Door Charles Krauthammer, winnaar van de prestigieuze Pullitzer prijs. Vertaling: Vederso, 21 juli 2014.
Israël aanvaardt een door Egypte voorgesteld staakt-het-vuren in Gaza; Hamas blijft schieten.
Hamas vuurt doelbewust raketten op burgers af; Israël probeert dat angstvallig te vermijden, telefoneert zelfs burgers in het gebied en het geeft waarschuwingsschoten, het zogenaamde “knock on the roof”.
“Dit is het verschil tussen ons”, aldus de Israëlische premier. “Wij gebruiken het raketschild om onze burgers te beschermen en zij gebruiken hun burgers om hun raketten te beschermen”.
Zelden heeft de internationale politiek een dergelijk moment van morele helderheid laten zien.
Maar we horen regelmatig dat deze Israël-Gaza-gevechten worden beschreven als een moreel equivalent van een “cyclus van geweld”.
Dit is absurd. Welk mogelijk belang kan Israël hebben bij grensoverschrijdende vechten?
Iedereen weet dat Hamas deze minioorlog is begonnen.
En iedereen kent de met trots zelfverklaarde raison d’être van Hamas: de vernietiging van Israël en van de Joden.
De goedpraters van Hamas schrijven de bloeddorst toe aan de Israëlische bezetting en blokkade.
Bezetting? Herinnert zich dan niemand iets?
Het was minder dan 10 jaar geleden dat de wereldwijde televisie ons het Israëlische leger liet zien hoe diehard kolonisten van daken van synagogen in Gaza werden gehaald toen Israël een einde maakte aan z’n nederzettingen, z’n burgers verdreef, zijn leger terugtrok en elke centimeter van Gaza aan de Palestijnen gaf.
Er was geen soldaat, geen enkele kolonist, niet één Israëli die achterbleef in Gaza.
En er was geen blokkade. Integendeel. Israël wilde dat deze nieuwe Palestijnse staat een succes werd.
Om de economie van Gaza te helpen, heeft Israël de Palestijnen z’n 3000 kassen gegeven die fruit en bloemen voor de export hadden geproduceerd. Het opende grensovergangen en moedigde de handel aan.
Het hele idee was om het model van twee staten te vestigen die vreedzaam en productief naast elkaar leven.
Niemand schijnt zich dat te herinneren.
Gelijktijdig met de terugtrekking uit Gaza ontmantelde Israël vier kleinere nederzettingen in het noorden van de Westelijke Jordaanoever als een duidelijk signaal van Israëls wens om de Westelijke Jordaanoever ook te verlaten en dus een minnelijke tweestatenoplossing te bereiken.
Dit is geen oude geschiedenis. Dat was negen jaar geleden.
En hoe hebben de Gaza-Palestijnen gereageerd op wat door de Israëli’s werd verleend, wat geen eerdere heerser, noch Egyptisch, noch Brits, noch Turks ze ooit had gegeven – namelijk een onafhankelijk gebied?
Als eerste sloopten ze de kassen.
Ze stemden op Hamas.
En in plaats van een staat op te bouwen met de bijbehorende politieke en economische instellingen brachten ze vervolgens het grootste deel van een decennium door Gaza in een enorme militaire basis te veranderen, vol met wapens om onophoudelijk oorlog tegen Israël te voeren.
Waar zijn de wegen en spoorwegen, de industrie en de infrastructuur van de nieuwe Palestijnse staat?
Nergens.
In plaats daarvan bouwden ze mijl na mijl van ondergrondse tunnels om hun wapens verbergen en als het moeilijk werd ook hun militaire commandanten.
Ze spendeerden miljoenen aan het importeren en produceren van raketten, draagraketten, mortieren, kleine wapens en zelfs drones.
Zij plaatsten ze moedwillig in scholen, ziekenhuizen, moskeeën en particuliere woningen om hun eigen burgers meer aan gevaar bloot te stellen. (Juist donderdag heeft de VN bekend gemaakt dat het 20 raketten in een school in Gaza heeft gevonden). En van waaruit ze raketten afvuurden op Jeruzalem en Tel Aviv.
Waarom? De raketten kunnen niet eens ernstige schade toebrengen, want ze worden bijna allemaal door het Israëlische Iron Dome antiraketsysteem onderschept. Zelfs de leider van de West Bank, Mahmoud Abbas, heeft gevraagd: “Wat probeer je te bereiken met het sturen van raketten?”
Dat is onzinnig.
Tenzij u begrijpt dat het hele punt is om Israëlisch tegenvuur naar zich toe te trekken.
Dit levert dode Palestijnen voor de internationale televisie op. Dat is waarom Hamas zijn eigen mensen pervers oproept om zich niet in veiligheid te brengen als Israël met folders waarschuwt voor een dreigende aanval.
Om bewust oorlog te voeren zodat je eigen mensen kunnen worden gedood is inderdaad morele en tactische krankzinnigheid.
Maar het berust op een zeer rationele vooronderstelling: Gezien de Orwelliaanse toestand van de behandeling van Israël door de wereld (zie: de groteske Human Rights Council van de VN), gevoed door een mengeling van klassiek antisemitisme, bijna totale historische onwetendheid en reflexieve sympathie voor de ogenschijnlijke underdog van de Derde Wereld, ondermijnen deze uitbarstingen met Palestijnse slachtoffers uiteindelijk de steun voor Israëls legitimiteit en recht op zelfverdediging.
In een wereld van dergelijke Kafkaëske ethische omkeringen begint de verdorvenheid van Hamas zin te hebben.
Dit is een wereld waarin het bloedbad van München een film is en de moord op Klinghoffer een opera – beide met diepe sympathie voor de moordenaars.
Dit is een wereld waarin de VN de ergste oorlogsmisdadigers van de mensheid negeert, terwijl hij onophoudelijk Israël veroordeelt, een staat die al 66 jaar aangevallen wordt en die toch buitengewone moeite doet om te vermijden dat het zeer onschuldigen raakt die z’n vijanden als schild gebruikt.
De Israëli’s krijgen lof voor het feit dat ze niet te midden van al deze waanzin hun morele scrupules hebben verloren.
Of hun zenuwen hebben verloren.
Mensen van buiten de regio hebben minimaal de verplichting om de waanzin bloot te leggen en de waarheid te spreken.
Zelden is iets zo overduidelijk geweest.
