Door rabbijn Shmuley Boteach, volgens The Washington Post de bekendste rabbijn van Amerika. Vertaling: Brabosh. Bewerking: Brabosh en Likoed Nederland,1 februari 2015.
De president van de Palestijnse Autoriteit, de bijna 80-jarige Mahmoud Abbas, vierde afgelopen 9 januari de tiende verjaardag zijn van zijn overwinning in de Palestijnse presidentsverkiezingen.
Zijn ambtsperiode is dus reeds zes jaar geleden verstreken, maar is dat toch weer niet, omdat hij alle nieuwe verkiezingen heeft afgeblazen.
Wat betekent dat 9 januari niet alleen de geboorte markeert van Abbas’ presidentsschap, maar ook de dood van Palestijnse democratie. In de loop van de afgelopen tien jaar heeft Abbas het democratische proces dat ooit bestond in de Palestijnse Autoriteit volledig ontmanteld in een mate zoals nooit voorheen werd gezien.
De waarheid is dat zijn weigering om af te treden en op te roepen tot nieuwe verkiezingen, slechts een van vele symptomen is van het dictatoriale regime dat zich heeft ontwikkeld onder Abbas.
In overeenstemming met andere dictators, heeft Abbas iedere schijn van vrijheid van meningsuiting in de PA gesloopt.
Alle journalisten die trachten hem ter verantwoording te roepen voor zijn despotische kuren, vliegen bliksemsnel achter de tralies op beschuldiging van “het uitsteken van hun tong.”
Net zoals iedere dictator is hij corrupt.
Zijn voorganger, Jasser Arafat, werd beschuldigd van verduistering van miljarden dollars van geld bedoeld voor het Palestijnse volk, met Amerikaanse ambtenaren die het persoonlijk vermogen van deze man schatten tussen de één en drie miljard dollar. Arafat werd in 2004 door Forbes gerangschikt op de 9de plaats op de lijst van rijkste mensen van de wereld.
In overeenstemming tot zijn grote voorbeeld en rolmodel naar wie hij zijn eigen zoon heeft genoemd, wordt deze schandelijke traditie door Mahmoud Abbas verder gezet.
Tijdens een hoorzitting voor de Subcommissie omtrent Midden-Oosten in het Congres, getiteld “Chronische kleptocratie: corruptie binnen het Palestijnse politieke etablissement”, beweerde Commissievoorzitter de Republikein Steve Chabot uit Ohio, dat Abbas zijn positie heeft gebruikt:
“om zijn eigen zakken te vullen evenals die van zijn cohorte trouwe trawanten, met inbegrip van zijn zonen, Yasser en Tareq … die naar verluidt honderdduizenden dollars incasseerden aan US-AID contracten.”
In feite, volgens Muhammad Rashid, Arafat’s economische en financiële adviseur en hoofd van de Palestijnse Investeringsfonds, heeft Abbas een nettowaarde van meer dan 100 miljoen dollar. Dat is staat dan nog los van de rijkdom van zijn zonen, die persoonlijk fortuinen hebben vergaard door zaken zoals monopolies op de invoer van sigaretten en de zelftoegekende aanbestedingen van projecten voor openbare werken.
Een andere ambtenaar van de Palestijnse Autoriteit, de voormalige minister voor Veiligheid Mohammed Dahlan, heeft beweerd dat ca. 1,3 miljard dollars is verdwenen uit het Palestijnse Investeringsfonds sinds het in 2005 onder de controle van Abbas werd geplaatst.
Dit probleem doet er wel degelijk toe, vooral wanneer dat gebeurt op de hoogste niveaus van de overheid. De grootste ontvanger van internationale hulp in de wereld [!] met name de Palestijnse Autoriteit heeft tussen 2007 en 2014 ca. 8.462.161.328 dollars ontvangen. Met meer dan 3.000 dollars per hoofd van de bevolking en ongeveer 428 dollars per hoofd van de bevolking per jaar, is dat bijna vier keer meer de steun die werd gegeven aan de Europeanen via het Marshall-Plan waarbij volledig Europa terug werd opgebouwd nadat het verwoest werd door de Tweede Wereldoorlog.
Dus, misschien is het wel de diepgewortelde corruptie van de Palestijnse Autoriteit, en niét het Israëlische beveiligingsbeleid, die het beste verklaart waarom de economische situatie van het Palestijnse volk zo penibel is.
Misschien is de meest fundamentele functie van de dictatuur van Abbas, echter zijn gretigheid om geweld goed te keuren.
We zagen dit in zijn duidelijkste gedaante ruim een jaar geleden, toen Abbas de vrijlating van moordenaars eiste als een voorwaarde voor onderhandelingen. Toen Israël hieraan tegemoetkwam, verwelkomde Abbas deze moordenaars als helden en noemde hen zelfs expliciet zo.
En wie kan vergeten dat, iets meer dan een decennium geleden tijdens de door de Palestijnse Autoriteit gesponsorde terreurgolf van de tweede intifada, toenmalig premier Abbas bijna vijf jaar heeft gewacht vooraleer hij het gebruikte geweld veroordeelde. Hij deed dat pas in december 2004, nadat reeds 700 Israëlische burgers werden opgeblazen in aanslagen op bussen, in pizza winkels en in nachtclubs.
De waarheid is dat de wortels van Abbas’ terroristische tendensen helemaal teruggaan tot de vroege jaren 1970. Volgens Abu Daoud, het brein achter het Olympische bloedbad in 1972 van München toen 11 Israëlische atleten werden vermoord, voorzag Abbas de financiering van deze terreuraanslag.
Het is het vermelden waard dat toen Abu Daoud in 2010 stierf, Abbas een brief van medeleven schreef aan de familie van de terrorist, zeggende: “Hij wordt gemist. Hij was een van de leidende figuren van Fatah en leefde voor het verzet en zette zich oprecht en ten koste van zijn eigen gezondheid in voor het heil van zijn volk.“
Terugkijkend, als wij de voorbije tien jaren van Abbas presidentschap overschouwen, zien we hier het handelsmerk van de staat van dienst van een kwaadaardige dictator. Hij heeft de democratie verpletterd, smoorde de vrije meningsuiting van zijn volk, vergaarde immense rijkdom op de ruggen van de mensen en verheerlijkt het geweld.
Indien westerse leiders en intellectuelen echt willen zorgen voor de rechten en het welzijn van de Palestijnen, en als ze echt de weg naar de vrede willen vrijmaken, waarom blijven ze dan doorgaan met hun geld te gooien naar een antidemocratische, repressieve, stelende en terrorist, en een dictator zoals Mahmoud Abbas blijvend financieren tegen beter weten in?
