Door Charles Krauthammer, winnaar van de Pullitzer prijs. Vertaling: Ananda Klopstra, 9 juli 2015.
Het probleem zit hem niet in de details. Het is het gehele concept van de Iran-deal.
Die is bezield door het onwaarschijnlijke geloof van president Obama dat hij als enige ontspanning zou kunnen bereiken met een fanatiek Islamistisch regime, wiens fundamentele streven is om het Midden Oosten te reinigen van het venijnige verderf van Amerikaanse macht en invloed.
In het streven naar zijn wens om van de Islamitische Republiek een geaccepteerde en genormaliseerde “succesvolle regionale macht” te maken, besloot Obama het nucleair overleg over te nemen. Op dat moment stond Tehran te wankelen – dalende waarde van de rial, torenhoge inflatie, krimpende economie – onder een regime van internationale sancties die in tien jaar met pijn en moeite waren opgebouwd.
In plaats van de poging van het Congres om de druk op de mullah’s te vergroten te verwelkomen, begon Obama de onderhandelingen met het verslappen van de sancties, injecteerde hij miljarden in de Iraanse economie (die in 2014 weer begon te groeien) en stemde hij bij voorbaad in met een Iraans recht tot het vergaren van verrijkt uranium.
Sindsdien gaat het bergafwaarts.
In zijn wanhoop om een erfenis na te laten heeft Obama elke regel overboord gegooid die zijn regering eerder had gesteld als essentieel voor een acceptabele deal.
Inspecties
Deze zouden overal, op elk moment en zonder tegenwerking uitgevoerd moeten kunnen worden. Daar is niets van over. Onbelemmerde toegang is “beheerde toegang” geworden. Nucleaire inspecteurs zullen nu moeten onderhandelen en Iraanse goedkeuring moeten krijgen voor een inspectie, wat Iran de mogelijkheid geeft tot afwijzing dan wel uitstel van het onderzoek, waardoor eventuele clandestiene activiteiten verborgen kunnen worden.
Om een idee te geven van de mate van overgave van Amerika: de regering Obama stelde dat omdat America niet iedereen op haar militair grondgebied toe zou laten, een dergelijke sanctie voor Iran ook niet gepast zou zijn. Naast het feit dat het absurd is een morele vergelijking te trekken tussen Amerika en ’s werelds voornaamste sponsor van terrorisme, is het ook ietwat vreemd om 19 maanden aan te dringen op vrije toegang voor inspectie, om daarna ineens toe te geven aan de positie van Iran.
Openheid over nucleaire geschiedenis
De overeenkomst waar de afgelopen 19 maanden over onderhandeld is, stelde dat Iran open kaart zou moeten spelen over haar nucleaire geschiedenis. Tehran weigerde. De regering Obama benadrukte dat openheid essentieel was, aangezien je niets zinnigs kunt zeggen over eventuele illegale vooruitgang in het Iraanse nucleaire programma zonder een duidelijke uitgangssituatie?
Na doorlopend eisen van toegang tot Iraanse wetenschappers, plannen en bewapeningsfaciliteiten, besloot staatsecretaris John Kerry twee weken geleden ineens deze eis te verwerpen, zeggende dat hij zich wil richten op de toekomst en niet “gefixeerd” wil blijven op het verleden. Daarnaast stelde hij dat we toch al “volledige kennis” van het Iraanse programma hebben – een leugen die zijn staf dagen koste om terug te draaien.
Maar we zouden ons geen zorgen hoeven maken, wanneer de deal met Iran is ondertekend wordt hun nucleaire geschiedenis volledig bekend gemaakt.
Echter dat is een bespottelijke veronderstelling, want als Iran deze informatie onder druk al niet vrij wil geven, dan zullen ze dat zonder druk zeker niet doen.
Opheffen van sancties
Dit had gradueel moeten gebeuren aan de hand en stapsgewijs op basis van bevestiging door het Internationale Atoomenergieagentschap van de medewerking van Iran. In plaats daarvan krijgt Iran tot 150-miljard dollar vooraf uitbetaald als bonus voor ondertekening. 150miljard dollar is 25 keer het jaarlijkse budget van de Iraanse Revolutionaire Garde. Genoeg dus om een generatie lang geïntensiveerde Iraanse agressie van Jemen tot Libanon tot Bahrein aan te wakkeren.
Maar drie maanden geleden uitte Obama zich nonchalant ten opzichte van onmiddellijke opheffing van sancties. Volgens hem is onmiddellijke opheffing het probleem niet. Sancties zullen meteen weer opgelegd worden indien Iran de fout in gaat.
Iran zal echter niet publiekelijk de fout ingaan, aangezien het inspectie-regiem lachwekkend is en de bureaucratische procedures oneindig zijn. Daarbij komt dat Rusland en China deze sancties niet opnieuw zullen opleggen. En dat de myriade aan Europese bedrijven die – de dag nadat de deal ondertekend wordt – deel zullen nemen aan de Iraanse goudkoorts niet zomaar naar huis zullen gaan.
Non-nucleaire sancties
De regering Obama drong aan op scheiding tussen sancties die nucleair gerelateerd zijn en de overige sancties opgelegd in verband met Iraanse agressie en terrorisme. Nu willen ze echter alle sancties, ook non-nucleair gerelateerde sancties, opheffen.
Alles bij elkaar opgeteld is de omvang van de door Amerika opgegeven punten adembenemend: inspectie, openheid met betrekking tot eerdere nucleaire activiteit, geleidelijke opheffing van sancties, behoud van non-nucleaire sancties.
Wat is er dan nog over? Een document van overgave zoals aangeboden door verslagen naties die pleiten voor vrede.
Bedenkt dit: de krachtigste militaire en economische macht op aarde, gesteund dor vijf andere grote machten, gewapend met een overweldigend regime aan sancties, staat op het punt de slechtste internationale overeenkomst in de Amerikaanse diplomatieke geschiedenis te tekenen.
Hoe kon dit gebeuren? Met elke concessie lieten Obama en Kerry merken dat ze wanhopig opzoek naar een deal waren. En een deal zullen ze krijgen.
Obama krijgt zijn “erfenis”. Kerry krijgt zijn Nobelprijs.
En Iran krijgt zijn bom.
Meer over het Iraanse atoomprogramma:
- Obama’s atoomakkoord met Iran voldoet niet aan zijn eigen doelstellingen.
- Raamakkoord met Iran bedreigt Israël’s bestaan.
- Zeven feiten die u moet weten over de Iraanse kernwapens.
- Washington Post: Obama moet Netanyahu eens echt antwoord geven.
- Toespraak PM Netanyahu tot het Congres.
- Waarom Netanyahu, de Churchill van onze tijd, het Congres moet toespreken.
- Iran: dood aan Amerika, Engeland en Israël.
- Iran vernietigt Israël met atoombommen – alvast op video.
- Iran kan nog steeds een atoombom krijgen.
- Iran mag kernmacht worden.
- Tien redenen waarom Iraanse atoomwapens levensgevaarlijk zijn.
- De gaten in het Iraanse charmeoffensief.
- Iraanse president trots op hoe hij het Westen bedriegt.
- Het Iraanse bedrog.
- Iraanse diplomaat: Als Iran de atoombom heeft, wordt die op jullie afgevuurd.
- Iraanse: “mijn man werkte aan de vernietiging van Israël”.
- De ene atoombom is de andere niet.
