Column van gastschrijver Abigail Abrahams, 18 augustus 2014.
Nederland gaat momenteel door een nieuwe antisemitische fase.
Niet alleen is het aantal meldingen van incidenten van antisemitisme de afgelopen tijd sterk toegenomen, ook betreft het steeds vaker incidenten die zich afspelen op het internet.
Het Meldpunt Discriminatie Internet meldt recordniveaus in de 17 jaar van haar bestaan. Denk hierbij aan grove uitlatingen op sociale media als Facebook en Twitter, of aan het openlijk betwisten en zelfs ontkennen van de Holocaust op diverse internetfora en websites.
Wat is de rol van het internet in deze relatief nieuwe stijl van antisemitisme? En wat kunnen mogelijke verklaringen zijn voor deze excessieve toename?
Israël-sceptici hebben hier een pasklaar antwoord op. De toename van het aantal antisemitische incidenten is te verklaren door het ‘buitenproportionele geweld’ dat de Joodse staat tentoonspreidt in de Gazastrook, hoor je hen vaak zeggen.
Ook veel Islamitische jongeren, die zich verwant voelen aan het “lijden van hun Palestijnse broeders”, geven dit niet zelden als verklaring.
Dit is natuurlijk een ondoordachte verklaring, enkel gebaseerd op emoties en onderbuik-gevoelens. De invloed van de media dient hierbij niet te onderschat te worden. De vaak oppervlakkige en daardoor eenzijdige berichtgeving over het Gaza-conflict heeft hier zeker een aandeel in.
Wij horen over omgekomen kinderen aan Palestijnse zijde en “meedogenloze” raketaanvallen van Israël op burgerdoelen en wij zien de beelden daarvan.
En wij horen allerlei gemanipuleerde anti-Israëlische informatie omdat de media hun verificatieplicht niet nakomen – denk aan het enorm opgeklopte percentage Palestijnse burgerslachtoffers, dat alleen door Elsevier aan de orde is gesteld.
Nauwelijks tot niet horen wij over Hamas, dat raketten op Israël afvuurt vanuit deze burgerdoelen. Datzelfde Hamas dat zoveel mogelijk Palestijnse burgers bij deze burgerdoelen laat blijven, in de wetenschap dat er een Israëlische tegenaanval gaat komen.
Hamas dat Palestijnse burgers inclusief kinderen oproept zoveel mogelijk Joden te doden en dat er voor Allah niets mooier is als moslims dood gaan in die strijd, want dan wacht hen het islamitisch paradijs. Of van de wanstaltige antisemitische fabeltjes. Of dat Hamas vanuit Gaza meer dan honderd tunnels naar Israël groef met de bedoeling om de grootste terroristische aanslag uit de geschiedenis te plegen. Door op een Joodse feestdag massaal uit de tunnels te komen en duizenden onschuldige mensen te doden aan de Israëlische kant van de grens.
En dit zou nu precies een van de mogelijke verklaringen kunnen zijn voor het toenemende antisemitisme.
Door één kant van het Gaza conflict uit te lichten, spelen de media een rol bij negatieve meningsvorming over de Joodse staat en haar inwoners.
Mensen die de achtergronden van het Gaza conflict niet goed kennen, kunnen hierdoor makkelijk de indruk krijgen dat het Joodse volk wel een wreed en gewelddadig volkje moet zijn. Zeker gezien de historische voedingsbodem voor antisemitisme in Europa heeft dat weer grote gevolgen heeft voor onze samenleving.
Zo zijn er journalisten die zelfs een flinke stap verder gaan. Zelfbenoemd journalist en complottheorist Martin Vrijland stelt op zijn website, die een flink aantal lezers trekt, dat de aanslag op een Joods museum in Brussel een bewezen hoax is. Ook betwist hij in één van zijn artikelen openlijk de Holocaust en stelt hij dat zionisten het groeiende antisemitisme zelf bewust in de hand werken. De laatste twee beweringen zijn overigens strafbaar in Nederland.
Journalist Micha Kat doet er nog een schepje bovenop; op zijn website is te lezen dat het dagboek van Anne Frank een vervalsing zou zijn. De Holocaust is wat hem betreft nooit gebeurd. Deze beweringen “ondersteunt” hij door zelfbedachte bewijzen.
Ook zult u het nieuws over de antisemitische tweet van Yasmina Haifi, projectleider op het Ministerie van Justitie en PvdA-kaderlid, niet ontgaan zijn. Zij tweette eerder deze week dat terreurorganisatie ISIS niet bestaat; het is een groot zionistisch complot, bedoeld om de Islam zwart te maken. Een saillant detail is dat Haifi werkzaam was bij het Cyber Security Centrum binnen Justitie.
Hoe groot is de kans dat ze sites als die van bijvoorbeeld Martin Vrijland, die dezelfde theorie over ISIS tentoonspreidt, regelmatig beroepsmatig heeft moeten monitoren?
Zij is echter niet de enige; Twitter wordt overbevolkt door mensen, vooral radicaal Islamitische jongeren, die aan de lopende band de meest kwetsende tweets plaatsen aan het adres van Joden en de staat Israël.
Allerlei negatieve stereotypen over Joden uit de nazitijd herleven. Er wordt zelfs niet zelden opgeroepen tot geweld tegen Joden in Nederland.
Je zou de conclusie kunnen trekken dat het internet een soort wilde Westen is, met name vanwege de onoverzichtelijkheid ervan. Wanneer de plegers van deze feiten mogelijk aan een strafrechtelijk proces onderworpen worden of zelfs maar berispt kunnen worden op hun uitlating(en), zijn we al tijden verder en hebben de kwetsende woorden of oproepen tot haat en geweld al vele mensen bereikt.
Tot die tijd kunt u zelf melding maken van iedere antisemitische uitlating die u op internet tegenkomt. Dit kunt u doen bij het Meldpunt Discriminatie Internet (buro@meldpunt.nl).
Zo draagt u bij aan een veiliger en verdraagzamer internet voor ons allemaal.
Terug naar de rol van de media. En het is een klein land – kleiner dan Nederland. Er wonen slechts zes miljoen Joden en twee miljoen moslims en christenen, die proberen te overleven in een regio die door moslimextremistisch geweld in brand staat.
Toch wordt over Israël ontzettend veel meer negatief bericht en meer negatieve opinie-artikelen geschreven dan over welk ander land ter wereld dan ook.
Terwijl het juist de enige democratie is in verre omtrek, met – uniek voor de regio – een prima functionerend rechtssysteem, vrije pers en bescherming van minderheden zoals vrouwen, christenen, moslims en homo’s.
En ja, het is de enige Joodse staat ter wereld.
Dat vraagt een groot verantwoordelijkheidsgevoel van journalisten en daarin past geen oppervlakkige, gemakzuchtige berichtgeving over Israël.
