Door: Lubomír Stejskal. Vertaling: Z.B. voor E.J. Bron, 26 november 2015.
Ze stond op de bus te wachten in de buurt van een snelweg-afrit.
Zij vermoedde niet dat die zondag 22 november de laatste dag van haar jonge leven zou zijn. Dat snelwegkruispunt staat bekend als Gush Etzion junction en is gelegen in Judea, een paar kilometer ten zuiden van Jeruzalem.
Toen verscheen hij op het toneel. Vierentwintig jaar, wonend in de buurt van Bethlehem. Iedere normale jonge man, wanneer hij een charmante brunette met expressieve ogen ziet, doet van alles, behalve hetgeen hij deed. Een normale jonge man bekijkt het meisje, glimlacht misschien naar haar en probeert een vluchtig contact te leggen.
Niets daarvan deed Atzam Tuabata.
Hij trok een mes en begon te steken. In haar nek, in haar borst, in haar hoofd.
Het meisje stortte in en viel bewusteloos neer. De omstanders hebben haar direct eerste hulp geboden en belden een ambulance. Een soldaat, die zich ook in de buurt bevond, heeft de moordenaar uitgeschakeld.
Het meisje werd naar het ziekenhuis ‘Saarej Zedek’ in Jeruzalem gebracht. Alle inspanningen van de artsen om haar leven te redden waren tevergeefs.
Zij was eenentwintig. Haar naam was Hadar Buchris.
Waarom Atzam haar doodgestoken heeft? Omdat hij een Arabier is en zij een Joodse.
Dit is het beeld van het leven in Israël in deze dagen. Bijna elke dag Parijs in het klein. Kleiner wat betreft het aantal slachtoffers op één dag, gelijk in diepte van menselijk lijden.
Hadar is niet de enige die de Palestijnse Arabieren afgelopen dagen hebben vermoord. Zij staan symbool voor hun “verzet. Maar ze zijn een beeld van de verschrikkelijke vorm van Arabisch terrorisme. Haar moordenaar Atzam zal vast en zeker door de vertegenwoordigers van de Palestijnse autonomie “gepromoveerd” worden tot een martelaar.
En de wereld zal deze politici zijn steun blijven betuigen. Inclusief de financiële – zodat de Palestijnse Autoriteit over middelen blijft beschikken om aan de moordenaars van de onschuldige Israeli’s royale uitkeringen te kunnen betalen (als de moordenaars het overleven en in de Israëlische gevangenis belanden).
Dat is de hypocrisie van de wereld van vandaag, van de huidige Europese Unie. Aan de ene kant de shock van de gebeurtenissen in Parijs op 13 en 14 november en de compromisloze oorlogsverklaring aan de veroorzakers van dit bloedbad – de IS.
En aan de andere kant diegenen blijven steunen die de eigen terroristen verheerlijken en vieren als helden. Op zijn best geven ze een verklaring af die het moorden moet rechtvaardigen.
Het is absurd, weerzinwekkend, schandalig, onbegrijpelijk en onaanvaardbaar.
Maar het is de realiteit. De waanzin van datgene dat er om ons heen gebeurt, dringt pas echt tot ons door wanneer we in de ogen van Hadar Buchris kijken. Zij was eenentwintig jaar. Zij stierf omdat een Arabier had besloten haar te vermoorden. En dat is hem ‘gelukt’.
En daarvoor verdient hij volgens het islamitisch “geloof” een plaatsje in het paradijs.
Een vader die een zoon verloor, spreekt.
