Door Marc Goldberg. Vertaling en bewerking: Brabosh, 12 april 2015.

Terwijl Israëlische soldaten afgelopen zomer Gaza bestormden, werden de straten van Europa overspoeld door demonstranten.
Er waren virtuele rellen buiten de Israëlische ambassade in Londen, tienduizenden mensen marcheerden ter ondersteuning van de Palestijnen, net zoals zij dat ook deden in Parijs, Madrid en elders.

Met elke mars werd er gekreten dat het Israëlische leger een bloedbad in Gaza pleegde. Facebook en Twitter puilden uit met foto’s van dode Palestijnse kinderen.

Er was geen bloedbad van Palestijnen door toedoen van het Israëlische leger afgelopen zomer.
Maar in Syrië bestaat het wel. Nu, op dit ogenblik dat u dit leest.

Maar het zal u vergeven worden als u zich daar niet bewust van bent. Deze keer zijn er geen tienduizenden die demonstreren op straat. Er zijn helemaal geen demonstraties. Geen samenkomsten met hoogdravende toespraken. Er zijn geen kreten over een bloedbad. Er zijn geen eisen aan regeringen om actie te ondernemen.

Er is enkel een droevige, oorverdovende stilte.

Het is niet alsof de mensen niet weten wat er gebeurt in het grootste Palestijnse vluchtelingenkamp in Syrië, Yarmoek. Het verhaal werd breed uitgemeten in het nieuws en het werd gepubliceerd door elke grote krant over de hele wereld.
Toch is er nog geen actie. De hitte, de opwinding, het activisme van afgelopen zomer is nergens te vinden.

Nochtans is er in het Verenigd Koninkrijk geen tekort aan organisaties die zich hebben toegelegd op de Palestijnse zaak, net zomin in Nederland en in België.

De Palestine Solidarity Campaign, was de belangrijkste organisator van de demonstraties en van een boycotcampagne tegen Israël en toch wordt de kwestie van Palestijns lijden in Syrië opvallend doodgezwegen op hun website.

Toevoeging van Likoed Nederland: Hetzelfde geldt voor de websites van Nederlandse zogenaamde pro-Palestijnen als Dries van Agt, Anja Meulenbelt en Gretta Duisenberg.

Er worden geen evenementen gepland, er zijn geen oproepen voor hulp, er zijn geen plannen om te lobbyen bij leden van het Britse parlement om in actie te komen.

Er heerst enkel stilte.

En ik wil weten hoe dit mogelijk is. Hoe kan het gebeuren dat wanneer Israël zichzelf verdedigt dat duizenden de straten innemen, de activisten met hun megafoons gaan marcheren, de hele machinerie van campagnes meteen op gang komt met brieven schrijven en eisen aan politici om in actie te komen.
Maar als er een èchte slachting van Palestijnen gebeurt er stilte heerst binnen elke organisatie die beweert campagne te voeren namens de Palestijnen.

Dit is inderdaad een bizarre gang van zaken. Maar misschien dat zij enkel het voorbeeld volgen van Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit. Zijn profetische woorden omtrent het lot van de Palestijnen in Syrië uit 2013 bewijzen vandaag dat ze waar zijn:

“Het is beter dat zij sterven in Syrië dan dat zij hun recht op terugkeer opgeven.”

Misschien dat het stilzwijgen met betrekking tot de Palestijnen in Syrië en elders in het Midden-Oosten voortspruit uit een geloof dat het alleen de moeite waard is om te demonstreren enkel en alleen wanneer een Palestijn is gedood door een Israëliër.

Zelfs als dat betekent kwistig rondstrooien met woorden zoals ‘bloedbad’ wanneer er in werkelijkheid geen is en het negeren van een echt terwijl het plaatsvindt.

Ons wordt voortdurend verteld dat het Israëlisch-Palestijnse conflict is dat jonge moslims in het Westen radicaliseert.

Dus wat gebeurt er wanneer die westerse geradicaliseerde moslims beginnen met het onthoofden van Palestijnen terwijl zij het uniform van de Islamitische Staat dragen?

Blijkbaar helemaal niets.