Door Lee S. Bender en Jerome R. Verlin. Vertaling: Likoed Nederland, 2 maart 2014.
Er zijn veel mensen op deze aarde die alles over hebben voor hun onafhankelijkheid, soevereiniteit en een eigen staat als die hen zou worden aangeboden.
Vraag het maar aan de Koerden, Tibetanen, Basken of Tsjetsjenen.
Toch is er een buitengewone groep die een staat blijven afwijzen, alle mogelijkheden daartoe verspild hebben, en die toch anderen de schuld blijven geven voor hun ‘slachtofferschap’ en die daarop met afschuwelijke daden van terrorisme en geweld reageren.
We bedoelen uiteraard de Palestijnse Arabieren – een volk dat in tegenstelling tot de Koerden geen eigen religie, taal of cultuur heeft. Er is geen verschil met hun Arabische broeders in het naastgelegen Jordanië, Syrië of Libanon.
De Palestijnse Arabieren hebben elk vredesvoorstel voor hun eigen “Palestijnse” staat beantwoord met een eenduidig woord ‘nee’ en dit keer op keer opgevolgd met een golf van haat, geweld en terrorisme.
Waarom? Omdat het ook de erkenning en co-existentie zou betekenen met een niet-Arabische volk; de Joden.
Er is al een Palestijns-Arabische staat in de regio sinds 1921. Die ligt in de oostelijke 78 procent van het Mandaatgebied voor een Joods Nationaal: Jordanië. Het aanbod voor nog een Palestijns- Arabische staat (die de 23ste Arabische staat zou zijn) in het resterende westelijke gedeelte van het Mandaatgebied dateren al uit 1937.
Daarmee begon een consistent patroon van afwijzingen: 1947 het VN delingsplan, 1967 de drie nee’s van Khartoem, 2000 Camp David aanbod, 2001 Taba aanbod, 2008 het Olmert plan. De huidige onderhandelingen lijken dezelfde kant op te gaan.
De Palestijnse Arabieren verwerpen nog steeds keihard de tweestatenoplossing – een Arabische staat en een Joodse staat – uit het delingsplan van de VN uit 1947.
Wat willen ze dan echt? Als we luisteren naar wat ze zeggen en wat in hun handvesten staat: de vernietiging van Israël door middel van gewapende strijd en het vervangen van de Joodse staat door een Arabische staat. Het is onderdeel van de grotere Arabische oorlog tegen Israël, deels gebaseerd op islamitische overtuiging dat elke Joodse aanwezigheid een misdaad is tegen de islamitische orde der dingen, de misdaad van een dhimmi volk, de Joden.
Gaza, dat is uitgegroeid tot een terroristisch lanceerplatform voor tienduizenden raketten op Israël geeft een voorproefje hoe hun staat er uit zal zien. Het is totaal mislukte entiteit, geregeerd door de corrupte, genocidale, terroristische Hamas, die steevast weigert Israël te erkennen. Een Palestijnse staat in het hoog gelegen Judea-Samaria, dat neerziet op het hart van de Israëlische bevolkingscentra van Jeruzalem naar Tel Aviv, zal nog meer gevaar voor de veiligheid van Israël vormen. En de Joodse claim berust niet alleen op veiligheid, maar op een continue aanwezigheid gedurende drie millennia in het land.
Toch zijn er westerlingen die fantaseren en zichzelf misleiden dat de Palestijnen eigenlijk in vrede willen leven naast Israël.
Terwijl de Palestijnse Autoriteit bij monde van president Abbas en hoofdonderhandelaar Saeb Erekat steeds herhalen dat zij nooit Israël als Joodse staat zullen accepteren.
De houding van het Westen maakt het alleen maar erger, want die leidt ertoe dat de Palestijnen geloven zij dat hun slachtofferrol kunnen voortzetten en geen prijs hoeven te betalen voor het weigeren van elk compromis. De Palestijnen zijn hun verplichtingen uit de Oslo-akkoorden van 1993 noot nagekomen, zoals het bevorderen van een vreedzaam klimaat, het in beslag nemen van wapens en het arresteren van terroristen. Dus hoe zouden Israël en westerse diplomaten er op kunnen vertrouwen dat eventuele toekomstige akkoorden wel zullen worden gehonoreerd?
In de Arabisch-islamitische cultuur gelden afspraken totdat een partij krachtig genoeg is geworden om de ander te overwinnen. In het Midden-Oosten laat de status-quo zien hoe vrede er echt uitziet, niet de papieren verdragen.
In het beste geval is er rust, waarbij alleen kracht en macht bestaan – en worden gerespecteerd.
Dat is wat Israël in staat stelde om op wonderbaarlijke wijze te overleven als oase van hoop, democratie en vrijheid te midden van de Arabisch-islamitische totalitaire staten, militaire dictaturen en theocratieën.
Israël heeft geen betrouwbare vredespartner in de westerse zin, ongeacht hoe de media, EU en diplomaten dit willen doen geloven. Die zullen altijd een of andere manier vinden om opnieuw het voorspelbare Arabische geweld te rationaliseren en te rechtvaardigen en om Israël zwart te maken voor het stoppen met nog meer concessies.
Dit diplomatieke proces werkt niet.
Er moet veel meer aandacht zijn voor de verantwoordelijkheid bij de Palestijnse leiders om echte vrede te sluiten, en om de eigen bevolking daar rijp voor te maken.
