Door Daniel Greenfield, Shillman Fellow in de journalistiek aan het Freedom Center en een schrijver in New York die zich richt op de radicale islam. Vertaling (ingekort): Wachteres & Henk V., 23 januari 2015.
Abdallah Bulgasem Zehaf-Bibeau, de crackgebruiker die Jihadist werd en die werd verwekt toen een Canadese immigratieambtenaar seksueel contact had gehad met een Libische islamitische Jihadist, wilde alleen maar vrede. Hij vertelde een collega: “Er kan geen vrede in de wereld zijn, totdat er alleen maar moslims bestaan”.
Toen probeerde hij de vrede op islamitische wijze in te luiden door het vuur te openen in de buurt van het Canadese parlement.
Ondertussen ontdekte een verslaggever in Israël, die Arabieren in Jeruzalem interviewde, dat ook zij vrede wilden. Op hun voorwaarden. “Ja, we willen vrede,” zei een van hen, “maar vrede betekent dat er geen Joden zijn”.
Bij de onderhandelingen over vrede met andere culturen is het een goed idee om ervoor te zorgen dat de woorden die u gebruikt dezelfde betekenis hebben.
Ideeën hebben een zware culturele bagage. Vrede in het Westen roept beelden op van de ‘Wapenstilstandsdag, van het kerstbestand van WO1’, waarin Franse, Duitse en Engelse soldaten maaltijden konden delen en met elkaar gingen voetballen. Het draagt in zich de subversieve idee dat beide partijen zich realiseren dat de oorlog het vechten niet waard is.
Zo’n subversief idee heeft geen plaats in de islam. De Jihad bevindt zich in het hart van de islam. Als men aan de heilige oorlog twijfelt, trekt men ook het geloof in twijfel. Als de oorlog religie is, dan is vrede, waarin de oorlog opzij wordt gezet, ketterij.
Het westerse idee van vrede is volledig vreemd aan de islam. In de islam komt er geen vrede, omdat mannen hun verschillen overstijgen, maar er komt vrede door het vernietigen van mensen die anders denken en leven.
Dat is de functie van de religieuze politie van onze geallieerde ‘gematigde moslim’ landen, die op zoek gaan naar de gebruiken van andere religies en andere manieren van leven in landen als Saoedi-Arabië en die hun beoefenaars onderdrukken.
De islamitische vrede komt niet voort uit diversiteit, uit het aanvaarden van het bestaan van andere naties, religies en volkeren, maar uit eenheid door de islam en het elimineren van zoveel mogelijk verschillen.
Als de islam de bron van vrede is, dan is alles wat “niet bij de islam” hoort, de oorzaak van de oorlog. Dood de Joden. Dood de christenen. Dan zal er vrede zijn.
De islamitische idee van vrede werd treffend verwoord door Zehaf-Bibeau en onze anonieme Jihadist in Jeruzalem. Die is niet gebaseerd op erkenning van het mens zijn van de medemens, maar op afwijzing van hun menselijkheid. Zoals Mohammed het kernachtig zegt in brieven aan de leiders van niet-islamitische landen in de regio, “Aslim, Taslem” – bekeert u tot de islam en u zult vrede hebben.
Hetzelfde bericht is door hedendaagse islamitische leiders naar pausen en presidenten verzonden. Het is een boodschap van vrede op de enige voorwaarde die de islam toestaat.
De islam is de religie van de vrede. Want om vrede te hebben, moet de islam superieur zijn.
Binnen het islamitische wereldbeeld wordt het conflict veroorzaakt door het bestaan van afwijkende meningen.
De enige manier om vrede te bereiken, is door dwingend de onderwerping van ieder mens aan de juiste richtlijn van de islam op te leggen. ‘Gematigden’ kunnen overeenkomen om Joden en christenen, indien zij zich onderwerpen aan de moslims, te laten leven als minderwaardige tweederangs burgers, ‘extremisten’ zullen meteen overgaan hen te verkrachten en te onthoofden. En zodra die nare zaak is afgehandeld, zal er vrede zijn.
Of er zal vrede zijn zodra de ‘gematigden’ en de ‘extremisten’ klaar zijn met elkaar te vermoorden, zodra de soennieten en de sjiieten klaar zijn met het onthoofden van elkaar, en zodra elke moslim klaar is met het afslachten van elke andere moslim die op enigerlei wijze een afwijkende mening heeft over de islam. Dat is het soort vrede die we vandaag de dag in Irak en Syrië zien. Of in het vredesproces tussen Israël en de Arabische moslims, die werden omgedoopt tot ‘Palestijnen’ om aan dit proces een lokaal smaakje te geven.
De islam verwerpt het idee dat wederzijdse empathie het conflict moet overstijgen. In plaats daarvan is de islam van mening dat de oorlog de mensheid zou moeten overstijgen.
Of zoals de koran zegt:
“Oorlogvoering wordt u opgedragen, hoewel u die haat. Want het is mogelijk dat u iets haat dat goed voor u is, en het is mogelijk dat u iets lief hebt dat slecht voor u is. Allah weet, wat u niet weet”.
Stel je voor dat Franse soldaten [uit de loopgraven] naar boven waren geklauterd om te gaan zingen en te gaan voetballen en werden neergeschoten door Duitse soldaten die een fundamenteel ander idee over vrede hadden.
Dit was namelijk de manier waarop vorm werd gegeven aan WW2, omdat de zegevierende kant van destijds volgens achterhaalde regels speelde, terwijl nazi-Duitsland, Japan en de USSR waren opgeschoven naar een grondig totalitaire mentaliteit. München was een ramp, omdat Hitler niet de Duitse keizer was. De andere kant was niet langer bereid om welke spelregels dan ook te volgen, zelfs bij diplomatieke onderhandelingen, of om iets wat minder was dan de totale overwinning te accepteren. De geallieerden werden gedwongen om niet onder te doen voor hun vijanden, in een meedogenloze oorlog waarin hele steden werden verwoest.
De nazi’s en de communisten waren producten van jarenlange indoctrinatie die hen leerde om tegenstanders te zien als minder dan menselijk en vrede als iets wat men alleen kon krijgen door hen te vernietigen. Japan, dat een langere geschiedenis van ontmenselijking van buitenstaanders had, bleek een nog hardere noot te zijn om te kraken.
De islam heeft een geschiedenis van meer dan duizend jaar van ononderbroken ontmenselijken van niet-moslims en de vrede en de slavernij als een en hetzelfde met elkaar in verband brengen. Het is onmogelijk om in vrede te leven met moslims, die denken dat er geen vrede kan zijn zolang niet-moslims een zelfstandig leven blijven leiden.
In het islamitisch wereldbeeld ontstaat oorlog, omdat niet-moslims bestaan. Oorlog wordt veroorzaakt door de ongelovige, de ongelovige en de moslimhuichelaar die niet echt deelneemt aan de praktijk van de islam. De Jihad zuivert de wereld van de niet-moslims; die roeit de ‘gematigde’ moslims, die zijn aangetast door de westerse cultuur, uit. Het is een oorlog van uitroeiing van alles wat onislamitisch is.
Als westerlingen vrede voorstellen, verwerpen moslims hen als huichelaars, omdat zij van vrede spreken maar weigeren om de enige religie die vrede kan brengen te accepteren. Ze voelen zich niet verplicht om vredesakkoorden te accepteren, omdat vrede alleen van de islam kan komen en de westerse afwijzing van de islam bewijst onze bedrieglijkheid en slechte bedoelingen. Deze dynamiek is inherent aan de koran en de hele geschiedenis van de islam. De islam krijgt geen vrede door vrede [vredesakkoorden], maar door oorlog. Hij streeft naar een wereld zonder conflict, door iedereen te doden die het mogelijk niet eens is met zijn totalitaire ideologie.
Beide zijden kunnen spreken van vrede, maar voor de ene partij betekent vrede echt oorlog. Talen bestaan niet alleen uit woorden, maar ook uit waarden. Het is niet genoeg om een woordenboek naar een onderhandeling mee te nemen als in de twee partijen vanuit verschillende morele en ethische tradities wordt geïnterpreteerd. Alleen maar omdat we ‘salaam’ als vrede vertalen en het erover eens zijn dat we beiden vrede willen, betekent dat niet dat we dezelfde opvatting hebben over wat vrede is.
Het Westen ziet vrede als het naast elkaar leven met moslims. Moslims zien vrede als het einde van het Westen.
