Hoe reageert een Palestijnse moeder als het leven van haar zoon gered wordt?

Artikel in het kader van ‘ongehoord Palestijns nieuws’, 12 augustus 2014.

Een jongen uit Gaza werd voor zijn hartkwaal door Joodse dokters en verpleegsters in Israël. Israël opende haar deuren voor de moeder en zoon terwijl op het moment dat de terroristische Hamas oorlog voerde tegen Israël.

In een interview met een Israëlische journalist op 23 juli 2014 hoopte zijn Palestijnse moeder dat hij zou opgroeien om te kunnen sterven in de strijd tegen de Joden:

Interviewer: “Zullen we Jeruzalem delen?”

Moeder: “Nee.”

Interviewer: “Fiftyfifty?”

Moeder: “Nee. Jeruzalem is van ons.”

Interviewer: “Echt?”

Moeder: “Echt.”

Interviewer: “Zoals Arafat zei? Een miljoen martelaren voor Jeruzalem?”

Moeder: “Meer dan een miljoen. Iedere Palestijn. Jeruzalem is van ons. Je bent boos, hè?”

Interviewer: “Waarover?”

Moeder: “Omdat ik dat zei.”

Interviewer: “Nee, helemaal niet. Al dat martelaren gedoe is onzin.”

Moeder: “Niet waar, ik heb het je gezegd. Niet een miljoen maar iedereen van ons voor Jeruzalem. Begrijp je dat? Dood is normaal voor ons. Wij zijn niet bang voor de dood. Vanaf het jongste kind, zelfs jonger dan Mohammed tot de ouderen. Wij offeren ons allemaal op voor Jeruzalem. Wij vinden dat wij er recht op hebben. Word er maar boos over.”

Interviewer: “Ik word boos.”

Moeder: “Ga je gang. – Het is iets religieus. Ik kan het niet. Het is ketterij om te zeggen dat Jeruzalem niet van ons is. Verraad jij soms je geloof?” Interviewer: “Nee.” Moeder: “Zo is het.”

Interviewer: “Wordt de dood daar geaccepteerd?”

Moeder: “Jazeker.”

Interviewer: “Hoe komt het dat je er alles aan doet om het leven van Mohammed te redden, als de dood zo bij je geloof hoort?”

Moeder: “Het is normaal, wat kan ik er aan doen als hij dood gaat? Het is gewoon. Mijn beide dochters gingen dood in mijn armen. Nou en? Ging ik daardoor dood? Allah gaf ons een gave – om te vergeten. Het is geen probleem, het is normaal.”

Interviewer: “Normaal?”

Moeder: “Normaal.”

Interviewer: “Wat voelde je toen je je dochters verloor?”

Moeder: “Ik rouwde, het was zwaar. Maar wat kan je eraan doen? Dank Allah, prijs de Heer. Allah gaf en Allah nam weer weg. Ik kan mij niet verzetten tegen de dood, elke ziel moet sterven. Ik kan tijdens dit gesprek wel sterven. Geloof jij niet in de dood?”

Interviewer: “Nee, wij vinden het leven waardevol.

Moeder: “Het leven is waardevol, maar niet voor ons. Het leven is niets, het leven is waardeloos. Daarom hebben wij al die zelfmoordenaars. Zij zijn niet bang voor de dood, dat is normaal. Ieder van ons, zelfs onze kinderen, zijn niet bang voor de dood. Dat is normaal voor ons.”

Interviewer: “Ik vroeg je, als Mohammed beter wordt, wil je dat hij dan een martelaar wordt ?

Moeder: “Natuurlijk!”

Interviewer: “Echt waar? Waarom?”

Moeder: “Als het voor Jeruzalem is, heb ik er geen probleem mee.”