Door Or-el Vaknin. Vertaling Brabosh, 24 maart 2015.

Netanjahoe is altijd een beetje cryptisch geweest als het gaat om een Palestijnse staat.
Echter, ondanks sommige oneerlijke twijfels over zijn bedoelingen, heeft hij altijd het voordeel van de twijfel gekregen dat geloven in een Palestijnse staat een doel zou zijn.

Thans wordt hij ervan beschuldigd dat hij zou terugkrabbelen van zijn goedkeuring van de tweestatenoplossing, en vervolgens terugkrabbelen op dat terugkrabbelen. Helaas is de boodschap van Netanjahoe – wat blijkbaar niemand kan zien en precies wat veel van de verliezende partijen bij de verkiezingen eveneens niet kunnen zien – consequent, pragmatisch en in zijn kern volkomen realistisch.

Neem eerst de volledige tekst van de toespraak aan de Bar-Ilan Universiteit in juni 2009 in overweging, waarin hij impliciet de oprichting van een Palestijnse soevereine staat onderschreef:

“In mijn visie op vrede zijn er twee vrije volkeren die naast elkaar leven in dit kleine land, met relaties zoals het goede buren betaamt in wederzijds respect, elk met hun vlag, volkslied en regering, die geen van beiden een bedreiging vormen voor de veiligheid en het bestaan van de naaste buur.

Er is reden om hier even bij stil te staan. Hij heeft in zijn toespraak talrijke zeer realistische waarschuwingen opgenomen. Zoals hij bijvoorbeeld opmerkte dat “…. het argument dat terugtrekking [uit de ‘bezette’ gebieden] de vrede dichterbij zou brengen, de toets van de werkelijkheid niet doorstaat.“

[Israël moet] het Palestijnse leiderschap laten opstaan en simpelweg laten zeggen ‘wij hebben schoon genoeg van dit conflict. Wij erkennen het recht van het Joodse volk op een eigen staat in dit Land. Wij zullen zij aan zij leven in ware vrede.’”

Hij merkte op dat de staat moet worden gedemilitariseerd, opdat het niet zou veranderen in een ander “Hamastan”.

Kortom, hij zei dat de voorwaarden voor vrede diegenen waren die vrede haalbaar zouden maken: niet een flinterdun stuk papier dat een vredesakkoord zou vormen. Terugtrekking zou het probleem niet oplossen, het leiderschap en haar vermogen om de bevolking te vertegenwoordigen, zou dat daarentegen wél kunnen.

Een paar dagen voor de verkiezingen, dropte Netanjahoe zogezegd een andere vermeende ‘bom’, door naar verluidt zijn positie aan Bar-Ilan terug te draaien. Hoe deed hij dat dan, zou je vragen? Hij legde een eenvoudige verklaring af terwijl hij sprak met NRG en zei het volgende:

“Ik denk dat iedereen die vandaag beweegt richting de stichting van een Palestijnse staat en gebieden wil evacueren, de radicale Islam een gebied geeft van waaruit zij de staat Israël kunnen aanvallen. Dit is de ware realiteit die in de afgelopen jaren is ontstaan. Degenen die dat negeren begraven hun hoofd in het zand. De Linkerzijde doet dit, begraaft haar kop in het zand, keer op keer.”

In welk opzicht is dit verschillend van wat hij aanvankelijk zei? Op geen enkel moment heeft Netanjahoe zijn beleid veranderd. Hij zei duidelijk dat de veranderingen van de afgelopen jaren hebben geleid tot omstandigheden die ongunstig zijn voor een onmiddellijke oprichting van een Palestijnse staat en dat deze omstandigheden eerst moeten worden gewijzigd.

Wat veranderde was niet het beleid, het waren de omstandigheden, waarin hij duidelijk maakte dat wat hij beschouwde als een voorwaardelijke goedkeuring voor een tweestatenoplossing.

Zelfs eraan toevoegende dat “geen Palestijnse staat zou worden opgericht in mijn tijd”, negeert de context die duidelijk aantoont dat hij spreekt over *vandaag*, hét sleutelwoord in de geciteerde verklaring hierboven.

Thans wordt Netanjahoe beschuldigd van het terugkrabbelen op zijn terugkrabbelen. In een interview met de Amerikaanse zender NBC, dat nog niet werd uitgezonden tijdens het schrijven dit artikel, zou Netanjahoe naar verluidt “de tweestatenoplossing weer verworpen hebben”, zeggende:

“Ik heb mijn beleid niet veranderd. Ik heb nooit mijn toespraak zes jaar geleden aan de Bar-Ilan Universiteit ingetrokken toen ik opriep om een gedemilitariseerde Palestijnse staat die de Joodse staat erkent.

Wat veranderd is is de realiteit.

[President Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit] weigert de Joodse staat te erkennen.

Elk grondgebied dat vandaag is vrijgekomen in het Midden-Oosten werd ingenomen door islamistische gewapende strijdkrachten.

Wij willen dat dat verandert zodat we de visie van een werkelijke, duurzame vrede kunnen realiseren. Ik wil geen éénstaatoplossing.

Ik wil een duurzame, vredevolle tweestatenoplossing, maar daarvoor dienen allereerst de omstandigheden te veranderen.”

Hij maakte het heel erg duidelijk dat dit de hele tijd zijn beleid is geweest. Vanwaar dan de verwarring?

Voornamelijk omdat mensen ofwel opzettelijk de waarheid negeren of ze niet begrijpen [niet willen of niet kunnen?]. Het klinkt ook veel sappiger te doen alsof Netanjahoe een pirouette maakt op zijn positie, dan gewoon te zeggen dat hij consequent is geweest.

Dus waarom heeft hij het gekaderd zoals hij dat deed, op een manier die mensen zo makkelijk verkeerd kunnen begrijpen? Omdat hij zich op elk punt gedragen heeft als een politicus.
Degenen die de kwestie niet van nabij volgen, werden bedrogen en waren gek genoeg om te denken dat hij onbuigzaam was zodat hij kon herkozen worden. Eenmaal gekozen kon hij comfortabel terugkeren naar wat hij altijd heeft gezegd: geen Palestijnse staat zonder een diepgaande verandering in het Palestijnse beleid en de bereidheid om te goeder trouw te onderhandelen.

De posities zijn consistent. De formulering kan met opzet van de aanvankelijke zijn afgeweken, maar de boodschap was dat niet.

We moeten moeten geen onwetendheid blijven veinzen over wat hij bedoelde.

We moeten ons in plaats daarvan beginnen afvragen waarom die positie zo onomwonden aan de kaak wordt gesteld.