandse politiek, politie, rechtspraak, gevangenissen, onderwijs, televisie enz. enz. Ze zijn zelfs in staat om massaal raketten af te schieten.
De officiële Nederlandse benaming is sinds de Oslo-akkoorden niet meer bezet gebied, maar (autonome) Palestijnse Gebieden.
Wat niet vermeld wordt, is dat desondanks de Palestijnse leiders voortdurend aanzetten tot terreur, met racistische redevoeringen.
En dat vanaf islamitische ‘heilige’ plaatsen wordt opgeroepen tot genocide op de Joden.
“Israël plaatst Gaza onder een verstikkende blokkade.” (minuut 6:00)
Volkomen volgens het internationaal recht blokkeert Israël de import van wapens, daarnaast slechts 34 goederen (zoals chemicaliën) die voor wapenproductie gebruikt kunnen worden. Alle andere goederen kunnen vrij geïmporteerd worden.
Het is Egypte dat helemaal geen goederen meer doorlaat naar Gaza. Maar dat wordt niet vreemd genoeg niet vermeld.
“Het conflict is relatief nieuw.” (minuut 9:05)
De Arabische terreuraanslagen tegen Joden begonnen honderd jaar geleden. De islamitische onderdrukking van de Joden is nog veel ouder.
“In de Westbank komen steeds meer nederzettingen.” (minuut 9:14)
Zelfs volgens de Israëlische anti-nederzetting organisatie ‘Vrede nu’ zijn er sinds 1990 slechts drie nieuwe nederzettingen toegestaan.
