Opinie artikel van Likoed Nederland op de website van de Joodse Omroep, 26 maart 2014.
Bovenstaande stelling zou je bijna gaan geloven, als je afgaat op wat er in de media verschijnt. Want als het over het Midden-Oosten gaat, wordt vaak de woningbouw voor Joden erbij gehaald.
Kijk je er echter naar vanuit een breder perspectief, dan blijkt er sprake te zijn van ernstige blikveldvernauwing.
Wat is dat bredere perspectief?
Is het een wezenlijk probleem?
In de eerste plaats is de bouw van nederzettingen conform het unanieme besluit van de Volkerenbond in 1922 in het ‘Mandaat voor Palestina’: “Het bestuur van Palestina zal Joodse immigratie bevorderen en nieuwe Joodse nederzettingen aanmoedigen.” Met het uiteenvallen van het Turks-Ottomaanse Rijk was het volstrekt logisch om ook de Joden in het Midden-Oosten uitzicht op zelfbeschikkingsrecht te geven (op 0,5% van het grondgebied van dat Ottomaanse Rijk), net zoals christenen in Libanon. Het besluit van 1922 was logisch, omdat de Joden er al 2.000 jaar langer woonden dan de Arabieren.
Die historische aanwezigheid is volkenrechtelijk essentieel. Dat besluit is ook nu nog rechtsgeldig, inclusief voor de Westbank, omdat er volkenrechtelijk nog geen ander besluit is genomen.
En als dat besluit er ooit komt, in een definitief vredesverdrag? Dan blijkt uit Wikileaks dat ook de Palestijnse leiders zich realiseren dat dan de grootste nederzettingen logischerwijs bij Israël zullen blijven, in ruil voor gebied elders. Israël bouwt dan ook alleen nog in die nederzettingen. In de kleinere – verder weggelegen nederzettingen – wordt niet of nauwelijks meer bijgebouwd.
De Palestijnen maken echter nog geen haast met dat vredesverdrag. Want hun belang daarbij is niet zo groot als wordt voorgesteld. Immers, de delen van de Westbank waar de meeste Arabieren wonen (96%) staan al onder het bestuur van de Palestijnse Autoriteit.
De nederzettingen maken sowieso minder dan 2 procent van het grondgebied van de Westbank uit.
Die circa 1.500 huizen per jaar erbij voor Joden is dus geen wezenlijk probleem. Het valt in het niet bij de woningbouw voor moslims in de Westbank en Oost-Jeruzalem, waar trouwens niemand problemen mee heeft.
En als de Arabieren ooit instemmen met de tweestatenoplossing – sinds 1937 hebben ze echter helaas alle internationale voorstellen daartoe afgewezen – houden de nederzettingen vanzelf op te bestaan. Ze zullen óf bij Israël worden gevoegd, óf ontmanteld worden.
De Arabieren hebben de oplossing dus zelf in de hand.
Het grootste probleem
Het werkelijke probleem voor vrede en voorspoed in het Midden-Oosten is de geringe acceptatie van andere groepen dan de eigen groep, en de agressie daartegen. Bijna elk land in Noord-Afrika en het Midden-Oosten heeft daar wel mee te maken gehad.
Het is opvallend hoe veel oorlogen zich niet tussen maar juist binnen landen afspelen, tussen verschillende groepen.
Tribale conflicten in Afghanistan, Jemen, Libië en Somalië. Burgeroorlogen met moslimextremisten in Algerije en Mali. Slachtingen door moslims van niet-moslims in Nigeria en Soedan. Oorlogen tussen soennieten en sjiieten in Irak, Iran en Syrië. Bijna-burgeroorlogen met moslimextremisten in Egypte en Pakistan. Religieuze burgeroorlogen in Libanon en de Centraal Afrikaanse Republiek. Verdrijvingen van Palestijnen uit Koeweit en Irak.
In totaal vielen er na 1945 circa 10 miljoen doden door onderling geweld tussen moslims. Ter vergelijking: in het Arabisch-Israëlische conflict vielen minder dan 100.000 doden; moslims, christenen en Joden samen.
Hoe verschrikkelijk ook, is dat dus minder dan 1%.
Ook de Joden hebben al heel lang te maken met die agressie naar anderen. De Arabische propaganda beweert dat het geweld begon doordat het zionisme nieuwe Joden naar Israël bracht, maar de agressie is eeuwenoud. Enkele voorbeelden van niet lang voor het moderne zionisme: In Safed was er in 1834 een pogrom die maar liefst 33 dagen duurde.
En Karl Marx beschrijft in 1854 dat de Joden de meerderheid in Jeruzalem vormen (verder voor een kwart uit christenen en een kwart uit moslims). Desondanks:
“maken de moslims de dienst uit, in alle aspecten. ….
Niets is te vergelijken met de ellende en het lijden van de Joden in Jeruzalem.
Ze worden constant door de moslims onderdrukt en gediscrimineerd.”
Nog veel meer problemen
Bovengenoemde haat tegen anderen en het daardoor veroorzaakte geweld is verreweg het grootste probleem van de regio. Maar lang niet het enige, er is nog een heel lange lijst van problemen:
- Water wordt schaars (behalve in Israël, dankzij de ontziltingsfabrieken).
- Het onderwijs is vaak weinig modern.
- De regeringen zijn repressief.
- Er zijn geen volwaardige democratische rechtsstaten, volgens mensenrechtenorganisatie Freedom House (enige uitzondering: Israël).
- Rechten van het individu worden nauwelijks erkend; de banden met de familie, de stam of de clan zijn bepalend.
- In alle landen vermindert het aantal christenen door emigratie als gevolg van discriminatie, gedwongen bekeringen en geweld (enige uitzondering: Israël).
- Homo’s zijn in veel landen hun leven niet zeker.
- Vrouwen worden stelselmatig gediscrimineerd, worden gehinderd te werken, moeten polygamie dulden, verhullende kleding dragen en zijn vaak slachtoffer van genitale verminking en veelvuldig doelwit van eerwraak (enige uitzondering: Israël).
- Het discrimineren van etnische of religieuze minderheden als Bahai, Koerden, Berbers, Alawieten of Toearegs is wijd verspreid.
- Slavernij van zwarten komt nog veel voor, tot 20% van de bevolking.
- Buitenlandse werknemers worden vaak nauwelijks beter behandeld, zie de bouw van de voetbalstadions in Katar.
- En al het geweld betekent dat er buitensporig veel geld wordt besteed aan wapens – inclusief chemische en nucleaire wapens – veiligheidsdiensten en legers.
Bewijs te over
Bovenstaande maakt duidelijk dat het verwijt van ‘nederzettingbouw’ als het probleem dat vrede en voorspoed verhindert in de regio totaal onzinnig is. Dat is slechts het excuus, gelanceerd door anti-Israëlische propaganda.
Een tweede bewijs daarvan is dat het Arabisch-Israëlische conflict (sinds de jaren twintig) veel ouder is dan de nederzettingen (sinds 1967).
Het gaat niet om de ruim duizend huizen die per jaar voor Joden worden gebouwd. Het derde bewijs is dat ook als nederzettingen worden afgebroken, het geweld doorgaat, zie Gaza.
Nee, de oorzaak is de – vaak gewelddadige – afwijzing in de regio van mensen die niet tot de eigen groep, clan en/of geloof behoren.
Zo lang daar geen wijziging in komt, zullen bovenstaande problemen blijven bestaan.
