Door Alex Feuerherdt. Vertaling: E.J. Bron, 18 juni 2015.
Het is zeker niet de spreekwoordelijke Duivel verzoeken om vast te stellen: de lucht om te ademen wordt voor de Joden wereldwijd – en voor de Joodse staat in het bijzonder – steeds ijler.
Er heeft zich in feite al lang een antisemitische Internationale gevormd, die steeds erger woedt – met alle middelen en op alle niveaus. De afgelopen dagen hebben dat opnieuw zeer duidelijk aangetoond.
Uiteindelijk was alles – zogenaamd – helemaal niet zo bedoeld. Men zou niks op hebben met boycots, zou van Israël houden en men zou de samenwerking met de Israëlische onderneming Partner Communications voortzetten, verzekerde Stéphane Richard nu, de bestuursvoorzitter van het Franse telecommunicatiebedrijf Orange.
Dat klonk enkele dagen daarvoor nog heel anders. Toen namelijk had Richard op een persconferentie in de Egyptische hoofdstad Cairo gezegd dat hij “liever vandaag dan morgen” een einde zou maken aan de betrokkenheid van zijn onderneming in Israël. Daarover waren veel mensen in de joodse staat begrijpelijkerwijs hevig verontwaardigd.
Er kwam bijvoorbeeld scherpe kritiek van minister-president Benjamin Natanyahu, die oordeelde dat de uitspraken van Richard zouden getuigen van een vijandige instelling en deel zouden uitmaken van een “georkestreerde globale campagne om Israël te delegitimeren.”
Dat zijn krachtige bewoordingen, maar Netanyahu heeft gelijk. Israël staat al lang niet meer “alleen maar” blootgesteld aan militaire aanvallen van Hamas, Hezbollah, de Islamitische jihad en sinds kort IS, maar ook aan massieve aanvallen op politiek, economisch en juridisch gebied.
De zogenaamde BDS-beweging bijvoorbeeld, die tien jaar geleden werd opgericht en “Boycott, Divestment and Sanctions” (dus een boycot, desinvesteren en sancties) tegen de joodse staat eist, is uitgegroeid tot een internationaal actieve aaneensluiting van ideologisch uiterst gemotiveerde activisten, die alles in het werk stellen om Israël op zoveel mogelijk terreinen schade te berokkenen.
Vooral op academisch gebied heeft deze beweging al een hele serie “successen” behaald: Internationale vaktijdschriften wijzen stukken van Israëlische wetenschappers af, wetenschappelijke conferenties in Israël worden geboycot, bijeenkomsten met Israëlische academici worden verstoord.
Antisemitisch theater: Boycot, Desinvesteren en Sancties
De BDS-beweging wordt daarbij in Israël niet alleen door regeringspolitici veroordeeld. De voorzitter van de oppositionele Arbeiderspartij bijvoorbeeld, Yitzhak Herzog, noemde haar activiteiten onlangs een “diplomatieke Intifada” van Israël-haters. Voor Yair Lapid, de chef van de partij Yesh Atid, zijn de leiders van de BDS-campagne antisemieten en marionetten “in een theater dat door Hamas en de Islamitische Jihad wordt geleid.” Hun motivering zou anti-Israëlisch en anti-Joods zijn.
Hoezeer dat klopt, bleek een dezer dagen uit het voorbeeld van een bijeenkomst van het initiatief “Twee staten, één thuisland”. Deze vereniging van Israëli´s en Palestijnen, die naar eigen zeggen voor een eensgezinde twee-staten-oplossing en open grenzen pleit, wilde haar oprichtingscongres eigenlijk in de Palestijnse stad Beit Jala houden. Na stevige bedreigingen door BDS-activisten, die zulke inspanningen tot normalisatie categorisch afwijzen, moest de manifestatie echter naar Jeruzalem worden verplaatst.
Deze boycotinspanningen zijn niet de enige pogingen om Israël zoveel mogelijk te demoniseren en te delegitimeren.
Een korte blik op meldingen en gebeurtenissen van de afgelopen dagen maakt duidelijk hoezeer de joodse staat onder druk gezet wordt en welke middelen hierbij worden toegepast. Zo trok bijvoorbeeld de Palestijnse voetbalbond op het FIFA-congres eind mei weliswaar zijn aanvraag tot uitsluiting van Israël op het laatste moment weer in, omdat te voorzien was dat hiervoor niet de vereiste drie vierde meerderheid te vinden zou zijn. Maar alleen al het feit dat hij van tevoren voor veel ophef en discussies gezorgd had, heeft Jibril Rajoub – de voorzitter van de Palestijnse voetbalbond, die wegens terroristische activiteiten 17 jaar in Israëlische gevangenissen heeft doorgebracht en “iedere gemeenschappelijke sportieve activiteit met de zionistische vijand met normalisatie als doel” als een “misdaad tegen de menselijkheid” afwijst – credits opgeleverd.
En hij bereikte zelfs nog meer: zijn voorstel om een FIFA-commissie in te stellen, die o.a. de bewegingsvrijheid van Palestijnse spelers en functionarissen controleert en racisme in het Israëlische voetbal onderzoekt, werd door het congres met een grote meerderheid aangenomen. Uiteindelijk heeft Rajoub gekregen wat hij wilde – zijn oorspronkelijke maximale eis was er vooral voor bedoeld om de prijs voor Israël op te drijven.
De VN: Verenigde Naties tegen Israël
De Verenigde Naties hebben ondertussen nieuwe voeding gegeven aan het antisemitische gerucht van de “kindermoordenaar Israël”. In het jaarlijkse VN-rapport over oorlogen, landen en crises, waarin kinderen in gewapende conflicten slachtoffers werden, wordt de joodse staat voor zijn desbetreffende optreden in de Gaza-oorlog van 2014 scherp bekritiseerd. De secretaris-generaal van de VN, Ban Ki-moon, sprak van een “nog nooit eerder vertoonde en onacceptabele orde van grootte” evenals van een “unieke en onacceptabele omvang”. Zijn voor het rapport verantwoordelijke speciale afgezant wilde Israël zelfs op de “zwarte lijst” van de ergste schenders van kinderrechten plaatsen, waarop anders alleen maar despotische en autocratische landen zoals Afghanistan, Syrië, Jemen, Somalië of Soedan en terreurorganisaties zoals Al Qaida, de IS en de Taliban staan.
Deze bedoeling werd door Ban Ki-moon echter afgewezen – tot grote teleurstelling van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch, die er blijkbaar geen probleem mee heeft dat Hamas niet alleen strijders en schietschijven van kinderen maakt, maar ze ook doelgericht indoctrineert in VN-scholen in de Gazastrook.
Bovendien heeft de VN het Palestinian Return Center (PRC) als niet-staatsorganisatie erkend. Het PRC is een antisemitische Palestijnse vereniging, die door Hamas-activisten wordt geleid en o.a. Israëli´s als nazi´s beschouwt en de joodse staat van “Apartheid” en “etnische zuiveringen” beschuldigt.
De status van NGO garandeert het PRC onder andere de toegang tot VN-commissies en de zogenaamde mensenrechtenraad.
Ron Prosor, de Israëlische VN-ambassadeur, becommentarieerde deze beslissing dan ook treffend met de woorden:
“Tot nu toe hebben de Verenigde Naties Hamas kwijtschelding toegestaan en haar activiteiten laten toenemen. Nu zijn ze een stap verder gegaan en hebben Hamas een welkomstfeest bij de hoofdingang gegeven door haar toestemming te verlenen een volwaardige deelnemer te zijn. Als het zo doorgaat, zullen we op zekere dag Hezbollah in de Veiligheidsraad vinden en de IS deelnemen aan de stemming in de mensenrechtenraad. Dit is het topseizoen voor het theater van het absurde.”
Jodenhaat in alle geledingen van de samenleving
Met het oog op zulke ontwikkelingen past het in het beeld dat in Duitsland (en niet alleen daar) het aantal antisemitische delicten duidelijk is toegenomen. Bij het “klassieke” antisemitisme – waartoe bijvoorbeeld het aanbrengen van hakenkruisen op synagogen, ophitsing tijdens demonstraties en het schenden van joodse begraafplaatsen behoren – was er volgens informatie van de Duitse regering verleden jaar sprake van 1.596 incidenten, dat komt overeen met een toename tegenover het jaar 2013 van 25%. Nog ernstiger ziet het er bij het anti-Israëlisch antisemitisme uit: hier steeg het aantal delicten van 41 naar 575, waarvan 91 met lichamelijk geweld gepaard gingen.
Hier werkten de Joden-vijandige demonstraties tijdens de Gaza-oorlog als een brandversneller: De drempel voor antisemitische haat-parolen en uiteindelijk gewelddadige aanvallen wordt constant lager”, stelde Deidre Berger, de directrice van de Berlijnse dependance van het American Jewish Committee (AJC) dan ook vast. Ze gaat er bovendien van uit dat het niet officieel geregistreerde aantal in werkelijkheid nog veel groter is: “Veel vijandelijkheden op straat, op schoolpleinen en sportvelden worden helemaal niet genoemd in de officiële cijfers.”
Dat geldt ook voor de massieve vijandigheden in brieven en e-mails aan de Centrale Raad van de Joden in Duitsland en de Israëlische ambassade. Monika Schwarz-Friesel, professor voor algemene linguïstiek aan de Technische Universiteit Berlijn, heeft ze onderzocht is kwam er daarbij achter dat twee derde deel van hen niet uit het politieke randmilieu komen, maar uit het veel bezworen “midden van de samenleving”. Deze brieven en e-mails zouden afkomstig zijn van “zeer veel hoogontwikkelde mensen, met naam en toenaam, met opgave van hun beroep en academische graad.”
Hun “emotionele behoefte om onder de dekmantel van de zogenaamde ´Israël-kritiek´ Joden-vijandig gedachtegoed te verbreiden, zou “historische en taalkundige belemmeringen opzij schuiven.”
Tegelijkertijd “wordt het verzet minder”, dat wil zeggen, er zijn “steeds minder stemmen die in verzet komen tegen antisemitische leuzen in de openbare discussie.”
Antisemitische Internationale
Men verzoekt zeker niet de spreekwoordelijke duivel als men vaststelt dat de lucht om te ademen voor de Joden wereldwijd – en voor de joodse staat in het bijzonder – steeds ijler wordt. De “diplomatieke Intifada”, waarvan Yitzhak Herzog spreekt, neemt steeds afschuwelijker vormen aan. Ze wordt uitgevoerd door een feitelijke alliantie van politieke activisten en verenigingen, kunstenaars, regeringen, NGO´s, de VN, sportbonden, diverse ondernemingen en heel normale burgers, die in hun totaliteit een regelrechte antisemitische Internationale vormen.
Om zich hiertegen te weer te stellen, is vooral voor Israël veel moeilijker dan zich te verdedigen tegen militaire aanvallen. Want terwijl terreurorganisaties zich tot nu toe nog enigszins met de kritiek van de wapens in toom laten houden, krijgen de wapens van de kritiek, waar het antisemitische ressentiment steeds heftiger woedt, steeds minder effect.
Dit ressentiment echter plaveit de weg voor het geweld, voor de aanvallen, voor de dodelijke aanvallen op de Joden, hun instellingen en hun staat, het flankeert ze en beschouwt zichzelf als hun legitimering.
Dit alles duidt geen uitzonderingstoestand aan, maar – veel erger – de normaliteit.
