Door Khaled Abu Toameh, Arabisch journalist (vertaald), 3 juni 2015.
Yussra al-Najjar, een 65 jaar oude vrouw uit de Gazastrook, overleed deze week terwijl zij wachtte op de mogelijkheid van Egypte terug te keren naar de Gazastrook. Tezamen met honderden andere Palestijnen was zij de afgelopen maanden gestrand aan de Egyptische zijde van de Rafah-grenspost.
Al-Najjar is de tiende Palestijn die omkomt tijdens het wachten totdat Egypte de Rafah-grenspost opende. Volgens haar familie verloor zij het bewustzijn terwijl zij wachtte in de reizigershal aan de Egypte zijde, waarna zij naar een Egyptisch ziekenhuis werd gehaast, alwaar zij dood werd verklaard.
Het is onwaarschijnlijk dat dit verhaal de voorpagina’s van de grote westerse kranten haalt. Het verhaal had echter ruimschoots verslagen geworden als zij ook maar een dag gestrand had geweest aan de Israëlische zijde van de grens, laat staan als zij er overleden was.
Maar in dit geval was zij het slachtoffer van een maandenlange blokkade van de Gazastrook door een Arabisch land, Egypte, en niet door Israël.
De Egyptenaren claimen eigenlijk haar leven te hebben gered door haar snel naar een Egyptisch ziekenhuis te haasten voor eerste hulp. Ze zeggen dat ze daarna naar een ziekenhuis in de Gazastrook werd overgebracht.
Deze claim weerhield sommige Palestijnse media er echter niet van over het incident te berichten als: “Egyptenaren vermoorden een oude Palestijnse vrouw.”
Sinds het begin van dit jaar hebben de Egyptenaren de Rafah-grenspost slechts vijf dagen geopend.
Deze week heropenden de Egyptenaren tot iedereen’s verrassing de Rafah-post voor drie dagen, zodat gestrande Palestijnen aan de Egyptische zijde terug konden naar hun huizen in de Gazastrook. Maar alsnog werd het de Palestijnen niet toegestaan de grenspost te gebruiken om de Gazastrook te verlaten. Dit gold net zo goed voor de studenten die aan universiteiten over de hele wereld studeren, alsook voor arbeiders die vooral in Arabische landen werken.
De internationale gemeenschap en media hebben het vaak over Israël’s verantwoordelijkheid voor de voortdurende blokkade van de door Hamas-bestuurde Gazastrook, terwijl zij negeren dat Egypte zeer ernstige reisverboden handhaaft voor de 1,7 miljoen Palestijnen die er leven.
De strenge Egyptische maatregelen omvatten een afsluiting tussen de Gazastrook en Egypte — een beleid waardoor duizenden Palestijnse reizigers de afgelopen drie maanden aan de Egyptische zijde gestrand zijn.
Ondertussen is het voor duizenden Palestijnen tevens onmogelijk geweest de Gazastrook te verlaten, door de voortdurende afsluiting van Egypte.
Naast studenten en arbeiders zijn er meer dan 3500 Palestijnse patiënten in de Gazastrook die wachten op toestemming de Gazastrook te verlaten om medische hulp in Egypte en andere Arabische landen te ontvangen.
Egypte’s afsluiting van de Rafah-grenspost heeft geen grootschalige aandacht getrokken van westerse journalisten die het Israëlisch-Palestijnse conflict verslaan. Sommige journalisten zeggen dat dit komt omdat Egypte het hen niet toestaat de situatie aan de Egyptische zijde van de grens te verslaan. Andere journalisten vinden het simpelweg gemakkelijker het verhaal vanaf de Israëlische zijde te verslaan, die het hen toestaat de schuld van de blokkade in Israëlische schoenen te schuiven.
De Palestijnse mensenrechtenactivist Salah Abdel Ati noemt Egypte’s blokkade een vorm van collectieve straf tegen de Palestijnen van de Gazastrook:
“De Rafah-grenspost is Gaza’s enige opening tot de buitenwereld. Zijn voortdurende blokkade is een mensenrechtenschending en veroorzaakt een groot leed voor duizenden mensen. We begrijpen Egypte’s veiligheidsbelangen in de Sinai, maar het wordt tijd dat de Egyptenaren de grenspost weer permanent openen, vooral met het licht op de historische relaties tussen Egypte en Palestina.”
Ondanks dat Egypte’s veiligheidszorgen gegrond lijken, zeker in het licht van de Egyptische oorlog tegen terroristen in de Sinai, is er geen reden waarom de Egyptenaren het Palestijnen voortdurend onmogelijk blijven maken terug te keren naar de Gazastrook. Ook is er geen reden waarom Egypte duizenden studenten blijft straffen, alsook arbeiders en medische patiënten die behandeling nodig hebben.
Het is een schande voor de Egyptenaren en andere Arabieren dat, terwijl er inderdaad een aantal restricties voor de Palestijnen gelden, Israël patiënten uit de Gazastrook helpt door hen te opereren in Jeruzalem.
De Egyptenaren zijn in staat elke reiziger te controleren die de Gazastrook binnengaat of uit reist, net zoals Israël dat aan haar zijde van de grens doet.
Egypte houdt de grenspost gesloten en dit verergert de humanitaire en economische crisis in de Gazastrook. Ironisch genoeg ontwikkelen de frustratie en bitterheid zich uiteindelijk tot geweld tegen Israël, niet Egypte. De Palestijnen weten heel goed dat het aanvallen van Egypte een zeer sterk respons van Egypte’s leger zou uitlokken.
In plaats van met de beschuldigende vinger naar Israël te wijzen wordt het tijd dat de internationale gemeenschap en media druk uitoefenen op Egypte en andere Arabische landen, opdat zij hun Palestijnse broedervolk helpen en stoppen hen te martelen en vernederen.