Gebaseerd op Brabosh, 24 mei 2016.
Tijdens de vredes-onderhandelingen in Camp David heeft de toenmalige Israëlische eerste minister Ehud Barak een enorm genereus aanbod gedaan aan Yasser Arafat, waarvan toenmalig president Bill Clinton de Israëliërs verzekerde dat Arafat dit niet zou kunnen weigeren.
Het voorstel voorzag onder meer de terugtrekking uit 97 procent van de zogenaamde bezette gebieden, inclusief de terugtrekking uit Oost-Jeruzalem, behoudens dan de Joodse en de Armeense wijken.
Daar bovenop alsook 30 miljard dollar als compensatie voor de vluchtelingen die wel moesten afzien van hun ‘recht op terugkeer’.
Nooit voordien was een Israëlische regering zo ver gegaan met toegevingen.
Echter in januari 2001 weigerde de verraderlijke Arafat nog langer deel te nemen aan de onderhandelingen in Taba en sloeg de deur definitief achter zich dicht. Een blunder van formaat die aan vele duizenden, militairen maar vooral burgers het leven zou kosten.
Tijdens de verkiezingscampagne van zijn vrouw Hillary, vertelde Bill nog maar eens hoe het destijds gegaan is:
“Ik gaf alles voor een Palestijnse staat.
Ik had een akkoord dat hen heel Gaza had gegeven maar ze hebben het afgewezen.
Ook zei Clinton:
“Hamas is erg slim. Telkens wanneer ze Israël willen beschieten met raketten, verschuilen ze zich in hospitalen, in scholen en in dichtbevolkte gebieden. [Hamas] zei dat ze de Israëliërs in een positie dwingen om zich of niet te verdedigen of anders onschuldigen te doden. Daar is [Hamas] erg goed in geworden.”
[Oud-president Bill Clinton, 13 mei 2016]
Liever geen akkoord en geen eigen Palestijnse staat dan een akkoord waarin de Palestijnen geen 101 procent van hun eisen zagen ingewilligd, redeneerde het Palestijnse leiderschap toen.
Want een vredesakkoord met Israël betekende tegelijk de erkenning ervan als de natiestaat van het Joodse Volk. Dat is voor de Palestijnen en hun leiders altijd een brug te ver geweest (en is dat nog steeds!).
Vandaar dat Arafat besloot om het aan de gang zijnde vredesproces voortijdig op te blazen met terreur en geweld omdat vrede met Israël geen optie was, nooit geweest is en enkel de vernietiging van de Joodse staat een bevredigende ‘eindoplossing’ leek voor het Palestijns-Israëlisch conflict voor Yasser Arafat en de zijnen.
De zogeheten ‘Al-Aqsa Intifada’ zou duren tot Arafat ziek werd en op 11 november 2004 overleed. Uiteindelijk eindigde de intifada vier jaar na het begin ervan officieel op 1 januari 2005. In die ruim vier woelige jaren kwamen 1.074 Israëliërs om het leven waarvan meer dan tweederde burgers. Daarnaast werden ca. 3000 Palestijnen gedood.
Het eenzijdig afwijzen door Yasser Arafat van het vredesakkoord en een nieuwe volksopstand tegen de Joodse staat te beginnen, kostte uiteindelijk aan ruim vierduizend mensen het leven, waarvoor de volle verantwoordelijkheid eenzijdig bij Arafat en het Palestijnse leiderschap moet worden gelegd.
Uiteraard leest u meer over de veelvuldige Arabische afwijzingen van een Palestijnse staat (omdat dit erkenning van Israël in zou houden) in het recent verschenen boek ‘150 Palestijnse fabels’, in fabel 100: Palestijnse staat wens.
Het boek ‘150 Palestijnse fabels’ kreeg al lovende recensies en is het bestverkopende (politieke) boek over Israël op Bol.com.
Het is in Nederland met een kleine korting te bestellen bij Likoed Nederland, inclusief bezorgen:
Maak 19,50 over op NL10INGB0004356789 t.n.v. Likoed Nederland en stuur een mail naar info@likoed.nl om het verzendadres door te geven.
