Toespraak van de Canadese premier Stephen Harper op een conferentie over antisemitisme. Vertaling: Joost Majoor.

Twee weken geleden bezocht ik voor de eerste keer Oekraïne. Bij de ‘killing fields’ van Babyn Yar, wist ik dat ik op een plek stond waar het kwaad – het kwaad in zijn meest wrede, obscene, en groteske – had gezegevierd.
Maar terwijl kwaad van deze omvang ondoorgrondelijk kan zijn, is het niettemin een feit.

Het is een historisch feit. En het is een feit van onze natuur – dat mensen kunnen kiezen om onmenselijk te zijn. Dit is de paradox van de vrijheid. Die grote kracht, die zware verantwoordelijkheid – om te kiezen tussen goed en kwaad.
Laten we niet vergeten dat zelfs in de donkerste uren van de Holocaust, mensen vrij waren om te kiezen voor het goede. En sommige kozen voor het goede. Dat is de eeuwige getuige van de Rechtvaardigen onder de Volkeren.

En laten we niet vergeten dat zelfs nu, er mensen zijn die het kwaad zouden kiezen, en een andere Holocaust willen starten lanceren, indien er geen controle meer is. Dat is de uitdaging die voor ons vandaag ligt.
In reactie op deze heropleving van morele ambivalentie over deze kwestie, moeten we duidelijk spreken.

Het herinneren van de Holocaust is niet alleen een daad van historische erkenning. Het moet ook een goed begrip en een onderneming zijn. Een begrip dat dezelfde bedreiging vandaag bestaat. En een onderneming van de plechtige taak om deze bedreiging te bestrijden.

Vandaag de dag worden in vele delen van de wereld op verschillende manieren Joden in toenemende mate blootgesteld aan vandalisme, bedreiging, laster, en gewone ouderwetse leugens.
Laat ik uw aandacht vestigen op een aantal bijzonder verontrustende trends.

Antisemitisme heeft een plaats verworven op onze universiteiten, waar soms is niet de antisemieten maar de aangevallen joden worden verwijderd. En, in de schaduw van een haatdragende ideologie met mondiale ambities, een die het Joodse thuisland richt als zondebok, werden over de hele wereld Joden meedogenloos aangevallen – zoals het meeste ontstellende, in Mumbai in 2008.

We hebben dit allemaal al eens eerder gezien. En we hebben geen excuus dit te negeren. In feite hebben we de plicht om actie te ondernemen. En voor ons allemaal, begint dat thuis.
In Canada hebben we een aantal stappen genomen om antisemitisme in ons eigen land te beoordelen en te bestrijden. Maar natuurlijk moeten we antisemitisme ook buiten onze grenzen bestrijden – een groeiend wereldwijd fenomeen. En we moeten erkennen, dat het antisemitisme ook nu net zo rauw is als vroeger, maar haar methode subtieler is.

Het gebruiken van gemene antisemitische, anti-Amerikaanse en antiwesterse ideologieën, richt zich op het Joodse volk met als doel zich te richten op het Joodse thuisland Israël als de bron van onrecht en conflicten in de wereld. Deze ideologieën gebruiken op een perverse manier de taal van de mensenrechten.

We moeten meedogenloos dit nieuwe antisemitisme tonen zoals zij werkelijk is. Natuurlijk mag Israël eerlijke kritiek krijgen, zoals ieder ander land. En net als elk ander vrij land, laat Israël dergelijke kritiek toe – een gezond, noodzakelijk, democratisch debat. Maar als Israël, het enige land ter wereld waarvan haar bestaansrecht wordt aangevallen – consequent en opvallend wordt veroordeelt, dan geloof ik dat we moreel verplicht zijn om een standpunt in te nemen.
Demonisering, dubbele moraal, delegitimisering, de 3 D’s, het is onze verantwoordelijkheid, om daar tegenover op te staan.

En ik weet, tussen twee haakjes, want ik heb de blauwe plekken om te laten zien, dat de vraag of het bij de Verenigde Naties, of een ander internationaal forum, het gemakkelijk is om te doen alsof het gewoon is om gewoon met elkaar op te schieten en samen te gaan met deze anti-Israëlische retoriek, om te doen alsof het alleen maar evenwichtig is, en om zich te verontschuldigen met het label van “eerlijke onderhandelaar.” Er zijn immers meer, veel meer, anti-Israëlisch stemmen, dan een duidelijk standpunt innemen.
Maar zolang ik premier ben, of het nu bij de VN of de Francophonie of ergens anders, zal Canada koste wat het kost vasthouden aan dat standpunt.
Niet alleen omdat dit het juiste standpunt is om aan vast te houden, maar omdat de geschiedenis ons leert, en de ideologie van de anti-Israëlische groepen ons maar al te goed vertellen, dat degenen die een bedreiging zijn voor het bestaan van het Joodse volk, op de langere termijn een bedreiging voor ons allemaal zijn.

Eerder merkte ik op over de paradox van de vrijheid. Het is de vrijheid die ons tot mens maakt.
Of het leidt tot heldendom of verdorvenheid hangt af van hoe we het gebruiken.

We zijn vrije burgers, maar we zijn ook de gekozen vertegenwoordigers van vrije volkeren. We hebben een dure plicht om kwetsbaren te verdedigen, om de agressor uit te dagen, om de menselijke waardigheid te beschermen en te bevorderen, in binnen- en buitenland. Niemand van ons weet of we zouden kiezen om goed te doen, in de extreme omstandigheden van de Rechtvaardigheid. Maar we weten dat er vandaag de dag als ze dat mogen mensen zijn die zou kiezen om kwaad te doen. Dus moeten we bij elke beurt onze vrijheid nu gebruiken tegen hun en hun antisemitisme.

Onze samenwerking is een teken van hoop, net als het bestaan en voortbestaan van het Joodse thuisland is een teken van hoop.
En het is hier dat de geschiedenis niet dient om te waarschuwen, maar om te inspireren.

Zoals ik al zei op de 60ste verjaardag van haar oprichting, verscheen de staat Israël als een licht, in een wereld die uit diepe duisternis ontwaakte. Tegen alle verwachtingen in, is dat licht niet gedoofd.
Het brandt fel, bevestigd door de universele principes van alle beschaafde volkeren – vrijheid, democratie, rechtvaardigheid.

Door nauwer samen te werken bij de familie van beschaafde naties, bevestigen en versterken wij deze beginselen.
En verklaren wij ons geloof in de toekomst van de mensheid, in de kracht van het goede over het kwade.