‘Palestina’ erkennen: 10 redenen waarom dat een foute keuze is

Het ministaatje Vaticaan heeft gisteren een Palestijnse Staat erkend.
Terwijl er vele redenen zijn om juist niet een Palestijnse Staat te erkennen.

Hierbij tien van de belangrijkste redenen op een rij.

1. Mahmoud Abbas, de president van de autonome Palestijnse Autoriteit, weigert het zelfbeschikkingsrecht van het Joodse volk te erkennen – terwijl hij dat wel voor Palestijnen claimt. Ook weigert hij om in een vredesverdrag af te zien van verdere Palestijnse claims. Uiteraard zijn dat twee essentiële elementen voor een duurzame vrede.
Deze maakten dan ook onderdeel uit van het Amerikaanse vredesvoorstel in 2014, dat Abbas echter afwees.

2. De stichting van een Palestijnse Staat is strijdig met het internationaal recht, zoals vastgelegd in de Oslo akkoorden.
Daarin staat dat vrede tot stand moet komen “in onderlinge overeenstemming” en dat de grenzen in onderling overleg bepaald moeten worden. De internationale gemeenschap kan daarom niet meewerken aan activiteiten die ervoor zorgen dat de Palestijnen zich onttrekken aan hun verdragsverplichtingen. En zijzelf daardoor ook, want de eerdere vredesverdragen zijn gegarandeerd door de VN, de VS, Rusland en de EU.

3. Een Palestijnse Staat leidt tot niets, want ook na die erkenning zullen Palestijnen en Israëli’s er nog steeds samen uit zullen moeten komen, via afspraken bijvoorbeeld over gebied, veiligheid, geld en waterverdeling. Met verder verstoorde verhoudingen wordt dit alleen maar bemoeilijkt.
Vrede komt daarmee niet dichterbij, maar verder weg.

4. Een Palestijnse staat zal gebaseerd zijn op racisme. Want Abbas heeft herhaaldelijk uitgesproken dat er geen Joden zullen mogen wonen.
Dit racisme is uiteraard strijdig met het internationaal recht en op deze basis kan en mag geen staat erkend worden.

5. Er kan niet één Palestijnse staat erkend worden, want er zijn twee Palestijnse regeringen in twee gebieden, in Gaza en op de Westbank. Deze leven vrijwel op voet van oorlog met elkaar.
Hamas heeft opgeroepen om de regering van Fatah op de Westbank omver te werpen.
Fatah heeft de Arabische Liga gevraagd om Gaza te bombarderen om zo het Hamas bestuur te verwijderen.

6. Een van bovengenoemde regeringen is in handen van een beweging die internationaal wordt aangemerkt als terreurorganisatie (Hamas in Gaza). De andere regering verheerlijkt terreur en roept daartoe op (Fatah op de Westbank).
De wereld heeft geen behoefte aan nóg een door moslimfundamentalisten beheerste terreurstaat, die van de Islamitische Staat is al erg genoeg.

7. Hamas weigert bovendien zelfs de reeds gesloten vredesverdragen te erkennen, en weigert bij voorbaat alle toekomstige verdragen. In het Hamas Handvest is vastgelegd dat er maar één oplossing voor het conflict is: de vernietiging van Israël.
Zowel de terreur als de weigering van vrede maakt erkenning strijdig met het internationaal recht: alleen vredelievende staten kunnen erkend worden (artikel 4 van het VN Handvest).

8. Volgens het internationaal recht heeft Israël, in ruil voor terugtrekking uit de in 1967 veroverde gebieden recht op veilige grenzen (dus grenscorrecties), en recht op vrede met alle Arabische landen.
Dit recht ligt vast in VN resolutie 242.
En hoewel Israël zich reeds uit 94% van het in 1967 veroverde gebied heeft terug getrokken, hebben pas 2 van de 23 Arabische landen vrede met Israël gesloten.

9. Ook dienen de Arabieren daarbij inspraak te hebben. De Arabieren in Oost-Jeruzalem hebben echter in opiniepeilingen aangegeven dat zij liever bij Israël willen blijven horen, dus daar is – voorafgaand aan het trekken van grenzen – een referendum zeker op zijn plaats, zoals al de intentie van de VN was in 1947.

10. De laatste verkiezingen waren meer dan tien jaar geleden.
‘Palestina’ voldoet onder meer daardoor aan geen enkele van de vier voorwaarden voor een staat die het internationaal recht daarvoor stelt: een legitieme regering, met internationale betrekkingen, een gebied en een bevolking.

Er is niet één regering en er is geen mogelijkheid tot het onderhouden van internationale betrekkingen – want er zijn twee gebieden met twee regeringen. Ook hebben de Palestijnen geen vastgestelde bevolking of gebied, want die moeten conform het internationaal recht (de Oslo-akkoorden en VN-resolutie 242) nog in overleg met Israël vastgesteld worden.

Er zijn voorstanders van erkenning, onder Arabisch-islamitische druk en vanwege de slachtofferrol die de Palestijnen claimen.
Dat laatste is fantasie, want de Palestijnen hebben sinds 1937 elk internationaal voorstel voor een tweestatenoplossing afgewezen, zoals in 1937, 1947, 2000, 2001, 2008 en 2014. En altijd om dezelfde reden: omdat zij dan Israël als Joodse staat moesten erkennen.

Echter, zowel vanwege het bereiken van duurzame vrede als op grond van het internationaal recht, moet een Palestijnse staat niet erkend worden zonder dat er een definitief vredesverdrag met Israël ligt.