Door David Suissa. Vertaling Likoed Nederland.
Sinds enkele jaren zijn er critici van Israël die beweren dat vrijheid en democratie in Israël in “crisis” verkeren.
In de woorden van de historicus Gil Troy: “de verrechtsing, de omslag van de Joodse staat naar een rechts en religieus, in plaats van links en liberaal.”
Omdat Amerikaanse Joden overwegend links zijn en stemmen, zou het niet weerleggen van deze beschuldigingen kunnen leiden van het vervreemden van veel (Amerikaanse) Joden van de Joodse staat.
Immers, als ik links ben, iemand die mensenrechten en sociale rechtvaardigheid aan het hart gaan, hoe kan ik dan voelen voor een land waarvan ik gehoord heb dat het deze onderwerpen verwaarloost?
De democratie van Israël is spannend en turbulent, en wordt nog ingewikkelder gemaakt door twee factoren: als eerste dat Israël voortdurend moet navigeren door de spanning tussen haar democratische ideaal en haar Joodse karakter, als tweede dat het omgeven is door Jodenhatende gezworen vijanden die uit zijn op haar vernietiging.
Ondanks deze moeilijkheden, hoe kunnen wij de gezondheid van de democratie van Israël boordelen? Naar mijn mening is de test van een democratie niet of het aan een perfect ideaal voldoet, maar of ervoor gezorgd wordt dat liberale vrijheden goed uitgeoefend kunnen worden. Met andere woorden, in welke mate slaagt de Israëlische democratie er in om mensen de vrijheid te geven om het systeem uit te dagen en vrij hun burgerrechten uit te oefenen?
Tijdens mijn laatste bezoek aan Israël ontmoette ik iemand – Gerald Steinberg van de NGO Monitor – die mij dramatische voorbeelden wist te geven van deze liberale vrijheden. Hier volgen er een paar:
- De democratie van Israël laat professoren zoals Neve Gordon van de Ben-Gurion Universiteit oproepen tot een boycot van zijn eigen land.
- Het staat toe dat Israëlische NGO’s als Adalah deelnemen aan campagnes die er op gericht zijn om de Joodse staat delegitimeren.
- Het stelt organisaties als de Israëlische Comité tegen Afbraak van Woningen in staat om deel te nemen aan anti-Israël activiteiten, zoals de “Free Gaza” vloot en om daarvoor financiering te ontvangen van buitenlandse regeringen die vijandig staan ten opzichte van Israël.
- Het staat toe dat mensenrechtenorganisaties zoals Machsom om Israëlische soldaten bij controleposten in de gaten te houden en lastig te vallen.
- Het staat toe dat organisaties als Boycot van Binnen oproepen tot academische, culturele en zakelijke boycots tegen Israël en demonstraties te houden die Israël te demoniseren en er van beschuldigen een apartheidsstaat te zijn.
- Het staat toe dat organisaties als de Coalitie van Vrouwen voor Vrede de familie van de moordenaars van de Fogel familie bezoeken en publiekelijk het moordonderzoek te veroordelen.
- Het staat toe dat Israëlische NGO’s als B’Tselem dubieuze en schadelijke informatie verstrekken aan het door Verenigde Naties gesponsorde Goldstone-rapport, waarvan een groot deel vervolgens als onjuist werd ingetrokken door Goldstone zelf.
- Het staat toe dat actiegroepen als Breaking the Silence de wereld rond reizen om het Israëlische leger te beschuldigingen van “oorlogsmisdaden”.
- Het staat toe dat Palestijnse anti-Israël bewegingen als Aswat en Al-Qaws om vanuit Israël te werken aan activiteiten die Israël proberen te demoniseren.
- Het staat toe dat antisemitische Israëlisch-Arabische NGO’s als Ittijah tijdens de Gaza-oorlog publiceren dat “het Israëlische leger Gaza verandert in een soort van vernietigingskamp, in de volle betekenis van het woord in zijn historische context.”
- Het staat toe dat mensenrechtenorganisaties kunnen procederen bij het Israëlische Hooggerechtshof, zelfs als zij daarvoor geld krijgen uit landen die vijandig staan te opzichte van Israël.
- Het staat dat Arabisch-Israëlische parlementsleden op bezoek gaan bij vijanden van Israël en terreurgroepen als Hamas.
De lijst kan nog veel langer gemaakt worden, maar u zult al begrijpen waar het om gaat: in Israël is verbluffend veel kritisch activisme, waarvan een deel zelfs schadelijk is voor de staat. Naast de honderden mensenrechtengroepen, is er ook een enorme hoeveelheid kritische journalistiek, kunst, literatuur en film, voortkomend uit de open Israëlische samenleving.
Betekent dit dat er helemaal geen gebreken zijn in de democratie van Israël? Natuurlijk niet. Net als elke democratie heeft Israël zijn portie van racisten en extremisten. Maar wat ik wil zeggen is dat als je de Israëlische democratie wil bekritiseren, je wel het complete plaatje moet geven. En dat is dat Israël een klein land is dat onder vuur ligt, dat moet proberen haar democratische en joodse karakter in evenwicht te brengen maar dat desondanks een enorme vrijheid laat aan mensen om het systeem ter discussie te stellen en aan te vallen.
Eerlijkheid en evenwichtigheid horen links-liberale waarden te zijn.
Het creëren van paniek door waanzinnige kritiek en te spreken over een “crisis” toont geen eerlijkheid of evenwichtigheid. Het is een schreeuwerige aanpak die misschien goed is om geld in te zamelen of boeken te verkopen, maar dat is wel een vertekening van de werkelijkheid, die Israël ondermijnt. Links-liberale critici die beweren van Israël te houden moeten praktiseren wat zij prediken: wel een gezonde discussie bevorderen, niet met een verbale vuist om zich heen slaan.
Ik betoog dat eenzijdige kritiek op de Israëlische democratie de betrokkenheid van links-liberale Joden niet zal bevorderen en dat het complete plaatje – van een moedige en maar ook rommelige democratie – daar meer geschikt voor is.
Ik zal op een a.s. conferentie mijn linkse publiek vertellen dat de echte crisis niet de Israëlische democratie betreft, maar eenzijdige criticasters die meehuilen met de wolven in het bos dat links zionisme op sterven na dood is.
