Door Mudar Zahran, politicus uit Jordanië. Vertaling: Joost Majoor, 27 mei 2015.
Sinds enige tijd zijn er stemmen binnen de Amerikaanse intellectuele en academische kringen die vragen hoe belangrijk Israël is voor de VS. Sommige vragen zich openlijk af of Israël iets goeds voor de VS heeft gedaan en of Israël eigenlijk belangrijk is voor de Amerikaanse nationale belangen.
Dergelijke stemmen, hoewel weinig, slagen er nog steeds in om een zeer effectieve anti-Israëlische propagandamachine te gebruiken. Neem bijvoorbeeld de Boycot, Desinvestering en Sanctiesbeweging (BDS), evenals een aantal academische instellingen die de keuze maakten om zichzelf te veranderen in vijanden van de Joodse staat. Hun belangrijkste argument is: Waar hebben wij Israël voor nodig?
Natuurlijk krijgen die stemmen veel steun van ons als Arabieren. Wij Arabieren claimen nu voor zeven decennia dat Israël de bron is van alle kwaad. Sommige van onze regeringen zeggen al voor decennia dit tegen de westerse media.
In principe claimen we dat als Israël verdwijnt ons leven prachtig zal worden en iPhones zullen gaan groeien aan de bomen in onze achtertuinen.
Desalniettemin, feiten uit de praktijk suggereren dat deze claims niet verder bezijden de waarheid kunnen liggen.
Laten we eens zien waarom. Het is geen geheim dat de regering-Obama een zeer moeilijke relatie met premier Benjamin Netanyahu heeft gehad. Toch is Israël meer dan ooit van belang geworden voor Amerikaanse belangen, en wel om de volgende redenen:
Ten eerste, Iran heeft haar macht in de regio uitgebreid, als gevolg van decennia van inlichtingenwerk en recent vanwege ongehoord Amerikaanse tolerantie hiervoor. Terwijl de VS in onderhandelt met Iran, is een van de Amerikaanse punten van invloed het feit dat de VS Israël weerhoudt van het lanceren van een preventieve aanval op Iraanse nucleaire installaties, zoals Israël deed met de kernreactor van Saddam Hoessein in 1981. Of we het eens zijn met de zinloosheid van Amerikaanse onderhandelingen met Iran, een ding blijft zeker:
De VS zou een veel zwakkere onderhandelingspositie hebben gehad, indien de Iraanse angst voor een dreigende Israëlische aanval er niet was.
Verder, met het in de regio zich uitbreidende beest genaamd Islamitische Staat, zouden veel van de Arabische bondgenoten die dicht bij de VS staan, gemakkelijk onder de heerschappij van de Islamitische Staat kunnen vallen bij afwezigheid van Israël. Bijvoorbeeld, gezien het feit dat sympathisanten van de Islamitische Staat een basis hebben in het zuiden van Jordanië, en de controle van de Jordaanse grens met Irak en bijna een derde van de Jordaanse grens met Syrië, waarom valt de Islamitische Staat Jordanië niet aan? Zij weet dat ze dan oog-in-oog staat met Israël als ze de veiligheid van Jordanië schade toebrengt, omdat Israël de Islamitische Staat in Jordanië niet zal tolereren daar de Islamitische Staat een bedreiging vormt voor de Jordaans-Israëlische grens.
Bovendien zou Islamitische Staat niet durven op te rukken naar het zuiden van Syrië in de richting van de Golanhoogte, nogmaals, wetende dat dit de respons uit Israëlische hoek uitlokt. In plaats daarvan opereert ze ver van Israël in noord-centraal Syrië en West-Irak. Dit beperkt operaties van de Islamitische Staat naar bepaalde gebieden en houdt een aantal van de belangrijkste Amerikaanse bondgenoten veilig.
Het is waar dat de VS het sterkste leger op aarde heeft, en enkele van de meest toegewijde, patriottische en goed getrainde soldaten.
Maar Israël heeft de regionale ervaring, de know-how en het uithoudingsvermogen om Islamitische Staat op afstand te houden en indien nodig te bestrijden.
Terwijl de VS veel militair sterke Arabische bondgenoten heeft, missen die bondgenoten één ding die Israël wel heeft – democratie. Dit betekent dat je nooit weet wie morgen aan de macht zal zijn in die landen. Evenmin kon de VS haar houding ten opzichte van die heersers of van terroristen garanderen. Een gematigde dictator van vandaag de dag kon altijd de volgende ochtend wakker worden en besluiten om een oorlog te beginnen. Laten we niet vergeten dat Saddam Amerika’s bondgenoot was geweest, tot de ochtend dat hij Koeweit binnenviel.
Met de onrust, chaos en onzekerheid die zich over het Midden-Oosten verspreid, blijft Israël een van de weinige stabiele, sterke en voorspelbare Amerikaanse bondgenoten in de regio.
Voor ons Arabieren, terwijl de meeste van onze regeringen het niet zouden toegeven, wij weten dat Israël de enige kracht in de Levant is die in staat is om Iran in haar hok te houden.
Iran heeft sterke controle over Irak en het Syrische regime, en als gevolg daarvan, zijn beide landen vandaag de dag een puinhoop. Wij Arabieren kunnen ook de brutaliteit zien van hoe de Iraanse milities de soennitische islamitische Arabieren in Syrië en Irak hebben bevochten, en hoe Iran probeerde om het vredige koninkrijk Bahrein te destabiliseren.
Het is in ons beste belang om Israël te hebben in de omgeving als het feitelijk tot een confrontatie zou komen met de griezelige ambities van Iran om onze regio onder haar controle te brengen, wat we niet alleen kunnen confronteren. En zo komen we ooit in een directe open alliantie met Israël om deze griezelige ambitie te bestrijden.
Op hetzelfde moment, weten de Arabische moslims in de regio dat als, God verhoede, de Islamitische Staat sterker wordt dan het al is, Israël de enige partij is die in staat is om te reageren in en de Islamitische Staat kan vernietigen of haar oprukkende troepen kan stoppen.
Sommige Arabische regeringen beseffen al dat Israël een noodzaak is.
Wij mogen Israël haten – wij vervloeken haar misschien dag en nacht – maar dat betekent niet dat onze intellectuelen en personen met gezond verstand willen dat ze verdwijnt, zoals elk gebied dat Israël verlaat in chaos, problemen en zelfs Iraanse invloed valt, zij het in Libanon, de Gazastrook of de Westelijke Jordaanoever.
Laten we hier niet in de war raken – wij Arabieren zullen de komende decennia Israël en de Joden het meest waarschijnlijk blijven haten. Toch kunnen we het punt bereiken waar we openlijk toegeven dat Israël een betere partner is dan onze zogenaamde moslimbroeders in Iran, Syrië of elders.
Immers, het sterke Israël heeft ons nooit bedreigd zonder provocatie, terwijl Iran wordt Syrië in brand zet, Libanon versplintert en Bahrein destabiliseert.
Iran zou ook uit Jemen Saoedi-Arabië kunnen bedreigen, ware het niet dat de taaie en pragmatische plaatsvervangende Saoedische kroonprins, Mohammad bin Salman, die besloot om de strijd tegen de Iraanse milities aldaar te leiden.
Een Iraanse expansie in Arabische staten zou ons Arabieren vernietigen en Amerikaanse belangen en de nationale veiligheid ernstig beschadigen. Israël is nu de enige gezonde regionale macht in staat om Iran te stoppen. Iran weet dit en heeft dus haar intimidatie tegen zowel de Arabieren als de VS beperkt.
Als Israël morgen verdwijnt, dan zou Iran de volgende morgen in Jordanië, Bahrein en zelfs Koeweit zijn.
Wij Arabieren kunnen samen met enkele Amerikanen Israël demoniseren zoveel we maar willen, maar diep van binnen weten we dat we geluk hebben op zo’n kritiek moment om Israël als naburig land te hebben. We moeten dat toegeven, hoe zeer wij dat ook niet willen.
Amerikaanse kiezers, belastingbetalers en parlementariërs moeten ook beseffen dat het ondersteunen van Israël het ondersteunen van Amerikaanse belangen in de ruimste zin betekent.
