Door David P. Goldman. Ingekorte vertaling: Vederso, 19 oktober 2014.
Direct na de erkenning door Zweden van een niet-bestaande staat Palestina laat het besluit van het Britse parlement met een meerderheid van 274 – 12 stemmen om “Palestina” ook te erkennen een ommekeer zien in het Europese sentiment ten opzichte van Israël.
Frankrijk denkt er over dit te volgen. De bureaucratie van de Europese Unie heeft ondertussen sancties tegen Israël voorbereid. Er wordt tevergeefs geprotesteerd.
De Gaza-oorlog zou de wereld geleerd moeten hebben dat Israël aan Mahmoud Abbas, die nu in het 10e jaar van een termijn van 4 jaar is, geen grondgebied kan afstaan. Hamas heeft de steun van 55% van de Palestijnen op de ‘Westelijke Jordaanoever’ versus slechts 38% voor Abbas en Hamas schept er openlijk over op dat het Israël gemakkelijker vanuit posities op de ‘Westelijke Jordaanoever’ zou kunnen vernietigen.
Alleen het Israëlische leger houdt Abbas aan de macht; zonder de Israëli’s zou Hamas Abbas precies zo gemakkelijk op de ‘Westelijke Jordaanoever’ verdringen als het dat deed in Gaza. En een Hamas-regering op de ‘Westbank’ zou een oorlog voeren tegen Israël met gruwelijke gevolgen.
Om onder deze omstandigheden een Palestijnse staat voor te stellen is gekkenwerk, om de zaak maar bij zijn juiste naam te noemen.
De Europeanen, samen met de Verenigde Naties en de regering-Obama, weigeren om met de realiteit rekening te houden. Als iemand je vertelt dat marsmannetjes radiogolven in zijn hersenen uitzendt of dat Elvis Presley de echte paus is in plaats van een Argentijnse jezuïet, dan gaat men geen onderzoek doen naar de juistheid van het argument. Integendeel, men denkt aan krankzinnigheid.
De Europeanen haten Israël met een passie alsof men ontregeld is. Waarom? Nou ja, men zou kunnen stellen dat de Europeanen altijd Joden hebben gehaat; een tijdje na de Holocaust verontschuldigden ze zich dat ze Joden haatten, maar daar geraakten ze overheen en nu haten ze ons weer.
Sommige analisten noemden Arabische commerciële invloed in de Europese hoofdsteden, maar vandaag de dag staat Egypte, en impliciet Saoedi-Arabië, dichter bij het standpunt van Jeruzalem dan dat van Ramallah. Grote moslimpopulaties in Europa vormen een actiegroep voor anti-Israëlisch beleid, maar dat verklaart niet de volslagen onbekwaamheid van de Europese elite om de meest elementaire feiten van de situatie te begrijpen. Europa’s ontregeling heeft diepere wortels.
Post-nationalistische Europeanen wantrouwen en minachten vooral alle vormen van nationalisme.
De bloei van het Joodse nationale leven in Israël maakt de Europeanen gek. Het is niet alleen afgunst: het is een verschrikkelijke herinnering aan de ijdelheid van de Europese nationale aspiraties door de eeuwen heen, van de uiteindelijke mislukking van het continent als een beschaving. Net zoals de Europeanen (meest nadrukkelijk de Scandinaviërs) liever opgaan in de postnationale stoofpot van de Europese identiteit, eisen ze van Israël om hetzelfde te doen.
Het maakt daarbij niet uit dat Israël niet de mogelijkheid heeft om dit te doen en dat het zou worden vernietigd als het dit probeerde, om redenen die alle lezers van het nieuws duidelijk zouden moeten zijn.
Europeanen kunnen niet leven met hun verleden. Ze kunnen niet leven met hun heden en zijn niet van plan om een toekomst te hebben, want ze krijgen niet genoeg kinderen om een demografische ondergang over pakweg honderd jaar te voorkomen.
Met zijn hoge kindertal, nationale eendracht, religiositeit en ongegeneerde nationale zelfbewustzijn herinnert Israël de Europeanen aan alles wat zij niet zijn.
Veel erger: het herinnert hen aan wat ze ooit wensten te worden. Het idee van Israël evenals het bestaan van Israël zijn voor hen even onacceptabel.
