Door Rachel Avraham. Vertaling: Joost Majoor, 4 augustus 2015.
De Israëlische mensenrechtenactivist Kay Wilson publiceerde recentelijk foto’s die in autonoom Palestijns gebied werden gemaakt.
Die benadrukken hoe de Palestijnse elite in luxe leeft, terwijl de gemiddelde Palestijnen die in de UNRWA vluchtelingenkampen leven in ellende lijden.
In een van de foto’s wordt de Bank van Palestina weergegeven. De foto toont een modern gloednieuw gebouw dat aan Amerikaanse normen voldoet, met buiten geparkeerde luxe auto’s en aan de voorkant groeit een prachtige palmboom. Volgens de documentatie van Wilson zit de Amerikaanse School van Palestina in een nieuwer en mooier gebouw dan veel Israëlische middelbare scholen. Verder lijkt het gebouw van het Bethlehem Peace Center tien keer chiquer dan de kantoren van de meeste zionistische non-profit organisaties in Israël.
Een andere foto toont een villa van drie verdiepingen, met een mediterrane flair, een veranda en twee balkons. De villa beschikt over een prachtige tuin waar de meeste Israëli’s alleen maar van kunnen dromen, in plaats van dat zij zoiets hebben. Op een andere foto, kan men gouden sieraden zien, die binnen de Palestijnse Autoriteit worden verkocht. De verkoop van gouden sieraden impliceert het bestaan van een markt die rijk genoeg om dergelijke luxe voorwerpen te kunnen kopen, als uitgehongerde arme kinderen meestal geen geld hebben voor eerste levensbehoeften zoals kleding en voedsel, laat staan voor gouden sieraden. Wilson verklaarde sarcastisch de afbeelding van de gouden sieraden: “Denk maar hoeveel inwoners van Gaza je hiermee kan voeden.”
Een andere foto toont het luxueuze Caesar Hotel, waar veel westerse journalisten in luxe zouden verblijven, terwijl zij “Israël beschuldigen van het plegen van genocide tegen de Palestijnen.” Het hotel heeft een griezelige gelijkenis met het luxe Islands Hotel in het Israëlische Netanja, compleet met een sushibar en buiten staan mooie auto’s geparkeerd.
De lobby binnenin het hotel serveert heerlijk Palestijns voedsel en smakelijke cocktails, zodoende journalisten een veilige en prettige omgeving te bieden om te schrijven over “de genocide die Israël begaat tegen de Palestijnen.”
Andere foto’s tonen drukke winkelcentra, luxueuze stoelen die geschikt zijn voor een koning, aantrekkelijke appartementsgebouwen, mooie horloges die worden getoond, dure westerse kleding die te koop is, heerlijk Israëlische voedsel dat wordt uitgedeeld aan de lokale bevolking, populaire Amerikaanse auto’s op de markt, andere glorieuze herenhuizen, Coca Cola billboards, smartphone advertenties, evenals het bestaan van Domino’s Pizza en Starbucks. Interessant, Starbucks heeft geen winkels in Israël, maar zij heeft 600 winkels in landen met een moslimmeerderheid. Dus, mensen in de Palestijnse Autoriteit profiteren van Starbucks koffie, maar Israëlische burgers niet.
Ook wordt Caterpillar aangevallen door de United Church of Christ omdat het zaken doet met Israël, maar uit de documentatie van Wilson bleek dat Caterpillar ook zaken doet met de Palestijnse Autoriteit en meewerkt om hun economie te helpen. Dit feit belemmert niet dat Caterpillar doelwit is van desinvestering campagnes.
Echter, niet iedereen in de Palestijnse Autoriteit leeft deze luxueuze levensstijl. Een van de foto’s toont een UNRWA school die eruit ziet alsof het gebouw letterlijk uit elkaar valt. Het lijkt erop dat er sinds 1948 geen renovaties meer werden gedaan. Men kan het niet helpen maar het voelt slecht voor de kinderen die gedwongen worden om te leren in een school als deze. Een graffiti buiten de school toont de tekst: “Drugs niet toegestaan”. Echter, Kay merkte op: “Ik veroordeel geen enkele Palestijn die na het vergelijken van deze ellende met Hebron, Bethlehem en Ramallah hasj zou willen roken.”
Een foto van de huizen binnen de UNRWA vluchtelingenkampen zijn zelfs verschrikkelijker dan de conditie van de UNRWA school. De woningen lijken tien keer erger dan de meest verschrikkelijke krottenwijken in de Verenigde Staten. Graffiti bedekt de muren van lelijke vervallen bruine gebouwen. Een ander filmpje gepubliceerd door Wilson toont twee Palestijnse jongetjes die in ellende leven alleen omdat hun grootouders vluchtelingen waren en niemand de moeite heeft genomen om ze in de juiste woningen te vestigen: “In tegenstelling tot hun collega’s in Ramallah, Hebron en Bethlehem, worden deze arme kinderen in misère gehouden door de terreur ondersteunende UNRWA.”
Wilson documenteerde ook dat in de smerige vluchtelingenkampen, de Palestijnse Autoriteit gebruik maakt van de armoede van de bewoners om hen aanzetten om terroristen te worden. Binnen de arme UNRWA vluchtelingenkampen, zijn foto’s van beruchte Palestijnse terroristen als Ayat Al Akhras en Leila Khaled prominent, evenals aanduidingen die kinderen oproepen om terroristen te worden.
Volgens Wilson kreeg zij deze foto’s uit een combinatie van Palestijnen die boos zijn op hoe hun leiderschap hen heeft behandeld, verkwisting van alle donaties uit andere landen om een grandioze levensstijl leven terwijl de gemiddelde persoon in de PA lijdt en niet-Israëlische buitenlanders in de omgeving reizen: “Ze willen die boodschap uitdragen en zijn te bang om dat te doen. Het is een interessante wending van de gebeurtenissen. Eén van hen vertelde me dat zij lijden aan een gebrek aan water niet vanwege Israël maar vanwege de Palestijnse Autoriteit. Ze hebben zeer lage lonen. Ze kunnen een universiteitsopleiding hebben en toch maar 3.000 NIS (€713) per maand verdienen. Het is onder het minimum loon. Zij toont foto’s van Ramallah om te laten zien hoe de Palestijnse Autoriteit het geld verspilt. Het is weggerukt van de mensen en verkwanseld door de autoriteiten. Deze bijzondere persoon benadrukte dat – terwijl de Palestijnen geen Israël supporters zijn – ze een gelijke, zo niet grotere wrok tegen de Palestijnse Autoriteit koesteren dan in de richting van Israël.
Wilson vertelde dat de Palestijnen die haar deze informatie stuurde niet de enigen zijn die in de Arabische wereld die open staan voor het hebben van een relatie met Israël en zijn zeer kritisch over hun eigen regime. Een Saoedische vrouw maakte ook contact met Wilson en stuurde haar een foto waarin ze de solidariteit Israël betuigt, en benadrukte: “Er zijn veel mensen in mijn land die achter Israël staan , maar natuurlijk op dit moment ze zijn te bang om dat openlijk te zeggen van ons despotisch regime.”
Volgens Kay: “Zij vrezen voor hun leven. Zij zei dat haar vader haar zou vermoorden als hij dat wist. Ik vergelijk het met de homo-beweging, die vroeger in angst en schaamte leefde. Toen de wereld achter hen ging staan, veranderde dat. Dit is wat er gebeurt met de Arabische wereld en als we deze Arabieren koesteren die Israël zien als een democratie en hen helpen zich veilig te voelen, dan kunnen we onze eigen stem in het vredesproces hebben. We kunnen deze mensen in staat stellen om een duurzame vrede te bereiken die moet worden gebaseerd op de waarheid. Als het gebaseerd is op basis van leugens, zal het instorten. ”
De foto’s die zij van haar contacten binnen de Palestijnse Autoriteit kreeg, gaven haar aan hoe Israël zeker geen apartheidsstaat is: “Mijn kritiek is gericht op de westerse journalisten en anderen die Israël beschuldigen van genocide. Het is niet waar. Dit moet worden uitgedaagd en bestreden. Het is een schande. Het is een bloedsprookje. Dat is niet zeggen dat de situatie perfect is, maar zij prediken uit hun groene fluwelen banken en vertellen leugens over Israël. Ze gaan naar Palestijnse vijf-sterren hotels en schrijven over genocide, hotels die werden gebouwd met geld dat werd verspild door de Palestijnse Autoriteit.
Palestijnen leven in luxe in Ramallah. De journalisten negeren het volledig en maken beschuldigingen van genocide. Het is schandalig.”
