Door Judith Bergman. Vertaling: Likoed Nederland, 24 november 2015.
Het is moeilijk om met oude gewoontes te breken.
En in Europa lijkt het bijna onmogelijk.
Eerst zei de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken Margot Wallström zei dat: “om de radicalisering tegen te gaan, moeten we terug naar de situatie kijken in het Midden-Oosten. Bijvoorbeeld naar de Palestijnen, hoe belangrijk het is om te zien dat er geen toekomst is. Zij moeten een wanhopige situatie accepteren of hun toevlucht nemen tot geweld. ”
Dan voorzitter Jan Marijnissen van de Nederlandse Socialistische Partij die niet aarzelde om de terreuraanslagen in Parijs van Islamitische Staat te koppelen aan de Palestijnse kwestie: “Het heeft ook te maken met het Palestijns-Israëlische conflict.” Het Palestijns-Israëlische conflict, voegde hij eraan toe, “is een voedingsbodem.”
Le Monde, een toonaangevende Franse krant, herhaalde dit argument in haar analyse, en zei dat het noodzakelijk was dat Frankrijk van de internationale gemeenschap zou eisen om een Palestijnse staat onmiddellijk op te richten en dat Israël zou terugkeren naar de grenzen van vóór 1967.
Dit is het klassieke Europese aanwijzen van de zondebok.
Terwijl dat voor Europa in het verleden vaak goed gewerkt heeft, zal dat dit keer niet lukken.
De Islamitische Staat richt zich op het hart van de Europese steden – hun transport, bars, restaurants, concertzalen en stadions. De Europeanen kunnen proberen te ontsnappen om de realiteit hiervan onder ogen te zien, maar de waarheid is dat men zich nergens kan verbergen.
Europa heeft tientallen jaren toegegeven aan de Arabische wereld en die geprobeerd te sussen – alles wat het Europeanen heeft bezorgd is slachtingen, bloedbaden en de hel op aarde.
Deze hel begon niet op vrijdag 13 november. Het begon op een werkelijk grote schaal met Madrid in 2004, toen 191 mensen werden vermoord en 2.000 werden gewond bij terreuraanslagen. Toch, zelfs nu nog, hebben de Europeanen toegegeven aan de woeste haat en de vastberadenheid van de Islamitische Staat met liefde en begrip en – uiteraard – met een staat voor de Palestijnen.
Het wordt tijd dat Europa geconfronteerd wordt met de feiten.
‘Palestina’ boeit de Islamitische Staat, net als Al-Qaida, niets.
Zelfs als Europa zijn zin kreeg en de oprichting van een Palestijnse staat zou weten te forceren, dan zou Islamitische Staat Europa echt niet met rust laten.
In tegenstelling tot wat de bovengenoemde politici en hun soortgenoten geloven, gaat het de Islamitische Staat niet over “frustratie” en “verontwaardiging”. Als terreur aanslagen veroorzaakt zouden worden door frustratie en woede, zou de wereld een golf van terreuraanslagen hebben gekregen uit alle hoeken van de wereld – het bezette Tibet, de Westelijke Sahara, Noord-Cyprus enzovoort.
In plaats daarvan heeft vrijwel al het terrorisme zijn oorsprong in de islamitische wereld.
Wat Europa weigert te erkennen, vanwege een politiek ongemakkelijke waarheid, is dat het radicale islamitische terrorisme een middel is om de religieuze en politieke dominantie te bereiken en om een wereldwijd soennitische kalifaat te vestigen.
Dat heeft de terroristische leider van de Islamitische Staat, Abu Bakr al-Baghdadi, afgekondigd in juni 2014 met zichzelf als de kalief. Het laatste soennitische kalifaat werd 500 jaar geregeerd door de Ottomaanse sultans.
Het kalifaat betekent simpelweg één enkele, wereldwijde islamitische staat. Het is voor de oprichting van deze staat dat Islamitische Staat jihad strijdt in Europa. Onder de jihadistische interpretatie van de islam, zal er voortdurend conflict zijn met de landen die zich nog niet onderworpen hebben aan de islam.
Dit is niets nieuws.
Moslims hebben decennialang gedroomd van het herstel van het kalifaat. De Moslim Broederschap werd opgericht in 1928 met als doel het herstel van het traditionele kalifaat.
De Islamitische Staat is heel uitgesproken hierover. Dat roept de vraag op waarom deze informatie zo moeilijk te begrijpen is voor de Europeanen en waarom zij kruipend blijven smeken om “Palestina.”
Een klein deel van het antwoord ligt in de Europese zelfobsessie, die het onmogelijk maakt voor de Europese leiding om haar inflexibele en verouderde blik op deze wereld te veranderen, waarbij alles en iedereen is verdeeld tussen machtigen en machtelozen. Het is een oversimplistisch en primitief wereldbeeld, maar toch zeer handig, omdat het mensen redt om hun hoofd te breken over feiten.
Want alles wordt netjes in hokjes verdeeld volgens een vaste ideologie, die bijna altijd “Palestina” op de voorgrond plaatst.
De Europese visie toont ook een duizelingwekkende onwetendheid over Islamitische Staat. Islamitische Staat is een miljardenindustrie, die enorme inkomsten krijgt uit de olievelden die het in handen heeft gekregen, alsmede de verkoop van geroofde historische kunstschatten. Het is een goed geoliede en georganiseerde oorlogsmachine, compleet met een professionele werving en propaganda machines en onder leiding van officieren uit het voormalige Baath-Iraakse leger van Saddam Hussein.
Hoe deze mensen kunnen worden omschreven als “gefrustreerde” slachtoffers in iets anders dan een parallel universum is onvoorstelbaar voor ieder weldenkend persoon.
Iemand moet de leden van de Europese leiding eens vragen of ze denken dat “frustratie” ook een legitieme verklaring is voor de massale verkrachtingen en moorden van Jezidi en christelijke vrouwen en kinderen als de Islamitische Staat hun grondgebied bezet.
Europa was volledig stil toen verslagen van de gruwelijke activiteiten van IS begonnen in het nieuws te komen. Pas nu, met de voornamelijk mannelijke en islamitische migranten die het continent overspoelen, spreken de Europeanen met bloedende harten over de noodzaak van het opnemen van vluchtelingen. Waarom?
Het beschuldigen van Israël voor het terrorisme zoals dat gebeurd op Europese bodem is een enorme fout die al sterk averechts heeft uitgewerkt voor Europa, omdat die kortzichtige visie op de wereldpolitiek het verblind heeft voor de werkelijkheid van de Islamitische Staat.
Israël tot zondebok maken helpt slechts tijdelijk – voor die Europese leiders die zich geen raad weten, die nooit oorlog hebben gekend en die niet weet hoe het dat anders tegemoet moet treden dan met inhoudsloze verklaringen van vrede, liefde en harmonie.
Echter, de heftige ideologie en woeste haat waar de Islamitische Staat op drijft, zal vroeg of laat de Europeanen moeten dwingen tot een besef van de werkelijkheid.
Tot op heden lijkt het er niet op dat dit moment heel nabij is.