Door Melanie Phillips. Enigszins ingekorte vertaling: Wim Jongman. 23 juni 2014.
Twee grotendeels ongenoemde verhalen over het wereldwijde christendom hebben het vermogen om de wereldorde op te schudden.
De eerste is de vervolging van christenen in de ontwikkelingslanden door toedoen van de islam. Boko Haram, dat meer dan 250 christelijke schoolmeisjes in Nigeria heeft ontvoerd, is slechts een van vele islamistische groeperingen die steeds christenen terroriseren en doden in de ontwikkelingslanden.
Volgens Open Doors, een christelijke groepering, worden ongeveer 100 miljoen christenen vervolgd in meer dan 65 landen, met de radicale moslims als de belangrijkste daders in 36 van die landen.
In Egypte zijn de Koptische christenen aangevallen, vermoord en verdreven. In december 2013 werden ten minste 1000 christenen gedood in de Centraal-Afrikaanse Republiek. In februari van dit jaar hebben jihadisten kerken in Zanzibar opgeblazen als “holen van niet-gelovigen”. In maart onthoofdden in Somalië leden van de al-Shabaab militie publiekelijk een moeder van twee meisjes en haar neef nadat ze ontdekten dat ze christenen waren.
Dezelfde maand in Nigeria werden meer dan 150 christenen afgeslacht in een bloedbad in Kaduna; deze week stierven honderden in bomaanslagen in de christelijke gebieden van de steden Kano en Jos.
In Soedan zijn christenen ter dood veroordeeld door te weigeren zich te bekeren tot de islam of werden levend verbrand in hun kerken.
Vorige week werd een zwangere moeder ter dood veroordeeld, naar verluidt voor het zich bekeren tot het christendom. In Eritrea zitten meer dan 3.000 christenen in de gevangenis. In Iran zijn christenen gevangen gezet en duizenden zijn gevlucht. Er zijn talloze andere voorbeelden.
Opmerkelijk is echter het grotendeels negeren van dit bloedbad door belangrijke westerse kerken onder hun wereldwijd gemeenschap.
In plaats daarvan sussen ze de islam en belasteren ze Israël, het enige land in het Midden-Oosten waar christenen veilig zijn (maar dat is een ander verhaal).
Men vraagt zich af of de paus zich duidelijk tegen dit christelijke slachtofferschap zal uitspreken wanneer hij de vertegenwoordigers van de islam op zijn bezoek zal ontmoeten in wat hij het Heilige Land noemt. Naar verluidt wil hij de kloof tussen Joden en Palestijnen dichten. Heel mooi, maar toch zou zijn prioriteit moeten liggen bij het afslachten van zijn eigen kudde en dit te stoppen.
Maar er is hier iets echt buitengewoons aam de hand. In de ontwikkelingslanden, met inbegrip van de landen waar christenen worden vervolgd, ervaren de kerken een fenomenale groei.
Als de trend zal aanhouden, zullen de christenen in Europa worden ingehaald door die van Afrika, Latijns-Amerika en Azië, het meeste van de groei is de verbazingwekkende expansie van de pinksterbeweging, charismatische en andere evangelische kerken.
In zijn boek ‘Het volgende christendom; De komst van het wereldwijde christendom’, schrijft Philip Jenkins dat de christelijke bevolking van Afrika sinds 1965 is gestegen van een kwart naar een totaal naar ongeveer 46 procent.
In Nigeria gaan christenen naar de één tot drie miljoen mensen. In Ethiopië heeft de kerk zo’n 25 miljoen leden. Kerken breiden zich uit in Niger, Burkina Faso, Toga, Benin, Sierra Leone, Senegal, Mali, Tsjaad.
In Latijns-Amerika zijn christelijke aantallen geëxplodeerd; ze gaan naar schatting tegen 2025 naar een geschatte 640 miljoen. In Rio de Janeiro zijn maar liefst 700 kerken van de pinksterbeweging geopend in een periode van drie jaar in de vroege jaren 1990. De Jotabeche Methodist Pinkster kathedraal in Santiago, Chili, kan plaats bieden aan 18.000 personen.
In Iran ondervinden de kerken van alle plaatsen de snelste expansie ter wereld met geschatte jaarlijkse groeipercentages van meer dan 20 procent. Volgens sommige bronnen zou het aantal Iraanse evangelicals gegroeid zijn van een paar honderd in 1979 tot meer dan vijf miljoen vandaag.
Het gebeurt zelfs in China. Mao heeft de christelijke missionarissen verdreven en voorspelde dat het “kolonialistische” christendom zou verdwijnen. Van een totaal van 900.000 Chinese christenen zou het nu zijn uitgegroeid tot ten minste 80 miljoen.
Eén reden voor deze groei is dat mensen die hebben geleden onder de repressieve regimes zich tot een religie wenden die (met dank aan zijn joodse wortels) de basis vormt van vrijheid en rechten van de mens. Hoe meer barbaars de islamitische regimes worden, hoe meer de mensen zich wenden tot het christendom.
Slechts een paar jaar geleden had Algerije bijvoorbeeld maar ongeveer 1500 christenen. Onder haar repressieve islamitische regering zijn hun aantallen gestegen tot bijna 200.000.
Het opvallende kenmerk van deze nieuwe christenen is, dat ze, omdat ze evangelisch zijn, en ze dus zeer serieus nemen wat in de Bijbel is geschreven, ze Israël steunen met toewijding.
Algerijnse christenen zeggen dat zij in het geheim bidden voor Israël en het Joodse volk. Vorig jaar weigerde Nigeria automatisch mee te stemmen met de Palestijnen voor hun erkenning in de VN-Veiligheidsraad.
Westerlingen kunnen zich ongemakkelijk voelen bij deze nieuwe kerken omdat zij extatische uitingen hebben, genezing, profetie, visioenen, en het bovennatuurlijke benadrukken.
Maar ze behoren tot de beste vrienden van Israël in de wereld. En hun verbazingwekkende groei heeft belangrijke wereldwijde gevolgen.
In het westen is het christendom in verval. Zelfs in de VS waar de kerken nog steeds relatief sterk zijn, is de cultuuroorlog verloren aan de krachten van het voorgaande secularisme. Met een islamitische wereld die dit vacuüm in de beschavingen exploiteert, worden Groot-Brittannië en Europa gestaag meer geïslamiseerd. Tegelijkertijd worden de ontwikkelingslanden steeds meer gekerstend. Het gezicht van het christendom is van kleur aan het veranderen van wit naar (het oorspronkelijke) bruin en zwart.
Deze groei is een enorme kans voor Israël, omdat deze nieuwe christenen vrij zijn van de giftige vijandigheid tegen hen, zoals van de westerse kerken. Bemoedigend is dat Israël ertoe is gekomen deze nieuwe bondgenoten te beschouwen als een strategische troef, maar het moet nog veel meer in hen investeren, hen helpen met het verbeteren van hun economie en levensstandaard, om deze vriendschap te verstevigen en te gebruiken om Israëls hefboomwerking te transformeren bij de VN.
Het is niet waar dat de tijd voor Israël dringt. De tijd loopt af voor het westen.
Het klopt niet dat Israël geen vrienden heeft. Het heeft veel vrienden. Vele verschillende.