Opinie artikel van Likoed Nederland in Elsevier, 30 mei 2014.
In 1985 bezocht paus Johannes Paulus II Nederland. Agenten moesten toen in Utrecht waarschuwingsschoten lossen om de paus te beschermen, de Mobiele Eenheid voerde charges uit.
Omdat 4.000 demonstranten helemaal door het lint gingen toen ze de paus zagen.
Hoe anders was het bezoek van Paus Franciscus aan Israël afgelopen weekend. Waarschuwingsschoten werden niet gelost, op de Israëlische TV waren er geen parodieën als ‘Popie Jopie’ te zien, de ramen van het gebouw waar Franciscus zou slapen werden anders dan in Utrecht destijds niet ingegooid, en er werden anders dan in Nederland geen posters verspreid waarin een beloning van 15.000 gulden werd beloofd voor een ieder die de paus een kogel door zijn hoofd zou schieten.
Nee, de paus werd in Israël met respect en alle egards ontvangen. Anders dan in Nederland in 1985 was het bezoek van de paus allesbehalve beschamend. Juist daarom is de inhoud van de column van Hala Néhmé in Elsevier, ‘Gedrag van extremistische Joden bij pausbezoek is beschamend’, zo onzinnig.
Dit omdat het zoals gezegd juist Nederland is geweest dat in 1985 wereldwijd liet zien totaal niet tolerant te zijn tegen een bepaald geloof. Maar ook omdat Néhmé met een reeks van insinuaties en halve waarheden komt die kant noch wal raken. Even een korte bloemlezing.
“Seculiere- en religieuze Joodse extremisten hebben van het verdrijven van alle andersdenkenden hun levensmotto gemaakt.”
Hoeveel andersdenkenden zijn er de afgelopen jaren uit Israël verdreven? Bestaat de linkse partij Meretz niet meer? Bestaat de Arabisch-Israëlische partij Balad, wiens leider Azmi Bishara ooit voor Hezbollah spioneerde, niet meer?
Natuurlijk bestaan beide partijen nog! In Israël mag je zeggen en vinden wat je wilt. Je mag de hele dag bij de Klaagmuur bidden, je kunt als homo in Tel Aviv elke avond naar een homodiscotheek, en je kunt de hele week demonstreren tegen de regering. Nooit zal je daarom worden verdreven of uitgezet.
Néhmé beklaagt zich over de weinige aandacht voor het christendom in het Israëlische onderwijs, het gaat vooral over de Holocaust.
Maar hoe veel aandacht is er voor Jodendom – of Boeddhisme – in het Nederlandse onderwijs? Dat gaat ook vooral over de Holocaust. Als leraren in Nederland daar tenminste nog over durven te spreken. Uit onderzoek blijkt dat leraren daar moeite mee hebben in aanwezigheid van islamitische leerlingen.
“Met gesloten ogen leunde de paus zijn hoofd . Misschien bad hij voor een 9 november 1989-moment.”
De Berlijnse muur was gebouwd om ervoor te zorgen dat 16 miljoen Oost-Duitsers niet in vrijheid konden leven. Het veiligheidshek is door Israël gebouwd om ervoor te zorgen dat Israëlische mannen, vrouwen en kinderen juist wel in vrijheid kunnen leven, en niet langer worden opgeblazen in pizzeria’s, bussen, discotheken en trouwlocaties.
De Berlijnse muur heeft veel levens gekost, het veiligheidshek heeft al honderden, zo niet duizenden levens gered. Néhmé maakt daarom een absurde en abjecte vergelijking.
“Is het niet beschamend dat de Joodse gemeente van Jeruzalem een christelijk voorlichtingscentrum verzocht een grote poster van een lachende en zwaaiende paus weg te halen omdat die aanstootgevend zou zijn voor Joden?”
De poster moest niet weggehaald worden omdat die ‘aanstootgevend voor Joden’ was, maar omdat er een wet is dat zegt dat er geen posters aan historische gebouwen in Jeruzalem mogen hangen, het onderwerp maakt daarbij echt niet uit.
“Hoe aan die vrede te denken als in aanloop naar het pauselijke bezoek extremistische Joodse groeperingen kerkmuren bekladden.”
Israël is een normaal land. Net als Nederland heeft het land tasjesdieven en vandalen. Vandalen die natuurlijk hard moeten worden aangepakt, omdat het schandalig is om een (eeuwenoude) kerk met graffiti te bespuiten. Echter om dan te insinueren dat dan vrede niet meer mogelijk is? Omdat een paar hooligans met graffiti spuiten?
Met die redenering staan wij in Nederland aan de vooravond van een burgeroorlog, kijkend naar het gedrag van een paar honderd Ajax- en Feyenoord-hooligans. Trouwens, het geweld en discriminatie waar christenen in de Palestijnse gebieden mee te maken hebben, is nog wel van een andere orde. Zo werd deze maand de dienst in de St. Joris kerk in Bethlehem verstoord door een moslimmeute, die de gelovigen met messen aanviel.
Hamas zou “knokploegen kerken en priesters eventjes met rust zouden laten. Een stap die voor extremistische Joodse activisten ondenkbaar is.”
Extremistische Joden zijn erger dan Hamas, dat in haar Handvest heeft staan dat de Joden uitgeroeid moeten worden?
En in welke kerken zouden die Joodse knokploegen de priesters dan voortdurend in elkaar rammen? Wat zijn dat voor waandenkbeelden?
Hala Néhmé schildert in haar column Israël af als een intolerant en religieus fanatisch land. De feiten laten echter wat anders zien. Israëliërs zijn geen religieuze fanaten: in Nederland stemmen procentueel gezien meer mensen op religieuze partijen dan in Israël. En katholieken worden er niet continue beschimpt, zoals in Nederland, waar elke gerespecteerde cabaretier wel een grap moet maken over de paus.
Integendeel, bijvoorbeeld een van de zeven hoogste rechters in het Israëlische Hooggerechtshof, Salim Joubran, is een Arabische katholiek.
Néhmé zou zich daarom beschaamd moeten voelen over haar column, en het zou haar sieren als ze zich eens in andere pausbezoeken zou verdiepen, dat van paus Johannes Paulus aan Nederland in 1985 voorop.
