Following is the full transcript of Prime Minister Benjamin Netanyahu’s speech to a joint session of Congress on nuclear deal with Iran, Tuesday, March 3, 2015.
Nederlandse vertaling onderaan / Dutch translation below.
NETANYAHU: Thank you.
(APPLAUSE)
Thank you…
(APPLAUSE)
… Speaker of the House John Boehner, President Pro Tem Senator Orrin Hatch, Senator Minority — Majority Leader Mitch McConnell, House Minority Leader Nancy Pelosi, and House Majority Leader Kevin McCarthy.
I also want to acknowledge Senator, Democratic Leader Harry Reid. Harry, it’s good to see you back on your feet.
(APPLAUSE)
I guess it’s true what they say, you can’t keep a good man down.
(LAUGHTER)
My friends, I’m deeply humbled by the opportunity to speak for a third time before the most important legislative body in the world, the U.S. Congress.
(APPLAUSE)
I want to thank you all for being here today. I know that my speech has been the subject of much controversy. I deeply regret that some perceive my being here as political. That was never my intention.
I want to thank you, Democrats and Republicans, for your common support for Israel, year after year, decade after decade.
(APPLAUSE)
I know that no matter on which side of the aisle you sit, you stand with Israel.
(APPLAUSE)
The remarkable alliance between Israel and the United States has always been above politics. It must always remain above politics.
(APPLAUSE)
Because America and Israel, we share a common destiny, the destiny of promised lands that cherish freedom and offer hope. Israel is grateful for the support of American — of America’s people and of America’s presidents, from Harry Truman to Barack Obama.
(APPLAUSE)
We appreciate all that President Obama has done for Israel.
Now, some of that is widely known.
(APPLAUSE)
Some of that is widely known, like strengthening security cooperation and intelligence sharing, opposing anti-Israel resolutions at the U.N.
Some of what the president has done for Israel is less well- known.
I called him in 2010 when we had the Carmel forest fire, and he immediately agreed to respond to my request for urgent aid.
In 2011, we had our embassy in Cairo under siege, and again, he provided vital assistance at the crucial moment.
Or his support for more missile interceptors during our operation last summer when we took on Hamas terrorists.
(APPLAUSE)
In each of those moments, I called the president, and he was there.
And some of what the president has done for Israel might never be known, because it touches on some of the most sensitive and strategic issues that arise between an American president and an Israeli prime minister.
But I know it, and I will always be grateful to President Obama for that support.
(APPLAUSE)
And Israel is grateful to you, the American Congress, for your support, for supporting us in so many ways, especially in generous military assistance and missile defense, including Iron Dome.
(APPLAUSE)
Last summer, millions of Israelis were protected from thousands of Hamas rockets because this capital dome helped build our Iron Dome.
(APPLAUSE)
Thank you, America. Thank you for everything you’ve done for Israel.
My friends, I’ve come here today because, as prime minister of Israel, I feel a profound obligation to speak to you about an issue that could well threaten the survival of my country and the future of my people: Iran’s quest for nuclear weapons.
We’re an ancient people. In our nearly 4,000 years of history, many have tried repeatedly to destroy the Jewish people. Tomorrow night, on the Jewish holiday of Purim, we’ll read the Book of Esther. We’ll read of a powerful Persian viceroy named Haman, who plotted to destroy the Jewish people some 2,500 years ago. But a courageous Jewish woman, Queen Esther, exposed the plot and gave for the Jewish people the right to defend themselves against their enemies.
The plot was foiled. Our people were saved.
(APPLAUSE)
Today the Jewish people face another attempt by yet another Persian potentate to destroy us. Iran’s Supreme Leader Ayatollah Khamenei spews the oldest hatred, the oldest hatred of anti-Semitism with the newest technology. He tweets that Israel must be annihilated — he tweets. You know, in Iran, there isn’t exactly free Internet. But he tweets in English that Israel must be destroyed.
For those who believe that Iran threatens the Jewish state, but not the Jewish people, listen to Hassan Nasrallah, the leader of Hezbollah, Iran’s chief terrorist proxy. He said: If all the Jews gather in Israel, it will save us the trouble of chasing them down around the world.
But Iran’s regime is not merely a Jewish problem, any more than the Nazi regime was merely a Jewish problem. The 6 million Jews murdered by the Nazis were but a fraction of the 60 million people killed in World War II. So, too, Iran’s regime poses a grave threat, not only to Israel, but also the peace of the entire world. To understand just how dangerous Iran would be with nuclear weapons, we must fully understand the nature of the regime.
The people of Iran are very talented people. They’re heirs to one of the world’s great civilizations. But in 1979, they were hijacked by religious zealots — religious zealots who imposed on them immediately a dark and brutal dictatorship.
That year, the zealots drafted a constitution, a new one for Iran. It directed the revolutionary guards not only to protect Iran’s borders, but also to fulfill the ideological mission of jihad. The regime’s founder, Ayatollah Khomeini, exhorted his followers to “export the revolution throughout the world.”
I’m standing here in Washington, D.C. and the difference is so stark. America’s founding document promises life, liberty and the pursuit of happiness. Iran’s founding document pledges death, tyranny, and the pursuit of jihad. And as states are collapsing across the Middle East, Iran is charging into the void to do just that.
Iran’s goons in Gaza, its lackeys in Lebanon, its revolutionary guards on the Golan Heights are clutching Israel with three tentacles of terror. Backed by Iran, Assad is slaughtering Syrians. Back by Iran, Shiite militias are rampaging through Iraq. Back by Iran, Houthis are seizing control of Yemen, threatening the strategic straits at the mouth of the Red Sea. Along with the Straits of Hormuz, that would give Iran a second choke-point on the world’s oil supply.
Just last week, near Hormuz, Iran carried out a military exercise blowing up a mock U.S. aircraft carrier. That’s just last week, while they’re having nuclear talks with the United States. But unfortunately, for the last 36 years, Iran’s attacks against the United States have been anything but mock. And the targets have been all too real.
Iran took dozens of Americans hostage in Tehran, murdered hundreds of American soldiers, Marines, in Beirut, and was responsible for killing and maiming thousands of American service men and women in Iraq and Afghanistan.
Beyond the Middle East, Iran attacks America and its allies through its global terror network. It blew up the Jewish community center and the Israeli embassy in Buenos Aires. It helped Al Qaida bomb U.S. embassies in Africa. It even attempted to assassinate the Saudi ambassador, right here in Washington, D.C.
In the Middle East, Iran now dominates four Arab capitals, Baghdad, Damascus, Beirut and Sanaa. And if Iran’s aggression is left unchecked, more will surely follow.
So, at a time when many hope that Iran will join the community of nations, Iran is busy gobbling up the nations.
(APPLAUSE)
We must all stand together to stop Iran’s march of conquest, subjugation and terror.
(APPLAUSE)
Now, two years ago, we were told to give President Rouhani and Foreign Minister Zarif a chance to bring change and moderation to Iran. Some change! Some moderation!
Rouhani’s government hangs gays, persecutes Christians, jails journalists and executes even more prisoners than before.
Last year, the same Zarif who charms Western diplomats laid a wreath at the grave of Imad Mughniyeh. Imad Mughniyeh is the terrorist mastermind who spilled more American blood than any other terrorist besides Osama bin Laden. I’d like to see someone ask him a question about that.
Iran’s regime is as radical as ever, its cries of “Death to America,” that same America that it calls the “Great Satan,” as loud as ever.
Now, this shouldn’t be surprising, because the ideology of Iran’s revolutionary regime is deeply rooted in militant Islam, and that’s why this regime will always be an enemy of America.
Don’t be fooled. The battle between Iran and ISIS doesn’t turn Iran into a friend of America.
Iran and ISIS are competing for the crown of militant Islam. One calls itself the Islamic Republic. The other calls itself the Islamic State. Both want to impose a militant Islamic empire first on the region and then on the entire world. They just disagree among themselves who will be the ruler of that empire.
In this deadly game of thrones, there’s no place for America or for Israel, no peace for Christians, Jews or Muslims who don’t share the Islamist medieval creed, no rights for women, no freedom for anyone.
So when it comes to Iran and ISIS, the enemy of your enemy is your enemy.
(APPLAUSE)
The difference is that ISIS is armed with butcher knives, captured weapons and YouTube, whereas Iran could soon be armed with intercontinental ballistic missiles and nuclear bombs. We must always remember — I’ll say it one more time — the greatest dangers facing our world is the marriage of militant Islam with nuclear weapons. To defeat ISIS and let Iran get nuclear weapons would be to win the battle, but lose the war. We can’t let that happen.
(APPLAUSE)
But that, my friends, is exactly what could happen, if the deal now being negotiated is accepted by Iran. That deal will not prevent Iran from developing nuclear weapons. It would all but guarantee that Iran gets those weapons, lots of them.
Let me explain why. While the final deal has not yet been signed, certain elements of any potential deal are now a matter of public record. You don’t need intelligence agencies and secret information to know this. You can Google it.
Absent a dramatic change, we know for sure that any deal with Iran will include two major concessions to Iran.
The first major concession would leave Iran with a vast nuclear infrastructure, providing it with a short break-out time to the bomb. Break-out time is the time it takes to amass enough weapons-grade uranium or plutonium for a nuclear bomb.
According to the deal, not a single nuclear facility would be demolished. Thousands of centrifuges used to enrich uranium would be left spinning. Thousands more would be temporarily disconnected, but not destroyed.
Because Iran’s nuclear program would be left largely intact, Iran’s break-out time would be very short — about a year by U.S. assessment, even shorter by Israel’s.
And if — if Iran’s work on advanced centrifuges, faster and faster centrifuges, is not stopped, that break-out time could still be shorter, a lot shorter.
True, certain restrictions would be imposed on Iran’s nuclear program and Iran’s adherence to those restrictions would be supervised by international inspectors. But here’s the problem. You see, inspectors document violations; they don’t stop them.
Inspectors knew when North Korea broke to the bomb, but that didn’t stop anything. North Korea turned off the cameras, kicked out the inspectors. Within a few years, it got the bomb.
Now, we’re warned that within five years North Korea could have an arsenal of 100 nuclear bombs.
Like North Korea, Iran, too, has defied international inspectors. It’s done that on at least three separate occasions — 2005, 2006, 2010. Like North Korea, Iran broke the locks, shut off the cameras.
Now, I know this is not gonna come a shock — as a shock to any of you, but Iran not only defies inspectors, it also plays a pretty good game of hide-and-cheat with them.
The U.N.’s nuclear watchdog agency, the IAEA, said again yesterday that Iran still refuses to come clean about its military nuclear program. Iran was also caught — caught twice, not once, twice — operating secret nuclear facilities in Natanz and Qom, facilities that inspectors didn’t even know existed.
Right now, Iran could be hiding nuclear facilities that we don’t know about, the U.S. and Israel. As the former head of inspections for the IAEA said in 2013, he said, “If there’s no undeclared installation today in Iran, it will be the first time in 20 years that it doesn’t have one.” Iran has proven time and again that it cannot be trusted. And that’s why the first major concession is a source of great concern. It leaves Iran with a vast nuclear infrastructure and relies on inspectors to prevent a breakout. That concession creates a real danger that Iran could get to the bomb by violating the deal.
But the second major concession creates an even greater danger that Iran could get to the bomb by keeping the deal. Because virtually all the restrictions on Iran’s nuclear program will automatically expire in about a decade.
Now, a decade may seem like a long time in political life, but it’s the blink of an eye in the life of a nation. It’s a blink of an eye in the life of our children. We all have a responsibility to consider what will happen when Iran’s nuclear capabilities are virtually unrestricted and all the sanctions will have been lifted. Iran would then be free to build a huge nuclear capacity that could product many, many nuclear bombs.
Iran’s Supreme Leader says that openly. He says, Iran plans to have 190,000 centrifuges, not 6,000 or even the 19,000 that Iran has today, but 10 times that amount — 190,000 centrifuges enriching uranium. With this massive capacity, Iran could make the fuel for an entire nuclear arsenal and this in a matter of weeks, once it makes that decision.
My long-time friend, John Kerry, Secretary of State, confirmed last week that Iran could legitimately possess that massive centrifuge capacity when the deal expires.
Now I want you to think about that. The foremost sponsor of global terrorism could be weeks away from having enough enriched uranium for an entire arsenal of nuclear weapons and this with full international legitimacy.
And by the way, if Iran’s Intercontinental Ballistic Missile program is not part of the deal, and so far, Iran refuses to even put it on the negotiating table. Well, Iran could have the means to deliver that nuclear arsenal to the far-reach corners of the earth, including to every part of the United States.
So you see, my friends, this deal has two major concessions: one, leaving Iran with a vast nuclear program and two, lifting the restrictions on that program in about a decade. That’s why this deal is so bad. It doesn’t block Iran’s path to the bomb; it paves Iran’s path to the bomb.
So why would anyone make this deal? Because they hope that Iran will change for the better in the coming years, or they believe that the alternative to this deal is worse?
Well, I disagree. I don’t believe that Iran’s radical regime will change for the better after this deal. This regime has been in power for 36 years, and its voracious appetite for aggression grows with each passing year. This deal would wet appetite — would only wet Iran’s appetite for more.
Would Iran be less aggressive when sanctions are removed and its economy is stronger? If Iran is gobbling up four countries right now while it’s under sanctions, how many more countries will Iran devour when sanctions are lifted? Would Iran fund less terrorism when it has mountains of cash with which to fund more terrorism?
Why should Iran’s radical regime change for the better when it can enjoy the best of both world’s: aggression abroad, prosperity at home?
This is a question that everyone asks in our region. Israel’s neighbors — Iran’s neighbors know that Iran will become even more aggressive and sponsor even more terrorism when its economy is unshackled and it’s been given a clear path to the bomb.
And many of these neighbors say they’ll respond by racing to get nuclear weapons of their own. So this deal won’t change Iran for the better; it will only change the Middle East for the worse. A deal that’s supposed to prevent nuclear proliferation would instead spark a nuclear arms race in the most dangerous part of the planet.
This deal won’t be a farewell to arms. It would be a farewell to arms control. And the Middle East would soon be crisscrossed by nuclear tripwires. A region where small skirmishes can trigger big wars would turn into a nuclear tinderbox.
If anyone thinks — if anyone thinks this deal kicks the can down the road, think again. When we get down that road, we’ll face a much more dangerous Iran, a Middle East littered with nuclear bombs and a countdown to a potential nuclear nightmare.
Ladies and gentlemen, I’ve come here today to tell you we don’t have to bet the security of the world on the hope that Iran will change for the better. We don’t have to gamble with our future and with our children’s future.
We can insist that restrictions on Iran’s nuclear program not be lifted for as long as Iran continues its aggression in the region and in the world.
(APPLAUSE)
Before lifting those restrictions, the world should demand that Iran do three things. First, stop its aggression against its neighbors in the Middle East. Second…
(APPLAUSE)
Second, stop supporting terrorism around the world.
(APPLAUSE)
And third, stop threatening to annihilate my country, Israel, the one and only Jewish state.
(APPLAUSE)
Thank you.
If the world powers are not prepared to insist that Iran change its behavior before a deal is signed, at the very least they should insist that Iran change its behavior before a deal expires.
(APPLAUSE)
If Iran changes its behavior, the restrictions would be lifted. If Iran doesn’t change its behavior, the restrictions should not be lifted.
(APPLAUSE)
If Iran wants to be treated like a normal country, let it act like a normal country.
(APPLAUSE)
My friends, what about the argument that there’s no alternative to this deal, that Iran’s nuclear know-how cannot be erased, that its nuclear program is so advanced that the best we can do is delay the inevitable, which is essentially what the proposed deal seeks to do?
Well, nuclear know-how without nuclear infrastructure doesn’t get you very much. A racecar driver without a car can’t drive. A pilot without a plan can’t fly. Without thousands of centrifuges, tons of enriched uranium or heavy water facilities, Iran can’t make nuclear weapons.
(APPLAUSE)
Iran’s nuclear program can be rolled back well-beyond the current proposal by insisting on a better deal and keeping up the pressure on a very vulnerable regime, especially given the recent collapse in the price of oil.
(APPLAUSE)
Now, if Iran threatens to walk away from the table — and this often happens in a Persian bazaar — call their bluff. They’ll be back, because they need the deal a lot more than you do.
(APPLAUSE)
And by maintaining the pressure on Iran and on those who do business with Iran, you have the power to make them need it even more.
My friends, for over a year, we’ve been told that no deal is better than a bad deal. Well, this is a bad deal. It’s a very bad deal. We’re better off without it.
(APPLAUSE)
Now we’re being told that the only alternative to this bad deal is war. That’s just not true.
The alternative to this bad deal is a much better deal.
(APPLAUSE)
A better deal that doesn’t leave Iran with a vast nuclear infrastructure and such a short break-out time. A better deal that keeps the restrictions on Iran’s nuclear program in place until Iran’s aggression ends.
(APPLAUSE)
A better deal that won’t give Iran an easy path to the bomb. A better deal that Israel and its neighbors may not like, but with which we could live, literally. And no country…
(APPLAUSE)
… no country has a greater stake — no country has a greater stake than Israel in a good deal that peacefully removes this threat.
Ladies and gentlemen, history has placed us at a fateful crossroads. We must now choose between two paths. One path leads to a bad deal that will at best curtail Iran’s nuclear ambitions for a while, but it will inexorably lead to a nuclear-armed Iran whose unbridled aggression will inevitably lead to war.
The second path, however difficult, could lead to a much better deal, that would prevent a nuclear-armed Iran, a nuclearized Middle East and the horrific consequences of both to all of humanity.
You don’t have to read Robert Frost to know. You have to live life to know that the difficult path is usually the one less traveled, but it will make all the difference for the future of my country, the security of the Middle East and the peace of the world, the peace, we all desire.
(APPLAUSE)
My friend, standing up to Iran is not easy. Standing up to dark and murderous regimes never is. With us today is Holocaust survivor and Nobel Prize winner Elie Wiesel.
(APPLAUSE)
Elie, your life and work inspires to give meaning to the words, “never again.”
(APPLAUSE)
And I wish I could promise you, Elie, that the lessons of history have been learned. I can only urge the leaders of the world not to repeat the mistakes of the past.
(APPLAUSE)
Not to sacrifice the future for the present; not to ignore aggression in the hopes of gaining an illusory peace.
But I can guarantee you this, the days when the Jewish people remained passive in the face of genocidal enemies, those days are over.
(APPLAUSE)
We are no longer scattered among the nations, powerless to defend ourselves. We restored our sovereignty in our ancient home. And the soldiers who defend our home have boundless courage. For the first time in 100 generations, we, the Jewish people, can defend ourselves.
(APPLAUSE)
This is why — this is why, as a prime minister of Israel, I can promise you one more thing: Even if Israel has to stand alone, Israel will stand.
(APPLAUSE)
But I know that Israel does not stand alone. I know that America stands with Israel.
(APPLAUSE)
I know that you stand with Israel.
(APPLAUSE)
You stand with Israel, because you know that the story of Israel is not only the story of the Jewish people but of the human spirit that refuses again and again to succumb to history’s horrors.
(APPLAUSE)
Facing me right up there in the gallery, overlooking all of us in this (inaudible) chamber is the image of Moses. Moses led our people from slavery to the gates of the Promised Land.
And before the people of Israel entered the land of Israel, Moses gave us a message that has steeled our resolve for thousands of years. I leave you with his message today, (SPEAKING IN HEBREW), “Be strong and resolute, neither fear nor dread them.”
My friends, may Israel and America always stand together, strong and resolute. May we neither fear nor dread the challenges ahead. May we face the future with confidence, strength and hope.
May God bless the state of Israel and may God bless the United States of America.
(APPLAUSE)
Thank you. Thank you very much. Thank you all.
You’re wonderful.
Thank you, America. Thank you.
Thank you.
Mijn vrienden,
Ik ben zeer nederig vanwege de mogelijkheid om voor een derde keer te spreken voor het belangrijkste wetgevende orgaan ter wereld, het Amerikaanse Congres. Ik wil u allen bedanken voor uw aanwezigheid hier vandaag. Ik weet dat mijn toespraak het onderwerp van veel controverse is geweest. Ik betreur het ten zeerste dat sommigen mijn aanwezigheid hier als politiek beschouwen. Dat was nooit mijn bedoeling.
Ik wil u allen bedanken, Democraten en Republikeinen, voor uw gemeenschappelijke steun voor Israël, jaar na jaar, decennium na decennium. Ik weet dat het niet uitmaakt aan welke kant van het gangpad u zit, u staat naast Israël. De opmerkelijke alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten heeft altijd boven de politiek gestaan. Het moet altijd boven de politiek blijven. Amerika en Israël delen een gemeenschappelijk lot, het lot van het beloofde land dat vrijheid koestert en hoop biedt. Israël is dankbaar voor de steun van Amerika, van de mensen, van de presidenten van Amerika, vanaf Harry Truman tot aan president Barack Obama.
We waarderen alles wat president Obama heeft gedaan voor Israël. Sommige dingen zijn daarvan algemeen bekend. Zoals het versterken van de samenwerking op veiligheidsgebied en het uitwisselen van inlichtingen, het verzet tegen anti-Israël resoluties in de VN.
Een deel van wat de president heeft gedaan voor Israël is minder bekend. Ik belde hem in 2010, toen met de Carmel-bosbrand. Hij ging meteen akkoord en handelde op mijn verzoek voor dringende hulp. In 2011 was onze ambassade in Caïro belegerd, en opnieuw verstrekte hij de noodzakelijke hulp, en dat op het cruciale moment. Ook zijn ondersteuning voor meer raket-onderscheppers tijdens onze actie afgelopen zomer, toen we vochten tegen de Hamas-terroristen. Bij elk van die acties deed ik een beroep op de president, en hij was er.
Een deel van wat de president voor Israel heeft gedaan is misschien nooit bekend geworden, omdat het raakt aan een aantal van de meest gevoelige en strategische kwesties die zich voordoen tussen een Amerikaanse president en een Israëlische premier. Maar ik weet het, en ik zal altijd president Obama dankbaar zijn voor die steun.
Klik en bekijk de video van de toespraak…En Israël is u, het Amerikaanse Congres, dankbaar voor uw steun, voor het ons ondersteunen op zoveel manieren, vooral uw royale militaire bijstand en raketverdediging, waaronder het Iron Dome. Afgelopen zomer werden miljoenen Israëliërs beschermd tegen duizenden Hamas-raketten omdat deze ‘Capital Dome’ hielp om onze Iron Dome te bouwen.
Dank u, Amerika. Bedankt voor alles wat u hebt gedaan voor Israël.
Mijn vrienden,
Ik ben hier vandaag gekomen omdat, als premier van Israël, ik een diepe verplichting voel om met u te spreken over een onderwerp dat het voortbestaan van mijn land en de toekomst van mijn volk ernstig zou kunnen bedreigen: dat is Iran’s zoektocht naar nucleaire wapens.
We zijn een oud volk. In onze bijna 4000 jaar oude geschiedenis hebben velen al vaak geprobeerd om het Joodse volk te vernietigen. Morgenavond, op de Joodse feestdag Purim, zullen we het boek Esther lezen.
We lezen dan over Haman de machtige Perzische onderkoning, die het volk ongeveer 2500 jaar geleden de opdracht gaf om het Joodse volk te vernietigen. Maar de moedige Joodse vrouw, koningin Esther, onthulde het complot aan de koning en hij gaf het Joodse volk het recht om zich te verdedigen tegen zijn vijanden. Het complot werd verijdeld. Ons mensen werden gered.
Vandaag wordt het Joodse volk weer bedreigd door een poging van een andere Perzische potentaat om ons te vernietigen. De Iraanse Opperste Leider ayatollah Khamenei spuwt deze oude haat, de haat van antisemitisme, maar met de nieuwste technologie: hij “tweet” dat Israël moet worden vernietigd – hij “tweet”. U allen weet wel dat er in Iran geen echt vrij internet is. Maar hij tweet – in het Engels – dat Israël moet worden vernietigd.
Voor diegenen die geloven dat Iran een bedreiging voor de Joodse staat is, maar niet voor het Joodse volk – luister naar Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah, de terroristische proxy-leider van Iran. Hij zei: Als alle Joden zich in Israël verzamelen, dan zal het ons de moeite besparen om hen te vervolgen en te doden in de hele wereld.
Maar het regime van Iran is niet alleen een Joods probleem, net zo min als het nazi-regime slechts een Joods probleem was. De 6 miljoen Joden die werden vermoord door de nazi’s waren maar een fractie van de 60 miljoen mensen die omkwamen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zo vormt ook het regime van Iran een ernstige bedreiging, niet alleen voor Israël, maar ook voor de vrede van de hele wereld. Om precies te begrijpen hoe gevaarlijk een Iran met kernwapens zou zijn, moeten we volledig begrijpen wat de aard van dit regime is. Het volk van Iran bestaat uit zeer getalenteerde mensen. Ze zijn erfgenamen van een van ’s werelds grootste beschavingen. Maar in 1979 werden ze gekaapt door religieuze fanatici – religieuze fanatici die hen onmiddellijk een donkere en wrede dictatuur oplegden.
Dat jaar stelden de zeloten een nieuwe grondwet samen. Nieuw voor Iran. Het instrueerde de Revolutionaire Garde niet alleen om de grenzen van Iran te beschermen, maar ook om de ideologische missie van de jihad te vervullen. Het regime van de oprichter, ayatollah Khomeini, spoorde zijn volgelingen aan om de revolutie in de hele wereld te verspreiden.
Ik sta hier in Washington DC, en het verschil is zo sterk. Amerika’s stichtingsdocument belooft leven, vrijheid en het nastreven van geluk. Het Iranese stichtingsdocument belooft dood, tirannie en het nastreven van de jihad. En alle staten staan op instorten in het Midden-Oosten, Iran stapt in die leegte om die dingen te doen.
Iran infiltreert in Gaza, haar lakeien in Libanon, haar revolutionaire bewakers op de Golanhoogten, en daardoor wordt Israël ingeklemd met drie tentakels van terreur. Gesteund door Iran slacht Assad de Syriërs. Gesteund door Iran razen sjiitische milities door Irak. Gesteund door Iran grijpen Houthis de controle over Jemen en dat is een bedreiging voor de strategische zeestraten aan de monding van de Rode Zee. Samen met de Straat van Hormuz zou dat een tweede probleem voor de wereldolievoorraad geven. Net vorige week in de buurt van Hormuz voerde Iran een militaire oefening uit door het opblazen van een nagemaakt Amerikaans vliegdekschip. Dat was net vorige week… terwijl ze de nucleaire gesprekken met de Verenigde Staten hebben! Maar helaas, gedurende de laatste 36 jaar hebben de gesprekken van Iran met de Verenigde Staten alles behalve resultaten opgeleverd. En de doelstellingen zijn al te reëel geweest.
Iran heeft tientallen Amerikanen gegijzeld in Teheran, honderden Amerikaanse soldaten, mariniers, werden in Beiroet vermoord. Het was verantwoordelijk voor het doden en verminken van duizenden Amerikaanse mannen en vrouwen in Irak en Afghanistan.
Buiten het Midden-Oosten valt Iran Amerika en zijn bondgenoten aan via haar wereldwijde terreurnetwerk. Het blies het Joodse gemeenschapscentrum en de Israëlische ambassade in Buenos Aires op. Het hielp al-Qaeda de Amerikaanse ambassades in Afrika op te blazen. Het probeerde zelfs om de Saoedische ambassadeur te vermoorden, hier in Washington, DC
In het Midden-Oosten domineert het nu vier Arabische hoofdsteden: Bagdad, Damascus, Beiroet en Sanaa. En als de agressie van Iran niet aangepakt wordt , zullen meerdere steden en gebieden zeker volgen.
Dus in een tijd waarin velen hopen dat Iran zal toetreden tot de gemeenschap van naties, is Iran bezig de volken te bedreigen. We moeten allen naast elkaar staan om Iran’s mars van verovering en onderwerping en terreur te laten stoppen.
Nu twee jaar geleden kregen we te horen dat president Rouhani en minister van Buitenlandse Zaken, Zarif, veranderingen en gematigdheid aan Iran zou instrueren. Enige verandering! Enige matiging! De Rouhani-regering hangt homo’s op, vervolgt de christenen, neemt journalisten gevangen en heeft nog meer gevangenen dan daarvoor.
Vorig jaar legde dezelfde Zarif die de westerse diplomaten wil charmeren een krans bij het graf van Imad Mughniyeh. Imad Mughniyeh was het terroristische meesterbrein die naast Osama bin Laden, meer Amerikaans bloed vergoten heeft dan enige andere terrorist. Ik zou graag zien dat iemand hem een vraag hierover zou stellen..
Het regime van Iran is zo radicaal als het altijd was. Het schreeuwt “Dood aan Amerika”, datzelfde Amerika dat zij de “Grote Satan” noemt, net zo luid als voorheen. Nu is dit niet zo verwonderlijk, omdat de ideologie van het revolutionaire regime van Iran diep geworteld is in de militante islam, en dat is waarom dit regime altijd een vijand van Amerika zal zijn.
Laat u niet misleiden. De strijd tussen Iran en ISIS is niet omdat Iran een vriend van Amerika is. Iran en ISIS strijden om de kroon van de militante islam. Men noemt zichzelf de Islamitische Republiek. De ander noemt zichzelf de Islamitische Staat. Beide willen een militant islamitisch rijk. Allereerst in de regio en vervolgens op te leggen aan de hele wereld. Zij zijn het slechts niet eens onder elkaar wie dan de heerser van dat rijk zal zijn.
In dit dodelijke spel van tronen is geen plaats voor Amerika of Israël, geen vrede voor christenen, Joden of moslims die niet het islamistische middeleeuwse geloof delen, geen rechten voor vrouwen, geen vrijheid voor iedereen. Dus als het gaat om Iran en ISIS: de vijand van je vijand is je vijand.
Het verschil is dat ISIS gewapend met slagersmessen, met veroverde wapens en YouTube, terwijl Iran binnenkort bewapend kan zijn met intercontinentale ballistische raketten en nucleaire bommen. We moeten ons altijd herinneren – ik zeg het nog een keer – het grootste gevaar voor onze wereld is het huwelijk van de militante islam met kernwapens. Om ISIS te verslaan en Iran kernwapens te laten krijgen, zou wel het winnen van de strijd zijn, maar de oorlog verliezen. We kunnen dat niet laten gebeuren.
En dat, mijn vrienden, is precies wat er kan gebeuren als de deal nu wordt onderhandeld en door Iran wordt aanvaard. De deal zal niet voorkomen dat Iran kernwapens ontwikkelt. Het zou alleen maar garanderen dat Iran de tijd krijgt die wapens te ontwikkelen. Veel wapens.
Laat me uitleggen waarom. Terwijl de definitieve overeenkomst nog niet is ondertekend, zijn bepaalde onderwerpen van de eventuele deal nu reeds een kwestie van openbare bekendheid. Je hebt geen inlichtingendiensten en geheime informatie nodig om dit te weten. U kunt het ‘googlen’. Tenzij een dramatische verandering komt, weten we zeker dat elke deal met Iran twee belangrijke concessies zal bevatten.
De eerste grote concessie zou Iran voorzien van een enorme nucleaire infrastructuur, en ook voorzien van een korte breakout-tijd om de bom te ontwikkelen. Breakout-tijd is de tijd om genoeg wapenswaardige uranium of plutonium te vergaren voor een nucleaire bom.
Volgens de deal zou geen enkele nucleaire installatie worden gesloopt. Duizenden centrifuges worden gebruikt om uranium te verrijken. Duizenden meer zouden tijdelijk worden losgekoppeld, maar niet vernietigd.
Omdat het nucleaire programma van Iran grotendeels intact zou worden gelaten, zou de breakout-tijd van Iran maar zeer kort zijn – ongeveer een jaar volgens Amerikaanse evaluatie, maar korter volgens Israël.
En als het werken van Iran aan geavanceerde centrifuges, snelle en snellere centrifuges, niet gestopt wordt, dan is de breakout-tijd nog een stuk korter.
Het is waar, bepaalde beperkingen op het nucleaire programma van Iran zouden worden opgelegd, en de naleving door Iran van deze beperkingen zou worden begeleid door internationale inspecteurs. Maar hier is het probleem: de inspecteurs documenteren de schendingen, maar zij kunnen die niet stoppen.
Inspecteurs wisten het toen Noord-Korea de bom onwikkelde, maar konden het niet voorkomen. Noord-Korea zette de camera’s uit en zette de inspecteurs uit. Binnen een paar jaar kreeg het de bom.
We zijn gewaarschuwd dat binnen vijf jaar Noord-Korea een arsenaal van 100 kernbommen kan hebben.
Evenals Noord-Korea heeft Iran ook internationale inspecteurs getrotseerd. Dat is bij tenminste drie verschillende gelegenheden gebeurd: 2005, 2006, 2010. Net als Noord-Korea brak Iran de verzegeling en schakelde de camera’s uit. Ik weet dat dit voor niemand van u als een schok zal komen, maar Iran tart niet alleen de inspecteurs, het speelt ook een goed spel van verstoppertje en bedriegt hen.
De waakhond van de nucleaire VN, het IAEA, zei gisteren opnieuw dat Iran nog steeds weigert eerlijk over zijn militaire nucleaire programma te praten. Iran werd twee keer, niet één keer, twee keer! – betrapt op operationele geheime nucleaire installaties in Natanz en Qom, faciliteiten waarvan de inspecteurs niet eens wisten dat ze bestonden.
Op dit moment zou Iran nucleaire faciliteiten kunnen verbergen die wij, de VS en Israël, niet kennen. Het voormalige hoofd van de inspecties voor de IAEA zei in 2013: ‘Als er geen verborgen installatie in Iran komt vandaag, zal het de eerste keer in 20 jaar zijn die het niet krijgt.’ Iran heeft de tijd en heeft opnieuw bewezen dat het niet kan worden vertrouwd. En dat is de reden waarom de eerste grote concessie een bron van grote zorg is. Het laat Iran met een enorme nucleaire infrastructuur en het vertrouwt op de inspecteurs om een breakout te voorkomen. Die concessie creëert een reëel gevaar dat Iran de bom kan krijgen door het overtreden van de deal.
Maar de tweede grote concessie zorgt voor een nog groter gevaar, dat Iran de bom kan krijgen door het houden van de deal. Omdat vrijwel alle beperkingen op het nucleaire programma van Iran automatisch vervallen na ongeveer een decennium. Nu kan een decennium een lange tijd lijken in het politieke leven, maar het is als een knipperen met de ogen in het leven van een natie. Het is een knipperen van een oog in het leven van onze kinderen. We hebben allemaal een verantwoordelijkheid om te overwegen wat er zal gebeuren als de nucleaire capaciteiten van Iran vrijwel onbeperkt zijn en alle sancties zullen zijn opgeheven. Iran zou dan vrij zijn om een enorme nucleaire capaciteit op te bouwen, die vele, vele atoombommen kan produceren.
De opperste Leider van Iran zegt dat openlijk. Hij zegt dat Iran van plan is om 190.000 centrifuges, niet 6000, of zelfs de 19.000 die Iran vandaag heeft, maar het zal 10 keer dat aantal hebben – 190.000 centrifuges – om uranium te verrijken. Met deze enorme capaciteit zou Iran de brandstof voor een heel nucleair arsenaal kunnen maken en dat in een kwestie van weken, als het die beslissing eenmaal neemt.
Mijn oude vriend, John Kerry, staatssecretaris, bevestigde vorige week dat Iran rechtmatig die enorme centrifuge-capaciteit kan bezitten wanneer de deal afloopt.
Ik wil dat u daarover nadenkt. De belangrijkste sponsor van het wereldwijde terrorisme kan weken af zijn van het hebben van genoeg verrijkt uranium voor een heel arsenaal aan kernwapens en dit met volledige internationale legitimiteit.
En tussen haakjes, de intercontinentale ballistische raketten van Iran zijn geen onderdeel van de deal. En tot nu toe weigert Iran dit zelfs op de onderhandelingstafel te plaatsen. Iran kan dan de middelen hebben om met dat nucleaire arsenaal aan de verste hoeken van de aarde te bereiken, met inbegrip van elk deel van de Verenigde Staten. Zo ziet u, mijn vrienden, deze deal heeft twee belangrijke autorisaties: één: Iran heeft een enorm nucleaire programma en twee: de beperkingen op dat programma zijn opgeheven over ongeveer een decennium. Daarom is deze deal is zo slecht. Het blokkeert niet het pad van Iran naar de bom. Het effent het pad voor Iran naar de bom.
Dus waarom zou iemand deze deal maken? Omdat ze hopen dat Iran ten goede zal veranderen voor betere deals in de komende jaren, of geloven ze dat het alternatief voor deze deal is erger?
Nou, ik ben het oneens. Ik geloof niet dat het radicale regime van Iran zal veranderen richting een betere deal na deze deal. Dit regime is 36 jaar aan de macht en zijn vraatzuchtige eetlust naar agressie groeit met elk voorbijgaande jaar. Deze deal zou Iran alleen maar prikkelen tot meer honger.
Zou Iran minder agressief zijn als er sancties worden verwijderd en als zijn economie sterker is? Als Iran nu al vier landen opslokt op dit moment, terwijl het lijdt onder sancties, hoeveel meer landen zal Iran verslinden wanneer de sancties worden opgeheven? Zou Iran minder terrorisme financieren wanneer het bergen geld heeft – waarmee het meer terrorisme kan financieren?
Waarom zou Iran radicale verandering van het regime doorvoeren als het kan genieten van het beste van twee werelden: agressie in het buitenland, en welvaart thuis?
Dit is een vraag die iedereen zich afvraagt in onze regio. Israëls buren – buurlanden van Iran – weten dat Iran nog agressiever zal worden en een sponsor van nog meer terrorisme, wanneer Iran’s economie wordt losgemaakt en het nu al een duidelijk pad naar de bom is gegeven. En veel van deze buren zeggen dat ze zullen reageren door ook te racen om zelf kernwapens te krijgen. Dus deze deal zal Iran niet ten goede veranderen; het zal alleen het Midden-Oosten ten slechte veranderen. Een deal die veronderstelt de verspreiding van kernwapens te voorkomen, zou in plaats daarvan een nucleaire wapenwedloop veroorzaken in het gevaarlijkste deel van de planeet.
Deze deal zal niet een afscheid zijn van wapens. Het zou een afscheid zijn van de wapenbeheersing. En het Midden-Oosten zou binnenkort worden doorkruist door nucleaire struikeldraden. Een regio waar kleine schermutselingen kunnen leiden tot grote oorlogen en veranderen in een nucleaire aansteker.
Als iemand denkt dat deze deal de rommel uit de weg ruimt, denk dan opnieuw. Als we die weg gaan volgen, zullen we een veel gevaarlijker Iran te zien krijgen, een Midden-Oosten bezaaid met atoombommen en een aftellen naar een potentiële nucleaire nachtmerrie.
Dames en heren,
Ik ben hier vandaag gekomen om u te vertellen dat we niet hoeven te wedden op de veiligheid van de wereld door te hopen dat Iran ten goede zal veranderen. We horen niet te gokken met onze toekomst en met de toekomst van onze kinderen.
We kunnen erop staan dat de beperkingen op het nucleaire programma van Iran niet worden opgeheven zolang Iran doorgaat met haar agressie in de regio en in de wereld. Voordat het die beperkingen opheft, zou de wereld moeten eisen dat Iran drie dingen doet. Ten eerste: haar agressie stoppen tegen haar buren in het Midden-Oosten. Tweede: stop met het ondersteunen van terrorisme over de hele wereld. En ten derde: stop met het dreigen om mijn land, Israël, de enige Joodse staat, te vernietigen.
Als de wereldmachten niet bereid zijn om erop aan te dringen dat Iran haar gedrag wijzigt voordat er een deal is gesloten, zouden ze op zijn minst erop aan moeten dringen dat Iran haar gedrag verandert voordat een deal afloopt. Als Iran haar gedrag verandert, dan zouden de beperkingen kunnen worden opgeheven. Als Iran haar gedrag niet verandert, dan moeten de beperkingen niet worden opgeheven. Als Iran behandeld wil worden als een normaal land, laat het handelen als een normaal land.
Mijn vrienden,
Hoe zit het met het argument dat er geen alternatief is voor deze deal, dat de nucleaire knowhow van Iran niet kan worden gewist, evenals zijn nucleaire programma, dat dan het beste wat we kunnen doen is: het vertragen van het onvermijdelijke? Dat is in wezen wat de voorgestelde deal probeert te doen.
Met nucleaire knowhow zonder nucleaire infrastructuur kun je niet veel. Een autocoureur zonder auto kan niet rijden. Een piloot zonder vliegtuig kan niet vliegen. Zonder duizenden centrifuges, verrijkt uranium, of zwaarwaterfaciliteiten, kan Iran geen kernwapens maken.
De nucleaire programma’s van Iran kunnen verder worden teruggedraaid dan het huidige voorstel, door aan te dringen op een betere deal en het houden van de druk op een zeer kwetsbaar regime, vooral gezien de recente instorting van de olieprijs.
Als Iran dreigt weg te lopen van de tafel – en dit gebeurt vaak in een Perzische bazaar – noem het bluf. Ze komen terug, omdat zij een deal nodig hebben, veel meer dan u.
Door het handhaven van de druk op Iran, en op diegenen die zaken doen met Iran, hebt u de macht om hen tot een goede deal te dwingen. Mijn vrienden, meer dan een jaar hebben we te horen gekregen dat geen deal beter is dan een slechte deal. Nou, dit is een slechte deal. Het is een zeer slechte deal. We zijn beter af zonder.
Nu wordt ons verteld dat het enige alternatief voor deze slechte deal is: oorlog. Dat is gewoon niet waar. Het alternatief voor deze slechte deal is: een veel betere deal: een betere deal die niet Iran in het bezit laat van een enorme nucleaire infrastructuur en zo’n korte breakout-tijd; een betere deal, die de beperkingen van het nucleaire programma van Iran op zijn plaats houdt, totdat de agressie van Iran eindigt; een betere deal die Iran niet een gemakkelijke weg zal geven naar de bom; een betere deal die Israël en zijn buren misschien niet leuk vinden, maar waarmee we kunnen leven, letterlijk. En geen enkel land heeft een grotere wens dan Israël naar een goede deal die deze dreiging vreedzaam verwijdert.
Dames en heren,
De geschiedenis heeft ons op een noodlottig kruispunt geplaatst. We moeten nu kiezen tussen twee wegen. Een pad leidt tot een slechte deal, die in het beste geval de nucleaire ambities van Iran voor een tijdje zal beperken, maar het zal onvermijdelijk leiden tot een nucleair bewapend Iran, wiens tomeloze agressie onvermijdelijk zal leiden tot oorlog. Het tweede pad, hoe moeilijk ook, zou kunnen leiden tot een veel betere deal, die een nucleair bewapend Iran zou voorkomen, evenals een genucleariseerd Midden-Oosten en de verschrikkelijke gevolgen voor de gehele mensheid.
Je hoeft Robert Frost niet te lezen om het te weten. Je hebt het leven te leven om te weten dat het moeilijke pad meestal minder gereisd wordt, maar het zal voor de toekomst van mijn land een wereld van verschil maken: de veiligheid van het Midden-Oosten en de vrede in de wereld, de vrede die we allemaal verlangen.
Mijn vrienden, opstaan tegen Iran is niet gemakkelijk. Opstaan tegen donkere en moorddadige regimes is dat nooit. Vandaag is bij ons de overlevende van de Holocaust en Nobelprijswinnaar Elie Wiesel. Elie, je leven en werk inspireert om betekenis te geven aan de woorden ‘Never Again’ (Nooit weer). En ik wou dat ik je kon beloven, Elie, dat de lessen van de geschiedenis geleerd zijn. Ik kan alleen maar bij de leiders van de wereld aandringen om de fouten uit het verleden niet te herhalen. En niet de toekomst op te offeren voor de huidige tijd. En niet de agressie te negeren in de hoop een illusoire vrede te winnen.
Maar ik kan u dit garanderen, de dagen dat het Joodse volk passief bleef bij het zien van de genocidale vijanden – die dagen zijn voorbij. We zijn niet meer verspreid onder de volken, of machteloos om onszelf te verdedigen. We hebben onze soevereiniteit hersteld in ons oude huis. En de soldaten die ons huis verdedigen hebben grenzeloze moed. Voor het eerst in 100 generaties, wij, het Joodse volk, kunnen ons zelf verdedigen.
Dit is de reden waarom ik als premier van Israël u één ding kan beloven: zelfs als Israël alleen staat – Israël zal staan! Maar ik weet dat Israël niet op zichzelf staat. Ik weet dat Amerika met Israël staat. Ik weet dat u zich met Israël verbonden voelt. U staat met Israël, omdat u weet dat het verhaal van Israël niet alleen het verhaal van het Joodse volk is, maar van de menselijke geest die opnieuw en opnieuw weigert te zwichten voor verschrikkingen uit de geschiedenis.
Tegenover mij, daar in de galerie, met uitzicht op ons allen in deze zaal, is het beeld van Mozes. Mozes leidde ons volk uit de slavernij naar de poorten van het Beloofde Land. En voordat het volk van Israël het Land van Israël binnenging, gaf Mozes ons een boodschap die onze vastberadenheid heeft gestaald voor duizenden jaren. Ik verlaat u vandaag met zijn boodschap: ‘Wees sterk en vastberaden, vrees niet en wees niet angstig.’
Mijn vrienden, moge Israël en Amerika altijd naast elkaar staan, sterk en vastberaden. Mogen wij zonder vrees of schrik de uitdagingen voor ons zien. Mogen wij de toekomst met vertrouwen, kracht en hoop tegemoet gaan.
Moge God de staat Israël zegenen en moge God de Verenigde Staten van Amerika zegenen.
Dank U allen. U bent geweldig. Dank U, Amerika.
(Vertaling door Harry Nihom)
