Door Jonathan S. Tobin. Vertaling: Brabosh, 21 mei 2015.
Er bestond geen Palestijnse Arabische staat of politieke entiteit onder het Ottomaanse Imperium of om het even welke vorige heerser van dit gebied.
Inderdaad, voorafgaand aan de 20ste eeuw, is er geen bewijsmateriaal of dat daar ooit een bewustzijn onder de inwoners heeft geleefd om een afzonderlijke politieke identiteit te hebben die verschilde van de rest van de Arabieren in het gebied.
Toen de Joden een eeuw geleden in grote aantallen naar het land van oorsprong begonnen terug te keren, ontmoetten zij Arabieren en Ottomanen en geen Palestijnen.
Diegenen die zich thans Palestijnen noemen, zouden de nakomelingen kunnen zijn van Arabische immigranten in het land afkomstig uit de omringende landen die op zoek naar werk dat beschikbaar werd nadat de Joden het land begonnen het land herop te bouwen.
Dit werd onderstreept in het controversiële boek van Joan Peters, From Time Immemorial , wiens wetenschappelijkheid ronduit werd gekritiseerd toen het door liberalen werd gepubliceerd die niet van haar conclusies hielden. Het feit blijft dat de Arabische immigratie in Palestina plaats heeft gevonden.
Het is tegelijk ook een denkfout te beweren dat, zoals sommigen dat doen, dat het Zionisme een moderne uitvinding zou zijn, net zoals de Palestijnse identiteit dat is.
Het enige volk dat zichzelf ‘Palestijnen’ noemde, voorafgaand aan de stichting van de staat Israël, waren de Joden die de eerste en tot aan die tijd de enige groep was die het land in ontvangst namen als zijnde het thuisland van een apart volk of een nationale identiteit.
Dat was geen toeval sinds het land dat thans Israël heet of Palestina slechts voor één enkel volk geheiligde grond was.
Eeuwenlang was het een Arabisch binnenwater, maar voor de Joden is het tweeduizend jaar lang het voorwerp van gebeden geweest die nooit de hoop hebben opgegeven op de restauratie van hun soevereiniteit maar ook, zoals maar zelden wordt vermeld, nooit volledig het grondgebied hebben verlaten.
Het Zionisme was slechts een nieuwe naam voor een oud maar niettemin nog levend geloof van mensen over hun geboorteland en hun lot.
In tegenstelling tot het Palestijnse nationalisme, dat een uitvinding is van de 20ste eeuw. Het ontstond en bloeide zuiver als reactie op het Zionisme.
Dat is een factor die de zoektocht naar vrede fataal heeft gecompliceerd sinds de Palestijnse eigenheid meer op de wens steunt om de Joodse staat te laten uitdoven en de Joodse aanwezigheid te delegitimeren dan dat het een recreatie is van een Arabische politieke cultuur is die voor deze plaats specifiek is.
Zelfs 50 jaar geleden, was er maar weinig te merken van een afzonderlijke Palestijnse politieke identiteit. Tussen 1949 tot 1967 bestuurde Jordanië immers de West Bank en de helft van Jeruzalem en Egypte controleerde de Gazastrook.
Tijdens die 19 jaar bestond er internationaal geen aandrang om een Palestijnse staat op te richten in die bewuste gebieden.
Dat gebeurde pas nadat tijdens de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 Israël de controle over die gebieden in handen nam en het ontbreken van een Palestijnse staat vanaf dan onverdraaglijk werd geacht.
Dit gezegd zijnde, moet men toegeven dat, ook al hebben de Palestijnen zichzelf pas in de laatste honderd jaar uitgevonden, het onzinnig is te ontkennen dat zij thans bestaan. Miljoenen beschouwen zich als deel uit te maken van een onderscheiden Palestijns Volk met een gemeenschappelijke geschiedenis en lotsbestemming.
De Verenigde Staten en Israël begrijpen allebei dat hun wens voor zelfbestuur in zoverre moet worden aangepast zolang zij hiermede de rechten en de veiligheid van Israël niet in gedrang brengt. Een tweestatenoplossing die zou toestaan dat er een Palestijnse naast de Israëlische staat zou bestaan, wordt thans door de meest Israëliërs als een aanvaardbaar idee geacht, zelfs indien dit pijnlijke territoriale compromissen zou impliceren.
Het knelpunt ligt hierin dat de Palestijnen onbekwaam lijken om het idee te accepteren van de legitimiteit van een Joodse staat, ongeacht waar zijn grenzen zouden getrokken worden.
En dat is het punt waar hun ‘uitgevonden’ geschiedenis naar binnen sluipt.
Sinds de Palestijnen slechts op het wereldtoneel zijn verschenen als resultaat van hun afkeer voor het begrip van Joodse soevereiniteit over om het even welk deel van het grondgebied, is het moeilijk zo niet voor hen onmogelijk om te denken in termen van vrede als dat de permanente aanwezigheid van Israël zou impliceren.
De rol van de Verenigde Staten in deze knoeiboel is niet zozeer om op de mythen omtrent de Palestijnse geschiedenis te wijzen, ondanks de koppigheid eigen aan mythen, maar om de Arabieren en hun aanhangers duidelijk te maken dat zij moeten afzien van hun verwerping van het Zionisme.
Gerelateerd:
