Door Charles Abelsohn. Vertaling: Simon de Koning.
Ik ben opgegroeid in Zuid-Afrika toen daar nog apartheid was. Dus ik beschouw mezelf als enigszins geïnformeerd over Zuid-Afrikaanse apartheid.
Vanwege de kritiek op Israël als apartheidsstaat, voelde ik dat het mijn plicht was om mijn inzicht en kennis over apartheid goed te gebruiken door het blootleggen van de kwaadaardige vormen van de apartheid in Israël.
Ik begon in de buurt. Ik ging naar het stadspark. In Zuid-Afrika zouden alleen blanken daar mogen komen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Arabieren en Joden mixten gewoon door elkaar. Arabische en Joodse kinderen gingen met elkaar om en riepen naar elkaar in hun eigen taal. Dit kan toch niet, waar is de scheidslijn? Dus ging ik naar de winkels en restaurants van het aangrenzende winkelcentrum.
Wat een grote teleurstelling!
Arabieren en Joden winkelen door elkaar als klanten, Arabieren en Joden werken samen in de winkels als bedienden en kassiers, Arabieren en Joden zitten samen in restaurants. Een Arabische tandarts heeft een uithangbord dat iedereen kan zien. De “Alleen voor blanken” borden ontbraken.
Het is duidelijk dat op het gebied van zakendoen en het gemeenschappelijk gebruik van het openbaar vervoer en voorzieningen, die open staan voor iedereen, Israël is een mislukking bij de uitvoering van de apartheid: er is duidelijk geen Zuid-Afrikaanse soort apartheid te vinden in de openbare ruimte.
Ik had een inval. Er zijn vier plaatsen waar er Zuid-Afrikaanse apartheid moet zijn – op stranden, in ziekenhuizen, in universiteiten en in het leger.
Ik rende naar het strand, maar dat was weer een mislukking. Joden, Arabieren en toeristen zijn daar gemengd, zich er niet van bewust dat volgens de wereld zij gescheiden moeten leven. Erger nog erger, ik heb gehoord dat een miljoen Arabieren van de Palestijnse Westbank deze zomer de Israëlische mediterrane stranden hebben bezocht, en zich mengden met de Israëli’s alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Dit niet voldoen aan de meest elementaire eisen van de apartheid maakte me ziek en ik ging met spoed naar het ziekenhuis voor medische zorg. Ik werd behandeld door Arabische verpleegkundigen voordat ik naar Arabische artsen ging voor verdere behandeling. Ik heb gehoord dat twintig procent van de medische staf bestaat uit Arabieren. En dat de Israëlische ziekenhuizen open staan voor iedereen, of het nu medisch personeel, administratief personeel of om patiënten gaat. Dat geldt zelfs voor de Syrische vijand of Palestijnse terroristen die gewond zijn geraakt bij het plaatsen van bommen, bedoeld om Israëli’s te doden en te verwonden.
In een kinderafdeling kan het voorkomen dat Joodse, Israëlisch-Arabische, Palestijnse Arabische en Syrische kinderen in bedden naast elkaar liggen. Vorig jaar stopten 220.000 Palestijnen van de Westbank, waaronder 20.000 Palestijnse kinderen, met de wereld te vertellen van hun slechte behandeling en onderdrukking door de Israëli’s, om Israëlische ziekenhuizen te bezoeken voor medische behandelingen. Wat een waardeloze reclame voor de apartheid.
Ik dacht dat ik gek werd.
Apartheid – waar ben je nou? Ik reed als een gek naar een Israëlische universiteit om te zoeken naar deze ongrijpbare apartheid. En weer bleek ongeveer twintig procent van de studenten aan Israëlische universiteiten Arabieren te zijn, bij de universiteit in Haifa zelfs 30%. Er zijn Arabische professoren en docenten die mengen met hun Israëlische collega’s.
De Palestijn Bargouti, de leider van de wereldwijde anti-Israëlische boycot beweging, die zich beroept op de vermeende Israëlische apartheid, is een student aan de Universiteit van Tel Aviv.
Kafka, waar ben je als je zo hard nodig bent? Dit wordt een steeds gekkere, gekkere, gekkere wereld. Als het gaat om het instellen van apartheid, lijkt Israël geen idee te hebben wat daarvoor nodig is.
Ik wist dat ik op het leger kon rekenen om mij een eerste succes te geven, dat apartheid bestaat in Israël. Immers, waarom zou iemand anders dan de Joden willen dienen in het Israëlische leger? Ik bestormde het hoofdkwartier van het leger en leed mogelijk mijn grootste nederlaag. In het Israëlische leger dienen, als commandanten, officieren en soldaten: Ethiopiërs, Arabische bedoeïenen, christelijke Arabieren, islamitische Arabieren, Druzen en Circassiërs (moslims oorspronkelijk afkomstig uit de Noordelijke Kaukasus).
Erger nog, de wereldberoemde Golani Brigade wordt geleid door een … .. Druzische Brigadegeneraal! Wat voor soort van fictieve apartheid laat Arabieren dienen en zelfs bevel voeren in het Joodse leger? Israël, je faalt, weet je er dan echt niets van hoe je apartheid moet invoeren?
Ik besloot om deze Israëlische apartheid te betrappen via de achterdeur. Zuid-Afrikaanse apartheid werd verankerd in de wetgeving. Ik ging naar een jurist om de details van de wetgeving betreffende apartheid te horen in Israël. Ik vertrok met mijn staart tussen mijn benen. Niet alleen is er geen wettelijke apartheid maar de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring en de latere basiswetten regelen volledige democratie en mensenrechten voor iedereen.
Arabieren dienen als rechters en zo kon het gebeuren dat een Arabische rechter een president van Israël naar de gevangenis stuurde omdat hij ondeugend tegen vrouwen was geweest. Arabieren stemmen net zoals joden en zitten als in de Knesset (parlement) voor alle partijen.
Wat een volledige mislukking voor Israël; zelfs de rechterlijke macht tot en met de Hoge Raad en de Knesset (het parlement) ontberen apartheid.
De conclusie is dat, als het gaat om de toepassing van de apartheid, Israël een mislukte staat is. Israël faalt op elke test waaruit Zuid-Afrikaanse apartheid zou blijken.
Maar nog was niet alles verloren. Mijn jurist wees erop dat de Palestijnen veel over de apartheid hadden geleerd van hun goede Zuid-Afrikaanse vrienden.
Zou ik de overwinning nog uit de kaken van de nederlaag kunnen rukken door van richting te veranderen?
Blijkbaar wel.
De Palestijnen hebben wetgeving die de verkoop van vastgoed aan Joden verbiedt. De straf voor overtreding daarvan is de dood. Mooi zo. Eindelijk apartheid.
Er wonen geen Joden of Israëli’s in de gebieden die onder controle staan van de Palestijnse Autoriteit. Nog beter. Meer apartheid.
De Palestijnen hebben aangekondigd dat Joden of Israëli’s niet mogen wonen in hun staat nadat die is opgericht. Eureka! Eindelijk succes!
Wilt u Zuid-Afrikaanse apartheid vinden in het Midden-Oosten, hoef je alleen maar de gebieden van de Palestijnse Autoriteit te bezoeken. Of de meeste Arabische landen zoals Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Irak, Libië enzovoort, waar joden en Israëli’s geen rechten hebben of zelfs helemaal niet mogen komen).\
Inmiddels zal het iedereen duidelijk zijn waarom de Palestijnen, hun supporters en de Arabische wereld altijd “apartheid” roepen.
Deze mensen bieden de echte succesverhalen als het gaat om invoering van apartheid.
Zie ook: ‘Arabische projecties’ of ons volledige dossier ‘apartheid’.