Door Eylon Aslan-Levy. Vertaling: Vederso, 9 juli 2014.
Als en wanneer Israël een groot offensief tegen Hamas in de Gazastrook begint, gaan een heleboel mensen – vanaf een veilige afstand toekijkend – heel boos zijn. Human Rights Watch zal op z’n achterste benen staan; Amnesty zal woedend zijn. De BBC, CNN en Al Jazeera zullen schrijnende foto’s (echte en nep) van Israëls “buitenproportionele” actie tonen.
Mijn Facebook zal vol stromen met vrienden die hun afschuw over de Israëlische luchtaanvallen in Gaza uiten en #GazaUnderAttack zal trendsetter op Twitter worden. Dit alles begeleid op de melodie van de zich herhalende oproep tot terughoudendheid door de diplomatieke koren van buitenlandse regeringen.
Dus voor iedereen die, zoals het steeds minder onvermijdelijk lijkt, straks kreunend en steunend Israël veroordeelt voor het eindelijk wraak nemen op Hamas, heb ik een boodschap:
Spreek nu of zwijg voorgoed.
Ik zeg dit als iemand die wil dat er vrede over dit land regeert en ik stel me zo voor dat jij dat ook wilt (toch?). Ik zeg dit als vriend, wiens maag zich omdraait als hij foto’s van gewonde kinderen ziet en wiens hart breekt als hij van hen foto’s ziet als ze zijn gedood. Ik wil niet nog een Gaza-oorlog, dus neem dit als een welgemeend advies van de ene persoon die wanhopig geeft om mensenrechten.
Hier is een samenvatting van wat er vanavond in Israël is gebeurd. Tussen 20:00 en 21:00 vuurde Hamas elke minuut een raket op Israël af, met als doel om zoveel mogelijk burgers te vermoorden. Inwoners van het zuiden hebben vijftien seconden om te vluchten en dekking te zoeken. Zelfs in Jeruzalem loeiden de sirenes. Hamas dreigt toe te slaan in Tel Aviv. Ziekenhuizen verhuizen de baby’s naar schuilkelders.
Dit alles vindt plaats in het kielzog van de escalatie in de afgelopen dagen, en, waar je waarschijnlijk niet van hebt gehoord, waarin een kinderdagverblijf een voltreffer opliep. Israël heeft Hamas een ultimatum van 48 uur gegeven om te stoppen met de raketbeschietingen, maar deze is 48 uur geleden verstreken. Zeg niet dat er niet werd gewaarschuwd.
Dus daarom verzoek ik u hier vriendelijk om nu te spreken, of voorgoed te zwijgen.
Want als je niet het Palestijnse terrorisme veroordeelt en jouw verontwaardiging voor de reactie van Israël bewaart, heb je geen moreel recht om te klagen. Als je dan zegt dat je om onschuldige burgers geeft, zal niemand dat in Israël geloven.
Als je zegt dat je vrede wilt, zullen Israëli’s je in je gezicht uitlachen.
Als je zegt dat geweld niet de oplossing is, zullen velen in Israël het met je eens zijn, maar iedereen zal willen weten waar je gisteren was en waarom je je nu herinnert dat je om huilende kinderen gaf, pas toen Palestijnse kinderen tranen huilden.
En hierom is dit belangrijk: want als je je nu niet uitspreekt, als je nu niet uit alle macht klaagt en protesteert, zal je niet geloofwaardig zijn voor de mensen wiens gedrag je probeert te beïnvloeden.
Je zult niet in staat zijn om Israël te overtuigen met schieten te stoppen wanneer het duidelijk is dat je niet om haar mensen geeft.
Waarom zouden ze naar je luisteren? Wie denk je dat je dat bent?
Je zult nooit in staat zijn om mensen van jouw oplossing te overtuigen als ze jou in het beste geval zien als een zielige meeprater of in het slechtste geval als een goedprater van de wereldwijde jihad.
Jouw woorden van verontwaardiging zullen jouw geweten sussen en dat geeft jezelf een zekere morele zelfvoldaanheid, maar ze zullen volledig ineffectief zijn. Dus neem je “Stop de Oorlog”-borden en marcheer rechtstreeks naar Trafalgar Square en anders weet ik wel een plek waar je ze in kunt steken.
Spreek nu en spreek luid of zwijg voorgoed.
Want nu, op dit moment, boven het gehuil uit van de sirenes en kreten van “iedereen naar de schuilkelders!” uit, is er de echo van je eigen morele nietszeggendheid en onoprechtheid die het meest hardst weerklinkt.
