Door Dan Gordon, bekroond scenarioschrijver van films zoals “Hurricane” met Denzel Washington en “Wyatt Earp – Het leven van een legende” met Kevin Costner. Hij is in de Verenigde Staten geboren, maar woont nu in Israël en bezit een dubbel staatsburgerschap. Hij dient in het Israëlische leger als kapitein-reservist. Duitse vertaling: Berger in Odenthal. Nederlandse vertaling: E.J. Bron, 12 augustus 2014.
Vorige week had ik de grote eer om de gepensioneerde generaal-majoor Avigdor Kahalani naar een artilleriebataljon ergens in de gevechtszone te begeleiden.
Generaal Kahalani is een van Israëls grootste oorlogshelden, een veteraan van de Zesdaagse Oorlog, de Jom Kipoeroorlog en de eerste Libanonoorlog.
Zonder overdrijving kun je zeggen dat zonder de inzet van Avigdor Kahalani en de mannen onder zijn commando de Syriërs, die het grootste deel van de Golanhoogten al hadden ingenomen, veel verder het noorden van Israël zouden zijn binnengedrongen en niet alleen de afloop van de oorlog, maar het lot van heel Israël veranderd zouden hebben.
In plaats daarvan waren Kahalani en de aan hem ondergeschikte troepen niet alleen beslissend betreffende de herovering van de Golanhoogten, ze drongen ook diep Syrisch gebied binnen, tot op artillerieafstand van Damascus.
Het was een bijna unieke prestatie in de geschiedenis van de moderne oorlogvoering, waarbij een land ten prooi viel aan een op Pearl Harbor gelijkende aanval en tegenover een volledig nieuwe tactiek van een goed opgeleid tegenstander stond, zich op de nieuwe omstandigheden instelde, een tegenaanval uitvoerde en binnen twee en een halve week in de voorsteden van de hoofdstad van de vijand stond.
Heel eenvoudig, generaal Kahalani en anderen zoals hij redden Israël.
Aan het einde van zijn militaire loopbaan ging Kahalani de politiek in, werd in het Israëlische parlement gekozen, diende als minister in de regering en nam deel aan enkele beslissende debatten en besluiten. Nadat hij van het politieke toneel was vertrokken, werd hij voorzitter van AWIS, de liefdadigheidsorganisatie voor Israëls soldaten.
Als zodanig bezocht hij de onder beschieting liggende soldaten in het veld. Voor deze jonge soldaten was het de gelegenheid om een levende legende te ontmoeten, de Israëlische tegenhanger van een Patton of MacArthur. Ik ging ervan uit dat hij een vurige toespraak zou houden, hoewel het elan van de soldaten deze niet nodig had.
Ik maakte veertig jaar lang deel uit van het Israëlische leger en nog nooit heb ik zo´n krachtige strijdlust gezien en nog nooit zo´n vastberaden volk dat achter zijn soldaten staat.
Onlangs nog was ik in een restaurant op een kruising vlak voor de grens met Gaza. Het was zo´n beetje de laatste mogelijkheid om voor de grens en het niemandsland nog een fatsoenlijke maaltijd te krijgen. Ik had honger als de spreekwoordelijke wolf en had een enorme portie besteld, in de wetenschap dat dit vermoedelijk de laatste maaltijd zou zijn die ik vandaag zou krijgen. Toen ik wilde betalen, zei de serveerster dat dit al gedaan was.
“Heeft iemand mijn eten betaald?”, vroeg ik om me bij mijn weldoener te bedanken.
“Nee”, antwoordde ze, “iemand heeft de rekening voor alle soldaten hier binnen betaald.” Er zaten minsten 50 soldaten te lunchen. “Dat gebeurt hier nu dagelijks”, zei ze glimlachend.
Ik ben al door wildvreemde mensen mee naar huis genomen. Ze gaven me een badjas terwijl mijn uniform in de was zat, gaven me te eten, lieten me douchen en boden me letterlijk hun eigen bed voor de nacht aan… gewoon ongelooflijk.
Deze artillerietroep had geen aanvurende toespraak nodig.
Maar wat Kahalani zei, was buitengewoon.
Hij sprak rustig.
Zo zachtjes, dat de jonge soldaten naar voren bogen om geen woord te missen. Hij sprak vol overtuiging rechtstreeks uit zijn hart en sprak het hart van alle luisterleraars aan.
“We hebben jullie nooit leren haten”, zei hij.
“Niet dit leger, niet de IDF. Wij hebben jullie nooit leren haten. Er bestaan legers in de wereld die dat wel doen. En, ik weet het niet, misschien helpt het een beetje, misschien helpt haat tegen de vijand om hartstochtelijker te vechten. Maar dat hebben wij jullie nooit bijgebracht. Ik zal jullie vertellen waarom.
Als wij jullie leren haten, dan kunnen jullie dat niet meer terugdraaien. Jullie zullen uit de oorlog terugkeren en het zal niet de ´vijand´ zijn, maar jullie zwager, jullie buurman of voormalige vriend. Als mensen eenmaal hebben leren haten, vinden ze iemand die ze kunnen haten. Daarom hebben we jullie dat niet geleerd.”
Plotseling sprak hij niet als een generaal, maar als een liefhebbende vader tot zijn dierbare zoons en dochters.
“Wij hebben jullie dat nooit geleerd. Jullie weten waarom jullie hier zijn. Niet om iemand te haten, maar om jullie volk, jullie thuis en jullie families te verdedigen. Ieder van jullie moet wel de volle verantwoordelijkheid voor het lot van het hele volk Israël op zijn schouders voelen. Ieder van jullie heeft dit lot in handen.
Maar het gaat niet om haat. Jullie hebben deze traditie nu van mijn generatie geërfd en jullie zullen diegenen zijn die deze voortzetten. Maar erfgenamen dragen een verantwoordelijkheid. Ik weet dat jullie me niet zullen teleurstellen.”
Dat was de toespraak van onze Patton in een gewelddadige en kwaadaardige oorlog, die ons werd opgedrongen door een gewelddadige en kwaadaardige vijand, Hamas.
Zijn motiverende toespraak luidde:
Haat niet. Doe wat je moet doen om je thuis, je familie en je volk te verdedigen, maar haat niet.
Aan het Palestijnse volk van Gaza: Wij haten jullie niet. Wij willen jullie geen kwaad doen. Wij willen alleen maar in vrede aan jullie zijde wonen.
Wanneer jullie, waar je je ook verstopt hebt, weer tevoorschijn komen, vraag je dan af waarom Hamas geen schuilkelders voor jullie heeft gebouwd. Ze zijn alleen maar uitstekende tunnelbouwers. Ze groeven tunnels onder onze grens met de bedoeling om zoveel mogelijk burgers te vermoorden; onze vrouwen en kinderen. Geen soldaten, geen strijders, onze vrouwen, kinderen en oude mensen.
Ze zijn dus goed in het bouwen van tunnels.
Waarom hebben ze geen tunnels voor jullie gebouwd, waarin je bescherming kunt vinden?
Kijk naar jullie woonwijken.
Nu zijn ze vernietigd, omdat hierin de ingangen van de tunnels verborgen waren, niet naast jullie woningen, maar DOOR jullie woningen.
Ze hebben jullie woningen en woonwijken veranderd in raketbases en wapenopslagplaatsen. Niet per ongeluk, maar om jullie kwetsbaar te maken, om er heel zeker van te zijn dat jullie je in gevaar bevinden, om het even hoeveel waarschuwingen Israël voor de aanval doet uitgaan. Vraag jezelf af waarom Hamas jullie opdracht gaf geen aandacht te schenken aan de waarschuwingen en jullie voorschreef dat het jullie plicht zou zijn in je wijken te blijven, waarvan zij aanvalsdoelen hadden gemaakt.
Vraag je af waarom Hamas het Egyptische voorstel tot een wapenstilstand afwees, die het grondoffensief en de daarop volgende dood en verwoesting verhinderd zou hebben.
Het was geen zionistische samenzwering.
Het was een Egyptisch voorstel, waar de Arabische Liga en de Palestijnse president Mahmoud Abbas mee akkoord gingen EN ISRAËL HEEFT HET ONMIDDELLIJK EN ONVOORWAARDELIJK GEACCEPTEERD!
Het was Hamas dat het voorstel met een massale raketaanval afwees, gevolgd door vier verschillende terroristische tunnelaanvallen, niet op onze soldaten, maar op onze vrouwen en kinderen.
Zij moesten vermoord, verminkt en als gijzelaars ontvoerd worden, door diezelfde tunnels terug naar Gaza, zodat Khaled Mashal een grote overwinning kon uitroepen – vanuit een vijfsterrenhotel in Qatar, terwijl jullie in het stof van Gaza liggen.
Kijk naar jullie woonwijken.
Hoe ziet de oorlog van Hamas er voor jullie uit?
Heeft hij jullie leven verbeterd?
Hebben jullie kinderen een betere toekomst?
Hebben ze EEN OF ANDERE toekomst, behalve leed en ellende?
Hamas en haar gelijkgezinden hebben ons al meer dan honderd jaar lang in zee proberen te drijven.
En, zijn jullie daar beter van geworden?
Kijk naar jullie leven en naar het onze.
Zonder één enkele dag vrede meegemaakt te hebben, zijn onze steden groot, onze vrouwen stralend, onze mannen knap, onze kinderen onze oogappels; onze industrie bloeit, onze nieuw opgerichte staat wordt wereldwijd benijd.
Ons subjectieve welbevinden is, hoewel we constant het slachtoffer van terroristische overvallen en oorlogen zijn geweest, mede het hoogst onder alle volkeren op aarde. We leven langer, hebben meer afgestudeerden, meer computers, publiceren meer wetenschappelijke artikelen, hebben meer kunstenaars, musici, wetenschappers en ondernemers per hoofd van de bevolking dan bijna welke plek op aarde dan ook.
Onze koeien geven meer melk dan alle andere melkvee. Onze landbouw berust bijna uitsluitend op herwonnen water en geen land op aarde maakt meer gebruik van waterontzilting dan Israël. Droogtes, die andere landen op de knieën dwingen, gaan bij ons niet op.
En dat alles hebben we bereikt ondanks de plannen van Hamas en gelijkgezinden om ons te vernietigen.
De afgelopen vijf jaar zijn jullie driemaal tegen ons ten strijde getrokken.
Die zijn jullie allemaal zelf begonnen en voor iedere nieuwe oorlog smeekten we jullie geen raketten op ons af te vuren.
Maar iedere keer werd jullie een door Allah gewilde overwinning op ons beloofd.
Wij vonden “Iron Dome” uit.
De tunnels zouden Hamas´ “verrassing” zijn, die voor ons “de poorten naar de hel openen.”
Wij zijn op dit moment in die tunnels en blazen ze op.
En wie heeft hiervoor de bitterste prijs betaald?
Is het dat waard? Zijn jullie van dit alles ook maar iets beter geworden?
Ik heb een idee.
Jullie hebben het de afgelopen vijf jaar driemaal met oorlog geprobeerd. Probeer eens iets anders.
Probeer eens vrede.
Jullie hoeven het niet eens vrede te noemen.
Houd er gewoon mee op ons te willen vermoorden en laat je verrassen hoe goed jullie leven plotseling zal zijn.
Maar hoe zit het met de omsingeling?
Die zogenaamde “blokkade” is niets anders dan een maatregel TEGEN JULLIE POGINGEN OM ONS TE VERMOORDEN!
Dus stop er mee.
Jullie zijn slimme mensen. Jullie zijn vlijtige mensen. Houd er mee op ons te willen vermoorden en jullie hoeven geen martelaren meer te zijn om in het paradijs te komen. Jullie kunnen jullie paradijs op aarde hebben. Jullie kunnen het Singapore van het Midden-Oosten worden.
Jullie hebben prachtige stranden, die een doel van toerisme kunnen worden. Jullie liggen aan de Middellandse Zee, lieve hemel! Jullie zijn inventief, ijverig en begaafd. Zet deze talenten in om jullie leven te verbeteren in plaats van een einde te maken aan de onze.
Jullie zullen de poort tussen Europa en het Midden-Oosten zijn. De donoren staan al lang klaar en wachten erop jullie een Marshallplan aan te bieden dat jullie leven verzacht. Het plan echter dat Khaled Mashal voor jullie heeft, leidt alleen maar tot de dood.
Jullie hoeven niet van ons te houden.
Jullie hoeven ons niet eens te mogen.
Ja, jullie mogen ons zelfs verder haten als jullie je daar goed door voelen.
Het stoort ons niet. Ga tekeer.
Stop alleen met jullie pogingen om ons te vermoorden.
Als Hamas jullie vertelt dat het “Heilige Oorlog” is, zeg hen dan de koran te lezen. De soera van de kinderen van Israël, soera 17, vers 104: “En Wij zeiden na hem tot de kinderen van Israël: “Blijft gij in het land en wanneer de laatste belofte komt zullen Wij u allen tezamen brengen.”
DAT ZIJN WIJ!
Hoe bijeengebracht moeten we nog worden? We werden hier bijeengebracht, niet alleen onze voorspelling volgend, maar die van jullie!
We kwamen uit alle windstreken van de wereld, want al tweeduizend jaar lang zegt de Jood, die Pesach of Jom Kippoer viert, of hij nu zwart, blank, bruin of welke andere kleur van de regenboog ook heeft: “Volgens jaar in Jeruzalem.”
Dus lees DIT deel van de koran als ze jullie opdracht geven jullie dochter of zoon een bomgordel aan te doen.
En aan al jullie ondersteuners en helpers, aan al diegenen die deelnemen aan demonstraties om de dood en de verwoesting te beëindigen: als jullie écht iets om de Palestijnen geven, zoals jullie beweren, roep hen er dan toe op om te proberen ons niet meer te willen vermoorden.
Geef het experiment tien jaar.
Probeer het.
Wij gaan nergens heen. Jullie zullen ons niet dwingen. Jullie zullen ons niet vernietigen.
Jullie zullen ons niet tot zo´n wanhoop drijven dat wij het land, waar we tweeduizend jaar naar verlangd hebben, waarvoor we gewerkt, gezweet en gebloed hebben, zouden verlaten.
We trekken ons niet terug uit het Midden-Oosten. Omdat wij hier thuis zijn.
Onze religie werd niet in Polen geboren. Het was hier.
Onze taal werd niet in Rusland, in Amerika of Frankrijk of Ethiopië of in Jemen of in Marokko geboren. Ze werd hier geboren.
En ik beloof jullie dat we niet moe zullen worden. Dat kunnen we ons niet veroorloven.
Alleen, hou op met het proberen ons te vermoorden.
Want wij haten jullie niet. Wij leren onze kinderen en onze soldaten niet om jullie te haten.
De woorden van ons volkslied vatten het enige samen wat wij willen: להיות עם חפשי בארצנו, ארץ ציון, וירושלים;
“Een vrij volk te zijn in ons land, het land Zion, Jeruzalem.”
Precies zoals de koran het zegt.
.
