Opinie artikel van Likoed Nederland op De Dagelijkse Standaard, 16 mei 2014.
U denkt dat de Palestijnen een staat willen om een plek te geven aan de Palestijnse ‘vluchtelingen’? Dat denkt u dan verkeerd.
In een nauwelijks opgemerkt interview in 2011 gaf de Palestijnse ambassadeur in Libanon een onthutsend inkijkje in de plannen van de Palestijnse Autoriteit , aan het bekende Libanese dagblad ‘The Daily Star’.
Zijn Palestijnse Autoriteit streeft naar een Palestijnse staat, maar de ambassadeur stelde duidelijk dat Palestijnse vluchtelingen of hun nakomelingen daar geen burger van kunnen worden:
“Zelfs Palestijnse vluchtelingen die wonen in de Palestijnse staat, blijven vluchtelingen. Zij zullen niet als burger beschouwd worden. Zij krijgen geen Palestijns paspoort.”
Dit is een voorzetting van wat nu al gebruikelijk is in de autonome Palestijnse gebieden met zelfbestuur: de inwoners van de Palestijnse vluchtelingenkampen in Gaza en op de Westbank moeten in hun kampen blijven wonen en hebben minder rechten dan de Palestijnen die niet in de overbevolkte kampen wonen. Dit omdat deze Palestijnse vluchtelingen in hun kampen opgesloten moeten blijven om zo de fictie in stand te houden dat ze ooit ‘terug zullen keren’ naar Israël.
Deze uitspraak van de Palestijnse ambassadeur Abdullah Abdullah laat vier dingen zien:
- De Palestijnse Autoriteit accepteert de tweestatenoplossing niet. Immers, het uitgangspunt daarvan is twee eigen staten, een voor Palestijnen en een voor Israëli’s. En zoals Israël de één miljoen Arabisch-Joodse vluchtelingen die na 1948 uit de Arabische landen wegvluchtten heeft opgenomen, zou een Palestijnse staat dat logischerwijs voor de Arabische vluchtelingen moeten doen.
- De Palestijnse Autoriteit wil de fictie in stand houden van terugkeer van vluchtelingen, met hun nakomelingen. Dat is een fictie die in tegenspraak is met de gangbare VN definitie voor vluchtelingen. Want degenen die vertrokken naar Gaza, de Westbank en Jordanië gingen geen grens over. Zij bleven binnen het toenmalige Mandaatgebied Palestina, waardoor zij formeel niet als vluchtelingen zijn te beschouwen. En nazaten van vluchtelingen worden volgens de gangbare definitie al helemaal nooit als vluchteling gerekend. Een ‘recht op terugkeer’ voor vluchtelingen – laat staan hun nakomelingen – bestaat trouwens ook niet.
- De Palestijnse leiding heeft lak aan de belangen van grote groepen Palestijnen, want die wil zij op grond van deze fictie opgesloten blijven houden in kampen.
Hiermee creëert de Palestijnse leiding dus welbewust tweederangs burgers onder haar eigen mensen! - De creatie van een Palestijnse staat is voor de Palestijnse leiding geen reden om een streep te zetten onder het conflict, maar slechts een tussenstation in de strijd tegen Israël.
In de woorden van de Palestijnse ambassadeur in Libanon in het interview: “Een staat betekent niet het einde van het conflict. Het is ook geen oplossing voor het conflict. Het houdt alleen nieuwe spelregels in.”
Dit wordt bevestigd door opiniepeilingen: 91% van de Palestijnen blijkt het eens met de stelling dat “Op de lange termijn de Palestijnen al het land in bezit moeten krijgen tussen de Middellandse Zee en de Jordaan.”
Dit is dus heel leerzaam voor al diegenen die denken dat de Palestijnen na het verkrijgen van een eigen staat een streep zouden willen zetten onder dit tachtig jaar oude conflict.
