Door Henryk M. Broder. Vertaling uit het Duits: E.J. Bron, 24 juli 2014.
NB Dit is de persoonlijke visie van de heer Broder, het is geen standpunt van Likoed.
De hoop op vrede in het Midden-Oosten werd begraven onder Hamas-raketten.
Een oplossing zal alleen dan mogelijk zijn wanneer terroristische groeperingen van de macht beroofd en ontwapend worden.
Nadat alle luchtvaartmaatschappijen, op El Al na, hun vluchten naar Tel Aviv tijdelijk hebben opgeschort , moet de vraag hoe gevaarlijk de raketten van Hamas zijn opnieuw geëvalueerd worden. Men heeft ze lange tijd omschreven als “Merk eigen makelij”, “zelf in elkaar geknutselde” projectielen, zoals deze ook worden afgeschoten met Oud en Nieuw, nauwelijks geschikt om echt schade aan te richten.
Eind juni meldde “Spiegel Online” nog bagatelliserend: “Militante Palestijnen vuren kleine raketten af op Israël”. In een follow-up bijdrage kon men daarna lezen dat er tussen Israël en de Palestijnen een “bewapeningswedloop” plaatsvindt, waarbij de door Israël geconstrueerde Iron Dome, die de raketten dient te onderscheppen, ertoe bijdraagt “dat de weg naar een oplossing van het probleem afgesloten blijft.”
Want: “Die kan alleen maar een politieke, nooit echter een technisch-militaire zijn.” Zolang “veel burgers zich kennelijk onkwetsbaar voelen onder het beschermende schild” zouden “de vredesonderhandelingen niet op gang komen.”
De onuitgesproken, maar niet mis te verstane conclusie: men moet de kwetsbaarheid van de Israëli´s verhogen om hun bereidheid te stimuleren vredesonderhandelingen te voeren.
Afgelopen maandag nog noemde de Londense krant ‘The Guardian’ in een hoofdartikel de vanuit Gaza afgevuurde raketten:
“nutteloze vuurpijlen, die nauwelijks iemand gedood hebben.
Ze zaaien angst, laten supermarkten dicht gaan, onderbreken de handel en verhogen de verzekeringspremies.”
Maar niet meer dan dat.
Hoe gevaarlijk zijn de “zelf in elkaar geknutselde kleine raketten”?
Nu zijn er twee raketten van Hamas in de nabijheid van de luchthaven Ben Goerion bij Tel Aviv in een akker ingeslagen. Ze hebben geen schade aangericht. En plotseling is de situatie heel anders. Vanwege de gevaarlijke situatie vliegen de internationale luchtvaartmaatschappijen niet meer naar en vanuit Israël. Zouden die “zelf in elkaar geknutselde kleine raketten” dan toch gevaarlijker zijn dan tot nu toe aangenomen? Of hangt hun gevaarlijkheid ervan af wie ze te pakken kunnen krijgen?
Voor de Israëli´s is de beslissing van de luchtvaartmaatschappijen slechts een bevestiging van datgene wat ze altijd al wisten: als het erop aankomt, staan we alleen.
Daarom negeren ze de goed bedoelde adviezen van politici buitenlandse zaken en columnisten betreffende de oplossing van het Midden-Oosten vraagstuk en doen ze gewoon wat zij als noodzakelijk beschouwen. De ene keer goed, de andere keer fout.
Beter voorzichtig zijn dan heldendom
Men kan de luchtvaartmaatschappijen vanwege hun beslissing om Tel Aviv even niet aan te vliegen niet verwijten. Na het neerhalen van een vliegtuig boven de Oekraïne met 300 doden is voorzichtigheid beter dan heldendom op kosten van de passagiers. Dat weet ook El Al en zij heeft haar vliegtuigen uitgerust met een raketafweersysteem.
De twee raketten echter, die wellicht een aanvliegende of vertrekkende machine misten, zullen geschiedenis schrijven.
Ze hebben geen schade aangericht, maar wel het idee van een tweestatenoplossing onder zich begraven.
Ten noordwesten van Ramallah ligt het Palestijnse vluchtelingenkamp “Deir Ammar”. Het werd in 1949 door de UNRWA voor de uit Israël gevluchte Palestijnen opgericht. Nu leven hier ongeveer 2500 mensen. Het kamp ligt, evenals het gelijknamige dorp, in “Area B”, dat gezamenlijk wordt bestuurd door de Israëli´s en de Palestijnse Autoriteit.
Absurde internationale eisen
´s Nachts en bij helder weer kan men vanuit Deir Ammar de luchthaven van Tel Aviv met het blote oog zien. De gebouwen en de landingsbanen nodigen bij wijze van spreken uit tot een verrassingsbezoek. Als een luchtdoelraket een vliegtuig op 10 kilometer hoogte kan raken, dan kan deze ook een niet bewegend object op 12 kilometer afstand raken. Dat is hemelsbreed de afstand tussen Deir Ammar en de luchthaven Ben Goerion bij Tel Aviv. En Deir Ammar is niet de enige plek op de “West Bank” van waaruit het kustgebied kan worden overzien.
Wie onder deze omstandigheden denkt dat Israël de “West Bank” volledig zou ontruimen – zoals het in het jaar 2006 de Gazastrook volledig heeft ontruimd – om het gebied over te laten aan de een of andere Palestijnse Autoriteit, houdt of zichzelf voor de gek of heeft nog nooit een blik geworpen op de landkaart. Zoals bijvoorbeeld Ban Ki-Moon, de secretaris-generaal van de VN, die twee dagen geleden nog de Israëli´s had aangemaand om geen “tweestatenoplossing” met “open grenzen” te weigeren.
Hij had de Israëli´s er net zo goed toe kunnen oproepen om uit angst voor de dood zelfmoord te plegen of Israël naar de maan te verplaatsen.
In zulke gevallen is het nuttig om de raadgever een meerdaags bezoek aan de kibboets Nirim, direct aan de grens met Gaza, of naar de kleine stad Sderot aan te bieden, die allebei al 13 jaar lang bijna dagelijks vanuit Gaza met “zelf in elkaar geknutselde kleine raketten”, die zogenaamd geen schade aanrichten, worden bestookt.
Palestijnen houden van en vereren hun martelaren
Er zal een oplossing van het Midden-Oostenconflict komen. Alleen al, omdat de meeste Israëli´s en de meeste Palestijnen het conflict beu zijn en normaal willen leven. Vooraf echter moeten groeperingen zoals Hamas van de macht beroofd en ontwapend worden. Niet tijdelijk, maar voorgoed.
Hoezeer de Palestijnen ook lijden, ze kunnen zich de ene na de andere nederlaag veroorloven. Ze houden van en vereren hun martelaren.
Weldra zullen ze door de puinhopen van Gaza paraderen en opnieuw het V-teken maken.
Voor Israël echter betekent de eerste nederlaag ook tegelijk de laatste.
