Door David Harris. Vertaling: Joost Majoor, 22 juni 2015.
Het is afschuwelijk om te zien hoe Israël volgens een totaal andere standaard wordt behandeld dan andere landen in het internationale gebeuren.
Natuurlijk verdient Israël onderzoek, net als elke andere natie. Maar het verdient ook een gelijke behandeling – niets meer, niets minder.
Ten eerste, Israël is de enige VN-lidstaat wiens bestaansrecht constant wordt bedreigd.
Er is er een genadeloze groep van landen, instellingen en individuen die zelfs de politieke legitimiteit van Israël ontkennen, ondanks het feit dat het land Israël een eeuwenoude verbinding met het Joodse volk belichaamt, zoals herhaaldelijk geciteerd in het meest gelezen boek ter wereld, de Bijbel. En ondanks het feit dat het werd gecreëerd op basis van de aanbeveling van de VN in 1947 en dat sinds 1949 het lid is van dit wereldlichaam.
Niemand zou durven te twijfelen aan het bestaansrecht van veel andere landen, waarvan de basis voor legitimiteit oneindig veel twijfelachtiger is dan Israël. Daaronder zijn landen die gecreëerd zijn door brute kracht, bezetting of door kaartenmakers op grote afstand. Kijk maar eens rond hoeveel landen in deze categorieën passen, met inbegrip van een flink aantal Arabische landen.
Waarom dan, is het jachtseizoen alleen op Israël geopend? Zou het misschien iets te maken hebben met het feit dat dit het enige land is in de wereld met een Joodse meerderheid?
Ten tweede is Israël de enige VN-lidstaat die het doelwit is van vernietiging door een andere lidstaat van de VN.
Denk er over na. De leiding van Iran, samen met door Iran gefinancierde groepen in Libanon en Gaza, riep herhaaldelijk op tot het van de kaart vegen van Israël. Wordt een ander land geconfronteerd met de dreiging van genocidale vernietiging?
Ten derde is Israël het enige land waarvan de hoofdstad, Jeruzalem, niet door andere landen wordt erkend.
Realiseer je de absurditeit hiervan. Buitenlandse diplomaten wonen in Tel Aviv, terwijl zij vrijwel al hun zaken in Jeruzalem afhandelen. Hoewel geen westerse natie de Israëlische aanwezigheid in de westelijke helft van de stad in twijfel trekt – waar de premier, de Knesset (het parlement), en het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn gevestigd – zijn er daar geen ambassades.
In feite, kijk naar lijsten van wereldsteden, waaronder plaatsen van geboorte in paspoorten, en je zult iets opvallende zien – Parijs, Frankrijk; Tokyo, Japan; Pretoria, Zuid-Afrika; Lima, Peru; en Jeruzalem, geen land – een wees, kan je wel zeggen.
Ten vierde heeft de VN twee agentschappen die zich bezighouden met vluchtelingen.
De ene is de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR), die zich richt op alle vluchtelingen in de wereld, op één na. De andere, de United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA), richt zich alleen op de Palestijnen.
Maar het verschil gaat verder dan twee structuren en twee bureaucratieën. In feite hebben ze twee verschillende mandaten.
UNHCR wil vluchtelingen herhuisvesten; UNRWA niet. Toen in 1951 de toenmalige directeur van UNRWA John Blandford Jr. voorstelde om maximaal 250.000 vluchtelingen in omliggende Arabische landen te herhuisvesten, werden die landen woedend en weigerden dat, wat leidde tot zijn vertrek. De boodschap kwam door. Geen VN-functionaris heeft sindsdien aangedrongen op herhuisvesting.
Bovendien verschillen de definities van een vluchteling van de UNRWA en het UNHCR sterk. Terwijl de UNHCR alleen voor degenen zorgt die daadwerkelijk hebt hun thuisland ontvluchtten, omvat de definitie van de UNRWA “de nakomelingen van personen die vluchtelingen in 1948 werden”, zonder enige beperkingen over generaties.
Ten vijfde is Israël het enige land dat al zijn grote oorlogen uit zelfverdediging en voor overleving won, maar nog wordt geconfronteerd met verslagen tegenstanders die hebben aangedrongen om de voorwaarden voor vrede te dicteren.
Daarbij hebben zij ironisch genoeg de steun van een groot aantal landen die zelf in oorlogen zegevierden, en daarom grensaanpassingen eisten – en die ook kregen.
Ten zesde, Israël is het enige land in de wereld met een apart – en permanent – agendapunt, agendapunt nummer 7 bij de in Genève gevestigde VN-Mensenrechtenraad.
Geen enkele andere lidstaat, met inbegrip van notoire schenders van mensenrechten, zoals Noord-Korea, Syrië, Iran en Soedan, heeft zo zijn eigen agendapunt.
Alleen de enige vrije democratie in het Midden-Oosten wordt op zo’n schaamteloos bevooroordeelde manier behandeld, want dat is de manier waarop het werkt – de slechteriken laten hun huifkarren cirkelen om elkaar te beschermen en richten zich tegelijkertijd op Israël, met hun automatische meerderheid ertegen.
Ten zevende is Israël dit jaar het enige land dat specifiek is veroordeeld land door de Wereld Gezondheidsorganisatie van de VN op haar jaarlijkse vergadering, als een ‘overtreder’ van gezondheidsrechten.
Deze flauwekul vindt plaats ondanks het feit dat Israël medische hulp van wereldklasse biedt aan Syriërs die gewond werden in de burgeroorlog die in het land woedt en aan de Palestijnen uit de door Hamas geregeerde Gazastrook. En ondanks dat het een van ’s werelds hoogste levensverwachtingen heeft voor al haar burgers, zowel voor joodse als niet-joodse. En ondanks dat het helpt bij alle humanitaire crises waar die zich ook maar voordoen; vanaf Haïti tot Nepal was het als een van de eerstem met medische hulp. En ondanks dat het dagelijks de medische wetenschap op een hoger plan tilt, iets wat van veel andere landen niet gezegd kan worden.
Ten achtste is Israël het enige land dat het dagelijkse doelwit is van drie VN-organisaties die uitsluitend opgericht zijn en bemand worden met als doel het bevorderen van de Palestijnse zaak en het treiteren van Israël:
- het Comité voor de Uitoefening van de onvervreemdbare rechten van het Palestijnse volk;
- de Bijzondere Commissie tot onderzoek van Israëlische praktijken inzake de mensenrechten van het Palestijnse volk;
- de afdeling voor de Palestijnse rechten in de VN-Departement voor Politieke Zaken.
Ten negende is Israël het enige land die jaarlijks het doelwit is van wel twintig VN-resoluties van de Algemene Vergadering en talloze veroordelingen in andere VN-organen, zoals de Raad voor de Mensenrechten.
Inderdaad, verbazingwekkend maar waar, krijgt Israël jaarlijks meer van dergelijke veroordelingen dan de andere 192 lidstaten van de VN bij elkaar. Niemand kan serieus beweren dat dit verschil rechtvaardig is. Maar het is een realiteit, want in elk VN-orgaan – met uitzondering van de Veiligheidsraad, waar de vijf permanente leden een veto hebben – wordt altijd gestemd bij meerderheid.
Wanneer dan bijna tweederde van de naties van de wereld lid zijn van de oren tot de Beweging van Niet-gebonden Landen, en als zij een land als Iran tot voorzitter kiezen, met Venezuela als vicevoorzitter, dan zegt dat eigenlijk alles.
En ten tiende is Israël het enige land dat doelwit is van de BDS-beweging (boycot, desinvestering en sancties).
Heeft iemand ooit enige wezenlijke campus activiteiten gezien die gericht is op echte daders die mensenrechtenschendingen, waaronder enkele in de omgeving van Israël: die christenen onthoofden, onder dwang bekeren en verdrijven; burgers bombarderen met vaten met explosieven en chemische wapens; het onthouden van rechten aan Palestijnen; fanatiek de doodstraf gebruiken, ook voor minderjarigen?
Heeft iemand ooit een studentengroep gezien die probeerde studenten te voorkomen om naar een ander land dan Israël te reizen, zoals het geval was met een recente “toezegging” die in de Universiteit van Los Angeles circuleerde?
Heeft iemand enige door Europese extreemlinkse groepen georganiseerde flottieljes gezien zonder anti-Israëlische invalshoek?
Heeft iemand ooit bewegingen gezien richting bedrijven om zich terug te trekken uit een ander land dan Israël?
Turkije, om maar één voorbeeld te noemen, bezet al 41 jaar brutaal en ten onrechte een derde van het eiland Cyprus, zet naar schatting 40.000 Turkse troepen in en bracht talloze kolonisten uit Anatolië over, maar er is geen geluid te horen tegen Ankara van degenen die beweren te handelen in naam van “gerechtigheid” en tegen “bezetting.”
Gezien de politieke realiteit is de aanpak van ook maar één van deze gevallen van flagrante dubbele standaarden en schaamteloze hypocrisie een enorme uitdaging. En, erger nog, deze lijst is niet eens compleet.
De oude reclame verkondigde dat je niet Joods hoefde te zijn om van het Joodse roggebrood van het merk Levy te houden.
Wel, je hoeft ook geen pro-Israël activist te zijn om verontrust te worden door de grotesk onrechtvaardige behandeling van Israël.
Wat nodig is, is de nodige morele verontwaardiging dat dit soort dingen heden ten dage gebeuren.
