Opinie-artikel van Likoed Nederland in het Katholiek Nieuwsblad, 22 mei 2015.
Baskenland is een bijzonder stuk Spanje. Met name in het noorden van Baskenland wordt nog veel Baskisch gesproken, een taal die geheel anders is dan het Spaans. Het Spaans heeft zelfs meer gelijkenis met het Nederlands dan met het Baskisch.
Ook worden in Baskenland sporten beoefend die men in de rest van Spanje nauwelijks kent, zoals pelota, een sport die erg lijkt op het Friese kaatsen.
Baskenland is een zeer katholieke regio. Vele beroemde missionarissen zoals Francis Xavier zijn er geboren, en de oprichter van de orde van de Jezuïeten, Ignatius van Loyola, komt er vandaan. Net als een deel van de rooms-katholieke familie van onze koningin Maxima.
Door hun eigen cultuur, en de onderdrukking hiervan tijdens het dictatoriale regime van Francisco Franco, wil een meerderheid van de Basken onafhankelijk worden van Spanje. Ze willen dat de Spaanse deelstaten Navarra en Pais Vasco samen met een klein stuk Baskisch Frankrijk een zelfstandig land worden.
Woensdag 13 mei heeft het Vaticaan ‘Palestina’ als officieel land erkend. Dit terwijl het Vaticaan deze stap niet heeft ondernomen ten aanzien van Baskenland. Dat is vreemd omdat het katholieke Baskenland veel meer de kenmerken heeft van een normaal westers-democratisch land dan ‘Palestina’.
Ten eerste omdat Baskenland vast omlijnde grenzen heeft. Het bestaat zoals gezegd uit de Spaanse deelstaten Navarra en Pais Vasco en de Franse provincies Labourd, Basse-Navarra en Soule.
De grenzen van Palestina staan echter allesbehalve vast. Daar moet nu juist over onderhandeld worden door de Israëliërs en de Palestijnen.
De Palestijnen weigeren deze onderhandelingen echter steevast.
Nog geen week geleden stelde de Palestijnse president Abbas dat hij alleen met Israël wil onderhandelen als Israël Palestijnse terroristen die in Israëlische gevangenissen zitten vrijlaat.
Zo komt er dus nooit vrede, en trouwens ook geen vastomlijnde grenzen.
Baskenland heeft net als de Palestijnen vergaande autonomie. Net als de Palestijnen hebben de Basken bijvoorbeeld een eigen politie-apparaat, regering en parlement.
In Baskenland zijn echter elke vier jaar verkiezingen waar een veelheid van partijen aan meedoet: Baskenland is een normaal functioneerde westerse democratie.
De Palestijnse autonome regio heeft daarentegen allesbehalve de kenmerken van een normaal functionerende democratie. Al sinds 2005 zijn er geen presidentsverkiezingen meer geweest, waardoor de Palestijnse president Abbas dus feitelijk een soort dictator is. Een dictator die jaarlijks 500 miljoen euro Europees belastinggeld krijgt.
De Baskische regering heeft bovendien geen wet aangenomen die het haar inwoners verbiedt grond aan Joden te verkopen.
In de Palestijnse autonome gebieden staat daarop de doodstraf. Katholieken, moslims, Joden en protestanten kunnen in vrijheid hun geloof belijden in Baskenland.
In de autonome Palestijnse regio, en dan met name in de Gazastrook, waar Hamas de baas is, worden christenen stelselmatig weggepest. Geregeld worden er aanslagen gepleegd op christelijke instellingen. Zo ontplofte er in februari 2014 nog een bom bij een katholieke kerk in Gaza-stad.
Het is sowieso merkwaardig dat Hamas, een radicaal-islamitische terreurorganisatie, net als Islamitische Staat (IS) een eigen stuk land bestuurt. De Baskische terreurbeweging ETA bestuurt geen enkel stuk land in Baskenland.
Dat het Vaticaan desondanks toch ‘Palestina’ als onafhankelijk land erkent, en Baskenland, Catalonië of Schotland niet hetzelfde gunt, past in een trend.
Landen als Zweden gingen het Vaticaan voor. Partijen als de PvdA en de SP willen dat Nederland hetzelfde doet.
Dit is geen wijs besluit, en bovendien hypocriet.
Wel een land willen creëren waar een terreurorganisatie als Hamas voor een deel de baas is, en waar elk democratisch principe de nek om wordt gedraaid.
Terwijl normaal functionerende Europese regio’s die al die democratische principes wel omarmen en waar terreurorganisaties van de staat geen ruimte krijgen, diezelfde onafhankelijkheid niet wordt gegund.
Het hele christendom in het Midden-Oosten wordt op dit moment bedreigd. Christenen en kerken worden geregeld aangevallen. Binnen niet al te lange tijd zal er mogelijk geen kerk meer overeind staan in Syrië en Irak.
In dit Midden-Oosten neemt alleen in Israël het aantal christenen toe, en kan alleen in Israël een katholiek elke zondag in vrijheid en zonder vrees voor geweld een katholieke kerk bezoeken.
Iets wat in Libië, Saoedi-Arabië, Irak of Pakistan lastig, gevaarlijk of simpelweg onmogelijk is.
De druk om toe te geven aan de eisen van moslims is groot.
Het zou paus Franciscus juist daarom sieren als hij de erkenning van ‘Palestina’ zou terugdraaien.
Niet alleen om de Israëlische Joden en katholieken, zoals de Israëlische katholieke opperrechter Salim Joubran, een hart onder de riem te steken, maar zeker ook om (Palestijnse) moslims te laten zien dat geweld zoals Hamas dat propageert en ten uitvoer brengt, nooit loont.
Dat laatste is anno 2015 misschien wel belangrijker dan ooit.
Gerelateerd
