Opinie-artikel van Likoed Nederland in het Katholiek Nieuwsblad, 7 november 2014.
Zweden heeft een nieuwe linkse regering. Een regering waar onder meer Mehmet Kaplan deel vanuit maakt. Minister Kaplan viel direct op doordat hij Zweedse jihadisten die naar Syrië en Irak zijn vertrokken om daar christenen en jezidi’s uit te moorden vergeleek met vrijheidsstrijders.
Het is deze Zweedse regering geweest die afgelopen week Palestina als land erkende. SP-kamerlid Harry van Bommel vindt dat wij hen moeten volgen. Een slecht plan omdat dit vrede tussen de Palestijnen en Israëliërs geen stap dichterbij brengt.
Van Bommel denkt daar anders over. Als argument hiervoor draagt hij aan dat dit de impasse in de onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen zou helpen te doorbreken. Als we echter kijken wat deze impasse veroorzaakt dan is dat juist nog altijd het weigeren van de tweestatenoplossing door de Arabieren, zoals zij dit al sinds 1937 doen. En nog altijd vanwege dezelfde reden: het niet willen accepteren van Israël als Joodse staat. Terwijl de basis voor de tweestatenoplossing nu juist is dat er een staat komt voor en de Arabieren en de Joden. Waarmee de Joden sinds 1937 juist bij elk internationaal voorgesteld compromis wel mee akkoord zijn gegaan.
De Palestijnse president Mahmoud Abbas, de leider van de Palestijnen op de Westbank, heeft bij herhaling echter gezegd dat hij nooit een Joodse staat zal erkennen.
Zijn partij, Fatah, blijft bovendien terreur verheerlijken, terwijl deze organisatie volgens de in 1991 afgesloten Oslo-akkoorden terreur juist zou moeten ontmoedigen. Zo noemde Fatah-functionaris Mahmoud Aloul de 21-jarige Abdel Shaludi, die twee weken terug twee mensen die bij een tramhalte stonden te wachten vermoordde “een held en een martelaar, die een heilige daad heeft verricht”. Een jonge vrouw, Karen Muscara, en een drie maanden oude baby, Chaja Braun, kwamen bij deze aanslag om.
Khaled Mashal, leider van terreurbeweging Hamas, die Gaza regeert, heeft het al helemaal niet over erkennen.
Hij wil Israël simpelweg van de kaart vegen, en net als ISIS uiteindelijk een wereldwijd Kalifaat stichten. Realiseert Van Bommel zich deze bedreiging?
Een ander argument van Van Bommel om Palestina te erkennen is dat het uitgangspunt van de onderhandelingen dan de bestandslijn van 1967 zou worden, met eventueel een landuitruil. Dit uitgangspunt geldt echter nu al bij de vredesonderhandelingen. Sterker nog, er lag op basis hiervan 14 jaar terug ook al een concreet voorstel van de toenmalige Amerikaanse president Clinton.
Een voorstel dat toen trouwens door Israël werd aanvaard en door de Palestijnen werd afgewezen.
De voordelen die Harry van Bommel noemt blijken er dus niet echt te zijn, of zijn er al zonder dat Palestina wordt erkend. Hij laat daarnaast de hierna nadelen weg, van deze toch slechts symbolische erkenning.
Ten eerste dat ook na die erkenning Palestijnen en Israëli’s er nog steeds samen uit zullen moeten komen, via afspraken over gebied, veiligheid, geld en waterverdeling. Het is echter de vraag in hoeverre de Palestijnen daarna nog tot verdere compromissen willen komen.
Ze zullen dan immers nog minder geneigd zijn om hun verplichtingen na te komen.
Want ze worden blijkbaar internationaal gesteund, hoe erg zij zich ook misdragen met geweld en terreur tegen Israëlische burgers.
Een ander nadeel is dat het erkennen van Palestina een schending is van eerdere vredesverdragen die nota bene door onder meer de Europese Unie (EU), en dus ook door Nederland, zijn gegarandeerd.
In deze eerdere vredesverdragen hebben de Palestijnen zich verplicht om via rechtstreekse onderhandelingen met Israël tot een definitief vredesverdrag te komen. En juist niet naar de VN te stappen voor een eenzijdige erkenning. Waarom pleit Harry van Bommel dan toch voor het schenden van zo een essentieel, door de EU ondersteund internationaal verdrag? En wat moet Israël wel niet denken over de waarde van een verdrag met de Palestijnen als dit zomaar terzijde kan worden door geschoven door de Palestijnen en zelfs door de internationale gemeenschap, waaronder de EU?
Hier komt bij dat de erkenning van Palestina een verdere juridisering van het conflict betekent. De Palestijnen zullen rechtszaken aanspannen tegen Israël, zoals bij het Internationaal Strafhof, Israël zal hetzelfde doen tegen de Palestijnen. Die gemakkelijk veroordeeld kunnen worden, omdat ze zich continue schuldig maken aan het overtreden van het oorlogsrecht. Denk hierbij aan de eerder genoemde verheerlijking van geweld door Fatah, en het gebruik door Hamas van menselijke schilden. De standpunten zullen hierdoor verder verharden. Waardoor vrede zeker niet dichterbij komt.
Tot slot is dit niet het moment om een onafhankelijk Palestina te accepteren. Israël heeft net een oorlog moeten voeren tegen Hamas, om weer een eindeloze rakettenregen van Hamas op onschuldige Israëlische burgers te stoppen. De Palestijnen zullen een erkenning van hun staat zien als teken dat dit soort terreur vruchten afwerpt.
Alleen al de schijn wekken dat islamitische terreur tot resultaat leidt is iets wat het westen – zeker nu – koste wat kost moet voorkomen.
Laten wij in Nederland daarom niet het voorbeeld van de extreem-linkse Zweedse regering en Harry van Bommel volgen.
En juist druk uitoefenen op de Palestijnen om na 80 jaar eindelijk eens de Joodse staat Israël te willen accepteren. Zodat er eindelijk wel echte vrede zou kunnen komen.
